Μικρή “κοιτίδα” πολιτισμού

Κύριε διευθυντά
το 2005, αθηναϊκή εφημερίδα θεώρησε ότι θα έπρεπε να τους απονείμουν το χρυσό μετάλιο! Και φέτος τι θα πάρουν; Μαλαματένιο; Υπάρχει κάτι πάνω από αυτά; Ναι υπάρχει: εκτός από την αγάπη των χιλιάδων ανθρώπων, ντόπιων και ξένων θα πρέπει να υπάρχει η υποστήρηξη της πολιτείας (τοπικής αρχής) για να μπορέσουν αυτοί οι ανθρωποι,να συνεχίσουν να παλεύουν!…
Η Σταυρούλα και ο Παναγιώτης, ένα ζευγάρι που ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, μας προσφέρουν εδώ και πολλά χρόνια ένα πρωτοφανές “στέκι” εκεί που σκάει το κύμα, εκεί που η θάλασσα σμίγει με την στεριά, το “sun and pleasure” στη Χρυσή Ακτή, εκεί που αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου, “home sweet home!”.
Μόλις πλησιάζεις από το ξύλινο μονοπάτι στο χώρο τους, κάτι υπέροχα προσωπάκια -από φύλλα φραγκοσυκιάς- σε καλωσορίζουν χαμογελαστά με τα “sobrero” αλλά πάνω απ’ όλα η πάντα χαμογελαστή “οικοδέσποινα” η  Σταυρούλα και το άλλο της μισό, ο Παναγιώτης, ο δημιουργός όλου αυτού του αριστοτεχνικά  εγκατεστημένου “παράδεισου” και της μικρής “κοιτίδας” πολιτισμού!..
Δεν εξιδανικεύουμε, απλά παρατηρούμε την ευχαρίστηση, χαλάρωση και το συναίσθημα -ένα κοινό που το έχουν όλοι οι άνθρωποι- που προκαλούν, αυτοί οι δοτικοί άνθρωποι, με τα τρία παιδιά τους και τους τέσσερις υοθετημένους φίλους -τεσσερα αδέσποτα, στειρωμένα, καλοταϊσμένα και πολυχαϊδεμένα- συνθέτουν αυτή την εικόνα!
Δεν μιλάμε για τα απαραίτητα douch με τις γρίλλιες και τις καμπίνες, τα οποία συνδέει μια παλιά πελεκητή γούρνα με βασιλικό και δυόσμο, δεξιά κι αριστερά…
Μιλάμε για τις βιβλιοθήκες με βιβλία διαφόρων γλωσσών, για τα χρηματοκιβώτια, το κουτί των ΕΛΤΑ, τα καλλιτεχνικά βελάκια που σε οδηγούν, πώς να κινηθείς στο χώρο  χωρίς να ρωτάς… Μιλάμε για τα βαρέλια με ολόκληρα δέντρα που έχουν μεταφέρει από το σπίτι τους, μιλάμε για τις ξύλινες σκαλισμένες ζαρντινιέρες, μιλάμε για τα stand με παντούς είδους περιοδικά, για το δυχτένιο καλαθάκι με τα λάδια και τα γαλακτώματα  αν ξέχασες να φέρεις τα δικά σου· κανένα πρόβλημα, για όλα έχουν φροντίσει η Σταυρούλα και ο Παναγιώτης!
Μιλάμε για τα ξύλινα kano που παίρνεις για ν’ ανοιχτείς στα βαθιά και να απολαύσεις όσο πιο πολύ μπορείς τη μυρωδιά της θάλασσας και τα διάφανα νερά της. Τα φουσκωτά για τους μικρούς και μεγάλους, τα γουβαδάκια και τα παντός είδους παιχνίδια για τους μικρούς μας φίλους! Για το ξύλινο “κρι-κρι”, το οποίο προσκαλεί και προκαλεί να γνωρίσουν στο Φαράγγι της Σαμαριάς και το αληθινό -αν είναι τυχεροί- φτιαγμένο από τα χέρια του Παναγιώτη!
Μιλάμε κυρίως για τα τις ευκολίες που σου παρέχουν για να σου κάνουν όσο το δυνατόν ποιο ευχάριστη την ημέρα: Το ξύλινο παγκάκι για να ακουμπήσεις την τσάντα σου και να ελευθερώσεις τα χέρια πριν βουτήξεις τα πόδια στη σκάφη γεμάτη με νερό για να πάρει την πολλή άμμο, πριν ανοίξεις τη βρύση για το τελευταίο πλύσιμο των ποδιών και την “παγίδα” που είναι κρεμασμένη για τις τυχόν σφήγκες που πλησιάζουν όπως συνήθως το νερό!
