-(Μια μυγδαλιά) Άνοιξη και αμυγδαλιά, άνοιξη και νιότη (φωτ.), άνοιξη και λουλούδια, άνοιξη και αισιοδοξία… Όλα μαζί στο απλό, μα τόσο ωραίο ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου, του υμνητή της ομορφιάς της φύσης, των απλών ανθρώπων, της ειρήνης και της αγάπης:
“Μια μυγδαλιά και δίπλα της,/εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο παράθυρο/και σας κοιτώ και κλαίω.
Τόση χαρά δεν την μπορούν/τα μάτια μου.
Δος μου, Θεέ μου,/όλες τις στέρνες τ’ ουρανού/να τις γιομίσω.”
Τουλάχιστον, η ποίηση απαλύνει τις αισθήσεις και τις χειμαζόμενες σκέψεις μας.
-(Η αξιολόγηση) Η αξιολόγηση σταμάτησε να ασκείται στο δημόσιο το 1982 (επί ΠΑΣΟΚ), με την ελπίδα ότι θα καθιερωνόταν ένα καινούργιο σύστημα πιο δίκαιο από το παλιό, ώστε να μπαίνουν (και να μένουν) με αξιοκρατικά κριτήρια τα στελέχη του δημοσίου. Κάτι που δυστυχώς πολέμησαν λυσσαλέα τα συνδικαλιστικά στελέχη, αλλά και οι “δυναμικές” λεγόμενες μειοψηφίες, με εκφοβισμούς και απειλές εναντίον όσων είχαν διαφορετική άποψη. Ένα όμως, από τα τραγικότερα συμβάντα στη χώρα (σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών) έδειξε τη γύμνια ενός ρουσφετολογικού συστήματος που, αντί να λειτουργήσει σωστά, έστειλε στο θάνατο 57 συμπολίτες μας και πολλούς άλλους στα νοσοκομεία! Δυστυχώς κανένα κόμμα δεν μας λέει τι θα κάνει με την εγκληματική μη σωστή αξιολόγηση σε καίριους τομείς, επειδή όλα τα κόμματα “υπερασπίζονται” το δικαίωμα(!) των ψηφοφόρων τους στην απραξία. Δεν ευελπιστούμε ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο -αν όλα τα κόμματα από κοινού δεν κληθούν να καθιερώσουν ένα σύστημα αξιολόγησης κοινά αποδεκτό και αδιάβλητο. Αλλά κάτι τέτοιο, δεν ευνοεί την ψηφοθηρία, ούτε την κάστα των “ημετέρων”, οπότε ας μη το περιμένουμε.
