Aναφορά σήμερα σε έναν από τους παλαιότερους και σημαντικότερους συνεργάτες της εφημερίδας “Χανιώτικα νέα”: τον Σταμάτη Αποστολάκη-δάσκαλο και λαογράφο, όπως του αρέσει να αυτοπροσδιορίζεται.
Τον πρωτογνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του’ 80, στο παλιό κινηματοθέατρο “Απόλλων”, σε μια ωραία παρουσίαση (με λόγο, χορό και μουσική) του ριζίτικου, από τον ίδιο και τον παραδοσιακό σύλλογο “Οι Κρητικές Μαδάρες”.
Η λέξη “μέθεξη” ήταν η πιο εκφραστική για την εντύπωση που μου είχε κάνει το περιεχόμενο της εκδήλωσης: μού θύμισε τη γνωριμία μου με τον εθνομουσικολόγο, νεοελληνιστή και πανεπιστημιακό καθηγητή, τον Eλβετό Samuel Baud-Bovy στο Α.Π.Θ. Με συνεπήρε η ευφράδεια του Σταμάτη, ο εκλαϊκευτικός τόνος, η επικοινωνιακή του επιδεξιότητα, η γλώσσα, η άνεση του δασκάλου…
Εκτοτε οι δρόμοι μας συναπαντήθηκαν πολλές φορές: άλλοτε στο σπίτι του κοινού μας φίλου και συν-διδασκάλου του, Γιάννη Αλιφιέρη, κι άλλοτε στις πάμπολλες διαλέξεις και παρουσιάσεις που έκανε. Αλλά και σε τυχαίες καθ’ οδόν συναντήσεις μας.
Αυτό που λατρεύω στον Σταμάτη είναι η ανεξάντλητη αισιόδοξη ματιά στα “πράγματα της ζωής”, έστω κι αν τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει ο ίδιος είναι πολλά και οδυνηρά. Θαυμάζω το αυθόρμητο και πηγαίο χιούμορ του, το αβίαστο χαμόγελό του, τον πλούτο γνώσεων και πληροφοριών για ανθρώπους και γεγονότα της επαρχίας Σελίνου, την αγάπη και συμπόρευσή του με τον μακαριστό Ειρηναίο, την πίστη του για τους Κρητικούς και την Κρήτη, την άδολη παρουσίαση και προώθηση των νέων δημιουργών…
Ο Σταμάτης Αποστολάκης δεν έχει ανάγκη από τιμές. Με το τεράστιο έργο του (ειδικά τα μνημειώδη “Ριζίτικά” του) ήδη, εδώ και χρόνια, τιμά πολλαπλώς τα Χανιά και την Κρήτη.