Τι να πούμε για την “καλύβα του μπάρμπα Θωμά”, ο χώρος που ζουν εκείνοι και τα τρία χαριτωμένα κορίτσια τους κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού: εκεί υπάρχει το φαρμακείο, εκεί υπάρχουν κάποια υλικά για τις πρώτες βοήθειες, εκεί υπάρχει η βελόνα και η κλωστή, κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη… παραμύθι ν’ αρχινήσει.., μόνο που εκεί αρχίζει το δικό μας παραμύθι, εκείνοι, τρέχουν για να ξαποστάσουν για λίγο
-αν προλάβουν- για ν’αντέξουν, γιατί για εκείνους είναι ένας ατέρμονος αγώνας η προσφορά, η συμπαράσταση, η εξυπηρέτηση… Εκεί θα φάνε το σάντουιτς για να ξεγελάσουν την πείνα τους… Εκεί μπροστά από την καλύβα υπάρχει και η βρύση που γεμίζουν τα βαρέλια με νερό, για ν’ “αστράψουν” τα καλαθάκια με τα απομεινάρια… και τα σταχτοδοχεία που σου προσφέρουν με χαμόγελο μόλις επιλέξεις την “τροπική” ομπρέλα που θα σε φιλοξενήσει, για να μην υπάρξει τίποτα που θα μπορούσε να ρυπάνει την πεντακάθαρη άμμο που ο Παναγιώτης έχει “χτενίσει” από βραδίς!
Παραπέρα υπάρχει και η βάρκα μ’ ένα μεγάλο πανί για σκιά, για τα “ονειρεμένα ταξίδια” του Παναγιώτη, όταν οι δυνάμεις τον προδίδουν γιατί το μερόνυχτο είναι μακρύ, από τις 6.00 μέχρι τις 11.00 το βράδυ που θα παραδώσει το χώρο στον νυχτοφύλακα!
Καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος της ξενάγησής μας στη μικρή “κοιτίδα” του πολιτισμού της Χρυσής Ακτής “Sun and pleasure” δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε και το αντίτιμο των έξι ευρώ μόνο!
Εκεί θα συναντήσεις και μερικούς δημιουργούς, όπως του “makrame” π.χ. και όπως κοιτάς και θαυμάζεις αυτές τις όμορφες πεταλουδίτσες και τις χελωνίτσες, και τη δημιουργό να σου περιγράφει τις δυσκολίες που συναντά -κάθε τέχνη αλλωστε, έχει το πόνο της- εκεί έρχονται κι άλλοι και καμιά φορά γίνεται μια παρέα που μοιράζεται…άλλες πάλι φορές τυχαίνει να είσαι μόνος μαζί του-της κι εκεί που ανταλλάσεις κάποιες εμπειρίες, διαπιστώνεις ότι αυτά που σας ενώνουν είναι πολλά και ότι μια εύλαλη σιωπή λέει… συνέχεια λεει… γιατί και το σούρουπο βοηθά, και ο φλοίσβος της θάλασσας, ο παφλασμός του κύματος, ο καθάριος αέρας με τ’ οξυγόνο, η ζεστή άμμος… και το Εγώ γίνεται Εμείς!…
Κι εκεί που αφήνεσαι κι ανοίγεσαι στην αγκαλιά της θάλασσας, γίνεσαι ένα με αυτήν και τα χέρια ξεμακραίνουν… και αγκαλιάζεις  με πόνο ολόκληρη τη Γη και τα προβλήματά της!…
Γι’ αυτό σας ρωτάμε, τι παραπάνω να τους απονείμουν τώρα;
Ανθρωποι που αγαπούν και φροντίζουν το περιβάλλον, που αγαπούν και φροντίζουν τα ζώα, που φροντίζουν όλους εμάς ανεξαιρέτως, προσφέροντάς μας κάθε είδους ευκολίες και εξυπηρετήσεις και κυρίως το άσβηστο χαμόγελο και το ενδιαφέρον τους, για να περάσουν όλοι καλά! Το χιούμορ του Παναγιώτη ανεπανάληπτο καθώς και το ενδιαφέρον της Σταυρούλας για τα μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η “μεγάλη της οικογένεια”, ένα είδος ψυχανάλυσης δηλαδή!…
Μια ακόμα σαιζόν λήγει σιγά-σιγά… με νοσταλγικά ήδη συναισθήματα, ξετυλίγοντας τον “μίτο” των αναμνήσεων, ανακαλύπτουμε κι άλλες όμορφες πλευρές αυτών των ανθρώπων: Την προσφορά, γιατί το αντίτιμο των 6 ευρω -κατά περίπτωση και χωρίς αυτό- ενώ σε αλλα μέρη της πόλης μας η κάθε ομπρέλα κοστίζει 20 ευρώ, χωρίς τίποτα από τα παραπάνω που αναφέραμε κανένα στοιχείο πολιτισμού.
Την αλληλεγγύη!!! Εδιναν μια “ομπρέλα” και σε ανθρώπους που το κύμα… τους “ξέβρασε” στην πόλη μας και τους άκουγαν να μιλούν για την Οδύσσειά τους, προσπαθώντας να τους βοηθήσουν για να συνεχίσουν να αγωνίζονται. Εβγαιναν από το Εγώ και πλησίαζαν στο Εμείς! Αυτό δεν σημαίνει ελληνική φιλο-ξενία;
Καλό χειμώνα Σταυρούλα και Παναγιώτη, καλή ξεκούραση, γεμίστε τις μπαταρίες σας για να μας προσφέρετε και το επόμενο καλοκαίρι αυτή την “όαση” μετά από μια κουραστική μέρα για εκείνους που δεν βρίσκονται σε διακοπές… και εμείς σας δινουμε ένα ανώτερο βραβείο από το χρυσό: ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ!
Σας ευχαριστούμε!
Αναστασία Σγουρού