Ριγέ, ροζέ βαλιτσάκι, γεμάτο χαρτικά από τότε που είχαμε τη συνήθεια να συλλέγουμε ό,τι βρούμε…
Στην ίδια θέση κάμποσα χρόνια, εκεί ψηλά στη βιβλιοθήκη, η ματιά είχε συνηθίσει να τ’ ακουμπά και να το προσπερνά, πριν αναζητήσει κάτι πιο χρήσιμο σε πιο χαμηλό ράφι, το μικρό βαλιτσάκι κι είχε γίνει πια ένα με το διπλανό του μπιμπελό!
Πού και πού ξεσκονιζόταν βιαστικά κι αυτό ήταν όλο…
Κάποτε ωστόσο, θα έπρεπε να κατεβεί από εκεί πάνω, να ξεκαθαριστεί το περιεχόμενό του, κι όλο το άχρηστο χαρτομάνι του, μοιραίως να καταλήξει στον κάδο ανακύκλωσης…
Και να που ήλθε η ώρα του, τη μέρα εκείνη τη σκοτεινή, που έξω απ’ τα τζάμια η βροχή έδερνε αλύπητα τα πεζοδρόμια, μούσκευε τους λιγοστούς διαβάτες, κι ο παραπονεμένος Αϊ-Βασίλης μας από νέον της βεράντας μάταια προσπαθούσε με τις φωταψίες του να μας φτιάξει το κέφι.
Τούτη εδώ η στενόχωρη και βαρετή ώρα ήταν η πιο κατάλληλη να βάλουμε μπρος την… εκκαθάριση, μπας και ξεχαστούμε λιγάκι, μπας και με τη δουλειά φύγει η κατήφεια των ημερών, των δύσκολων και γεμάτων ανασφάλεια…
Μια καρέκλα μπήκε σύρριζα στη βιβλιοθήκη, το χέρι τεντώθηκε πρόθυμα όσο δεν πάει, το παλιό κουτί σύρθηκε με κόπο προς τα κάτω -εκατό οκάδες ήταν- ξεσκονίστηκε βιαστικά κι ανοίχτηκε μ’ όλο του το περιεχόμενο να ξεχύνεται μεμιάς, και να γεμίζει το τραπέζι… δεκάδες… πολύχρωμες, γιορτινές… εικόνες!
Λόφος ολόκληρος μπροστά σου οι… κάρτες και να μη ξέρεις ποια να διαλέξεις…
Γιατί όλες τους -χάρτινες κι αληθινές- γεμάτες ευχές, είχαν φτάσει σαν ταξιδιάρικα πουλιά, λίγες μέρες πριν τις γιορτές στο διάστημα μερικών δεκαετιών κι είχαν ανοιχτεί όλο χαρά…
Και να τες τώρα, έτοιμες να σε πάρουν πάλι μαζί τους και να σε ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο, σ’ άλλους τόπους κι άλλους ανθρώπους…
Σκύβεις και τις κοιτάς…
Το μάτι πιάνει πάνω-πάνω δυο γατάκια με φιόγκους
στο λαιμό, θρονιασμένα στη φωλιά τους κάτω απ’ το xριστουγεννιάτικο δένδρο, που μας κοιτούν ευτυχισμένα και μας εύχονται “Ευτυχές το Νέο Eτος 1979”!
Ένα φύλλο χαρτί που λαμποκοπά…
Απλώνεις το χέρι, το ξεχωρίζεις και το φέρνεις στο ύψος του ματιού. Κάρτα ξενική γεμάτη χρυσόσκονη, πετά φωτεινές σπίθες δεξιά κι αριστερά και στην πίσω πλευρά της η θεία Ιρέν να μας πληροφορεί απ’ την Καλιφόρνια πως απέκτησε καινούργιο εγγονάκι και πως φέτος θα κάνει το παν να κατέβει στην Ελλάδα!
Νοιώθεις τα μάτια να δακρύζουν.
Τούτο εδώ το νεογέννητο του 1979 είναι πια ενήλικος, παντρεμένος και πατέρας μεγάλων παιδιών! Κι απ’ τη χώρα των μακάρων πλέον, η καλή θεία έρχεται ξανά κοντά μας, για να μας χαρίσει τις ευχές και την αγάπη της…
Τη προσοχή μας τραβούν τώρα τρεις φωσφορίζουσες φιγούρες.
