Μικρασιατική καταστροφή και μετανάστευση

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ Καταστροφή θεωρείται ως η μεγαλύτερη, μετά την άλωση (1453), οδυνηρή εμπειρία του Ελληνισμού. Προκάλεσε, με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) την κατά χιλιάδες “αναγκαστική” μετακίνηση ελληνικών πληθυσμών από τα παράλια, την ενδοχώρα της Μ. Ασίας και τον Πόντο (φωτ.). Η προσφυγιά σάρωσε τη φτωχή Ελλάδα, αλλά τα μετέπειτα κέρδη για τη χώρα σε όλους τους τομείς ήταν τεράστια.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ πρόσφυγες, σε πείσμα των καιρών και σε πολύ λίγα χρόνια, άλλαξαν τη μορφή, τα συστήματα διακυβέρνησης, την πνευματική ζωή, την οικονομία, την ανομοιογένεια του ελληνικού κράτους και δημιούργησαν, χάρη κυρίως στην προσωπικότητα του Εθνάρχη Ελ. Βενιζέλου, τις απαρχές ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.
ΑΠΟ το 1990 και εντεύθεν, η χώρα μας, ευρισκόμενη στο μεταίχμιο Ανατολής και Δύσης και εν μέσω συνταρακτικών αλλαγών σε Ευρώπη και κόσμο, δέχθηκε -και δέχεται- κύματα προσφύγων και μεταναστών: μια εμπειρία που αφορά όχι μόνο την Αθήνα, αλλά και σχεδόν όλες τις περιοχές και τα νησιά της Ελλάδας.
ΠΟΙΟΣ λησμονεί την “εργαλοιποίηση” του μεταναστευτικού ως μοχλού πίεσης, εκβιασμού ή άλωσης πρώτα της χώρας μας κι έπειτα της Ευρώπης(!), από την Τουρκία του Ερντογάν; Αυτή είναι η άλλη όψη του μεταναστευτικού που βλέπουμε σήμερα να τίθεται σε εφαρμογή και πό τη Ρωσία του Πούτιν εις βάρος της Ευρώπης. Ήδη, 7 εκατομμύρια Ουκρανοί πρόσφυγες έχουν εκπατρισθεί! Δυστυχώς κάθε πόλεμος δημιουργεί πρόσφυγες. Κι ο αμείλικτος πόλεμος στην Ουκρανία επαναφέρει με τον πιο δραματικό τρόπο, το θέμα της αναγκαστικής μετακίνησης αμάχων.
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως ο κόσμος αλλάζει προς το καλύτερο, τόσο με την ευχέρεια (τεχνολογική) στην επικοινωνία, όσο και στη μεταφορά υλικών και πολιτιστικών αγαθών καθώς και προϊόντων ενέργειας! Όχι, δεν αλλάζει! Ο κόσμος παραμένει σταθερός με τα ίδια ελαττώματα και πάθη, όσο κι αν προκόβει τεχνολογικά: η απληστία, η δημιουργία πόνου μέσω πολέμου στον άλλο, ο διωγμός από τα πάτρια εδάφη, η βίαιη κλοπή πλουτοπαραγωγικών πηγών, οι προσωπικές φιλοδοξίες δικτατόρων, η αέναη σύγκρουση καλού και κακού, το αίμα, το δάκρυ, ο φόβος ενός πυρηνικού ολέθρου, δεν αλλάζουν με τίποτε. Κι αυτό είναι το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου…