Υπάρχουν κάποια τόσο µικρά πραγµατάκια που µπορεί να χτίσουν µεγάλες σκέψεις. Αυτά συναντάει όποιος περπατάει στο πεζοδρόµιο της Ευαγγελίστριας και αφαιρείται η µατιά του στο µπεντένι του προαυλίου χώρου.
Τρία τοσοδούλικα, ικανότατα να σε κάνουν να σταµατήσεις, να τα παρατηρήσεις, να αναρωτηθείς ποιο παιδί ή ποιος µεγάλος – παιδί, έστησε τη Φατσούλα, την πολυθρόνα και το ποντικάκι µε τρόπο τέτοιο που σε αναγκάζουν να ψάξεις να βρεις απάντηση.
Παζλ σκέψεων, που άξιζε ο χρόνος που διέθεσα για απαντήσεις. Μία από αυτές, έλεγε πως: «Κάποιοι µε πονηρό χαµόγελο, το οποίο οι περισσότεροι εξ υµών δεν το αποκωδικοποιούν, έχουν οδηγήσει τους πολίτες να θρονιαστούν στις πολυθρόνες τους, να αποφεύγουν να ξε-βολευτούν, µπας κι αν τρέξουν στις πλατείες µαζί µε τους άλλους, κάποιοι τους κυνηγήσουν σαν τα ποντίκια». Αυτό δεν πρόκειται να συµβεί διότι νοµοτελειακά, το χειρότερο που µπορεί να συµβεί στον άνθρωπο, είναι να ζήσει βυθισµένος σε µία πολυθρόνα, φοβούµενος τους χαµογελαστούς που κρατούν µαχαίρι κι όταν ψάχνει το τηλεκοντρόλ για να πατήσει OFF να συνειδητοποιήσει πως τα κουµπάκια του όλα, τα έχουν φάει τα αρούρια. Βαρύ οκ… αλλά τόσο αληθινό. Οκ;;;
Μιχαήλ π. Λαµπαθάκης