Μεγάλη κάρτα. Εντυπωσιακή!
Στο εξώφυλλο οι τρεις Μάγοι τυλιγμένοι στις περίτεχνες κελεμπίες τους πορεύονται πάνω σε καμήλες, σ’ ένα αμμώδες τοπίο χωρίς αρχή και τέλος, με οδηγό το φωτεινό άστρο στην κορυφή ενός νυχτερινού ουρανού….
Ευχές και πάλι ευχές, εν έτει 1988, απ’ τη καλή γειτόνισσα την Ελένη, που κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έδινε το “παρών” απ’ τη Βόρειο Ελλάδα, για να μας θυμίσει τις καλές στιγμές που μοιραστήκαμε, και να μας υπενθυμίζει πως ακόμα υπάρχουν πιστές, ειλικρινείς φιλίες που κρατούν μια ζωή…
Να και μια κάρτα της Μαρίας και του Νίκου. Μας τη στέλνουν την Πρωτοχρονιά του 1994! Διάλεξαν τρία κεριά πνιγμένα στο γκυ να φωτίζουν με τα χρυσά αντιφεγγίσματα της φλόγας τους τις γυαλιστερές μπάλες που κρέμονται από πάνω. Στο βάθος ειδυλλιακό χωριουδάκι χάνεται στη λευκότητα ενός χιονισμένου τοπίου…
Πώς κύλησε έτσι γοργά ο χρόνος, και τι έφερε σ’ αυτά τα δυο ευτυχισμένα παιδιά;
Καυγάδες, χωρισμούς, θανάτους…
Τίποτα δεν είναι τελικά σίγουρο σ’ αυτή τη ζωή!
Το μάτι πέφτει ξανά στο σωρό, εστιάζει σ’ ένα μικρό έργο τέχνης!
Χριστούγεννα 2003!
Σαγρέ χαρτί, μια συστάδα έλατα κομμένα από πράσινη τσόχα κολλημένα στη σειρά, λευκές κουκίδες στο φόντο ολόγυρα, και στο κάτω μέρος, ανάμεσα σε δυο χρυσές υφασμάτινες λουρίδες, η φάτνη σ’ όλο της το μεγαλείο!
Εργο χειρός της Βάνας που ζούσε τότε σε νησί και κάθε χρόνο συναγωνιζόμασταν ποια θα στείλει στην άλλη το πιο επιτυχημένο καλλιτέχνημα!
Ωρες έπαιρναν αυτές οι χειροποίητες κατασκευές για να φτιαχτούν, όμως άξιζαν τον κόπο! Δεν πετιόταν εύκολα και νικούσαν το χρόνο, σαν ετούτη εδώ που μας θυμίζει και τι δεν μας θυμίζει…
Να και μια κάρτα του πάντα αισιόδοξου παππού μας: Ενα ροδαλό πλήθος, ντυμένο στα ζεστά του, χαζεύει τις ολοστόλιστες βιτρίνες μιας πόλης ονειρικής κι ευτυχισμένης…
Χάθηκε πλέον, κάθε ελπίδα μας για μια τέτοια ζωή;
Εξανεμίστηκαν άραγε τα πολλά τα… όνειρά μας ή απλώς κάνουμε μια διακοπή;
Μάλλον το δεύτερο!
Παραδινόμαστε στη μαγεία της στιγμής, καθώς πορευόμαστε στον ατέρμονο χρόνο, μέσα από μικρές αναλαμπές κι αναδρομές, μέσα από χρυσοποίκιλτα στεφάνια, ανάγλυφα πακέτα γεμάτα δώρα, πλήθος αιθέρια πλάσματα της φαντασίας να κάνουν τ’ αδύνατα του κόσμου ετούτου να φαίνονται δυνατά…
Χορτασμένοι απ’ όλη αυτή την αγάπη και την έγνοια των αποστολέων προς εμάς…
Κι όχι!
Τίποτα δεν μπορεί να πεταχτεί, ούτε και να χαθεί…
Τούτα εδώ τα χρωματιστά χαρτόνια του παλιομοδίτικου κουτιού μας, με τις πολλές, ειλικρινείς ευχές τους, αξίζουν σκέτο χρυσάφι!
