Μικροί αρχηγίσκοι

Εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς 2019-20, οι σκέψεις και οι αγωνίες όλων μας γυροφέρνουν, συχνά, πυκνά  στο τι «μέλλει γενέσθαι» σ’ αυτή τη χρονιά, ενώ μια σειρά από  ερωτηματικά παρατίθενται στο νου μας!
Π.χ. θα είναι μια σχολική χρονιά αντιγραφή της προηγούμενης με τη γραφειοκρατία στο φόρτε της, με το παρωχημένο αναλυτικό πρόγραμμα, με την φωναχτή έλλειψη σύγχρονων πεδίων μάθησης κλπ κλπ.
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, επίσης,  η οικογένεια έχει να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα, όπως, η προσαρμογή του ωραρίου εργασίας των γονέων με το σχολικό πρόγραμμα, ή φύλαξη των παιδιών κατά την απουσία τους, οι μαθησιακές δυσκολίες, οι ιδιαίτερες συνθήκες οικογενειακής συμβίωσης κ.λπ., κ.λπ.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού κι όχι μόνο πολλά μπορεί να αλλάξουν στο οικογενειακό περιβάλλον. Μια μετακόμιση, ο ερχομός ενός νέου μέλους, αδερφού ή αδερφής, ένα διαζύγιο, μια αλλαγή συμπεριφοράς ενός ατόμου της οικογένειας κ.ά. Σ’ αυτό το τελευταίο εστιάζει το σημερινό μας άρθρο.
Στην ξαφνική ή διαφαινόμενη αλλαγή στάσης, συμπεριφοράς, συνήθειας ή τρόπου ζωής ενός μέλους της οικογένειας και προπάντων ενός παιδιού! Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί που οδηγούν στην «μετάλλαξή» του. Συνηθισμένη μορφή αλλαγής ενός ατόμου είναι η απόκτηση ηγεμονικής στάσης μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον!
Παρατηρούμε μικρά και ατίθασα παιδιά να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, να επιβάλλονται στους άλλους, να εκβιάζουν τους γονείς και τα αδέρφια τους, να κάνουν πράγματα χωρίς να ρωτάνε κανένα, να απαιτούν να γίνει το δικό τους θέλημα οπωσδήποτε, να ασκούν βία ή εξαναγκασμό στα οικεία τους πρόσωπα ή φίλους, να προσδίδουν βαρύτητα στο εγώ τους, να δίνουν εντολές στη μαμά ή τον μπαμπά ή στον αδερφό, , να λειτουργούν ανεξέλεγκτα, να μην συμμετέχουν σε καμιά δραστηριότητα της οικογένειας, να ζητούν πράγματα πέρα από τις δυνατότητες που έχει η οικογένεια, να παίρνουν το λόγο σε μια ενδεχόμενη συζήτηση, να ασκούν κριτική στους άλλους χωρίς τη δική τους αυτοκριτική, να θεωρούν τους εαυτούς τους ειδήμονες επί παντός επιστητού, να μιλάνε μόνο για τον εαυτό τους και τα θέλω τους, να δημιουργούν μια ξαφνική, χαώδη κατάσταση στο ήρεμο οικογενειακό κλίμα κλπ κλπ.
Ολα τα παραπάνω δεν προήλθαν, φυσικά από το πουθενά, υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί λόγοι που οδηγούν ένα παιδί σ’ αυτές τις συμπεριφορές.
Η προβληματική αυτή κατάσταση δεν έχει κάποια συνταγή που μπορεί να εφαρμόσει ένας γονιός! Εξ’ άλλου για να φτάσει σ’ αυτό το στάδιο κάποιο παιδί έχει διανύσει πολλά μίλια δρόμου αδιαφορίας!
Δεν έχουν στο διάστημα αυτό μπει όρια, δεν έχει γίνει ουσιαστική συζήτηση, το παιδί δεν έχει στερηθεί τίποτα, έμαθε να τραβάει το ενδιαφέρον και την προσοχή των άλλων εκμεταλλευόμενο αδυναμίες και απρόβλεπτες καταστάσεις, έμαθε να απαιτεί κι όχι να προσφέρει , έμαθε να είναι ο κυρίαρχος, ο μικρός αρχηγός που  τα φέρνουν όλα στο…πιάτο του!
Σύνηθες φαινόμενο επιτηδευμένης παγίδας, είναι όταν ένα παιδί ζει με τους παππούδες από διαζευγμένους γονείς!
Το παιδί  γίνεται ο μικρός, πολλές φορές, δυνάστης σε μια πολυμελή οικογένεια ενήλικων, τα βλέμματα των οποίων είναι στραμμένα  καταπάνω του! Φυσικά με το δίκιο του το παιδί, πώς να μην απαιτεί τα πάντα όταν ο διαζευγμένος γονέας κάνει όλα τα χατίρια από ενοχές, ο παππούς και η γιαγιά το ίδιο!
Εδώ αν δεν μπει φρένο ή καλύτερα αν δεν έχει προβλεφτεί  αυτό το νέο περιβάλλον, ο μικρός γίνεται  κυρίαρχος αφέντης που βρίσκονται όλοι στις υπηρεσίες του! Φανταζόμαστε όλοι την πορεία της ενηλικίωσής του, όταν εξακολουθεί να βιώνει το ίδιο ανιαρό, οικογενειακό περιβάλλον!