…Kάθε χρόνο τέτοια εποχή επιστρέφουμε νοερά στην προκυμαία του ξεριζωμού και του “θανάτου”…
Χιλιάδες άνθρωποι στην αποβάθρα, κουβαλώντας ό,τι μπόρεσαν να περισώσουν από τα υπάρχοντά τους, περίμεναν κάποιο πλεούμενο για να μπορέσουν να φύγουν.
Υπάρχουν φρικιαστικές μαρτυρίες για ανθρώπους που έφτασαν κολυμπώντας μέχρι τα πλοία και τους πέταξαν στη θάλασσα τραυματίζοντάς τους ή ακόμα κόβοντάς τους τα χέρια στην προσπάθειά τους να πιαστούν από την κουπαστή.
Ολοι οι δρόμοι της Σμύρνης και η θάλασσα, ήταν γεμάτοι πτώματα Ελλήνων και Αρμενίων.
Οπως συγκλονιστικά γράφει η Διδώ Σωτηρίου στο βιβλίο της “Ματωμένα Χώματα”:
«ΑΑΑΧ!ΑΑΧ!ΑΧ! Πλάσματα της γης! Ποια δύναμη σκότωσε την ψυχή σας! Ανθρώπινα χαμόγελα που γενήκατε τρόμος, μόνο τρόμος και θάνατος!
Καρσί στα μικρασιατικά παράλια, αναβοσβήνουνε φωτάκια, αναβοσβήνουνε μάτια. Καρσί, αφήσαμε συγυρισμένα σπίτια, κλειδωμένες σερμαγιές, στεφάνια στο κονοστάσι, προγόνους στα κοιμητήρια. Αφήσαμε παιδιά και γονιούς κι αδέρφια.
Νεκροί άταφοι. Ζωντανοί δίχως σπίτια. Βρικολακιασμένα όνειρα. Εκεί. Καρσί ήταν που ίσαμε χθες η πατρίδα μας!
Μέσα στη νύχτα, που λες και δε θα ‘χε ξημέρωμα, γλιστρούν μία μία οι γνώριμες φιγούρες.
Οι Κιρλήδες, ο Σεφκιέτ, ο Ισμαήλ μπέης, ο Κιαρίμ εφέντης, ο Σουκρή μπέης, ο Αλήνταης, η Ενταβιέ…
Δεν δίνουνται να βοηθήσουν σε τίποτα. Ολα χάθηκαν!
Τόσα φαρμάκια, τόση συμφορά, κι εμένα ο νους να γυρίσει θέλει πίσω στα παλιά!
Να ’ταν, λέει ψέμα όσα περάσαμε και να γυρίζαμε τώρα δα στη γη μας, στους μπαξέδες μας, στα δάση μας και τις καρδερίνες, τις κάργες και τα πετροκοτσύφια, στα περιβολάκια μας με τις μαντζουράνες και τις ανθισμένες κερασιές, στα πανηγύρια μας με τις όμορφες…
Αντάρτη το Κυρ Μεμέτ, Χαιρέτα μου τη γη όπου μας γέννησε(*) Σελάμ σοϊλέ… Ας μη μας κρατάει κακία που την ποτίσαμε μ’ αίμα. Καχρ ολσούν σεμπέπ ολανλάρ!
Ανάθεμα στους αίτιους!».
Η Μικρασιατική Καταστροφή συνεπάγεται το θάνατο του ελληνισμού της Μικράς Ασίας και την αποτυχία της προσπάθειας απελευθέρωσης των αλύτρωτων πληθυσμών. Για τους Ελληνες είναι η Καταστροφή, για τους Τούρκους ο Αγώνας Ανεξαρτησίας (Κουρτουλούς Σαβασί).
Υ.Γ. Αντιγραφή, ως έχει, από το κείμενο της κας Μαρίνας Ζιωζίου – αφιέρωμα σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα.
Η χαρισματική συνεργάτιδα των “Χ.Ν.”, η Καστελιανή κ. Φωτεινή Σεγρεδάκη με το ανωτέρω άκρως συγκινητικό άρθρο της ξύπνησε από τον λήθαργο την Εθνική μας Μνήμη, που οσημέραι ξεφτίζει και χάνεται: Σημείο των καιρών και της ισοπέδωσης αρχών, πανανθρώπινων αξιών, αρετών… Ωστόσο να συμπληρώσω, ότι ο κύκλος του αίματος και της καταστροφής έκλεισε με την απίστευτης αγριότητας Γενοκτονία του Ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου, όπου μακελλεύτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στους τόπους τους και στις ατελείωτες εξοντωτικές πορείες εξοριών ανάμεσα από πανύψηλα χιονισμένα βουνά κι ερήμους…..
Τακτικά γράφω, ότι πλαστήκαμε να συμβιώνουμε και συνυπάρχουμε σε κοινωνία αγάπης κι ελευθερίας και να σεβόμαστε κι εκτιμούμε το ελεύθερο, το διαφορετικό, το μοναδικό κι ανεκτίμητης αξίας πρόσωπο των συνανθρώπων μας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ των όποιων διαφορετικών τους και κληρονομουμένων υπαγωγών – καταβολών [Θρησκεία, γλώσσα, χρώμα, εθνότητα, καταγωγή, κουλτούρα κ.λ.π.] Το πρόβλημα -μέγα και δυσκολότατο εγχείρημα- είναι όταν η ανωτέρω ηθικoκοινωνική συμπεριφορά [Moral conduct] δεν είναι αμοιβαία μεταξύ των λαών της γης, κράτη, ομάδες ανθρώπων κ.λ.π. Θαρρώ, δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούν ζωντανά -τελευταία παραδείγματα: Αναρωτιέμαι, αν θα μπορώ να πείσω φίλους μου Ευρωπαίους κι Αμερικανούς, ότι [εγώ που γεννήθηκα κι ανδρώθηκα στον κάμπο της “Ερατεινής Ημαθίας του …. Ηροδότου”] είμαι Μακεδόνας!… Ειλικρινώς, δεν επιθυμώ να γράψω τίποτε περισσότερο: Εμείς οι γνήσιοι Έλληνες Μακεδόνες [κι όχι μόνο] νιώθουμε έναν ατελείωτο θρήνο που ρίζωσε βαθειά στην ψυχή μας και πώς να τον ξερριζώσουμε!! Ευχαριστούμε θερμά και συγχαίρουμε την κ. Φ. Σεγρεδάκη για το υπέροχο άρθρο της. Με εκτίμηση και φιλία Γ. Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος ΧΑΝΙΑ.