Πικρή μικρή μου αγάπη. Όχι! Όχι!, αυτό είναι από παλιά ραδιοφωνική σειρά, ο Νάσος και η Βάνα που αγαπήθηκαν πολύ. Θυμόμαστε; Η Πικρή μικρή μου κοπάνα είναι όντως πικρή. Την πικρίλα την αγνοούμε, γιατί μας νοιάζει άμεσα η κοπάνα.
Για να μη μακρηγορώ, μπαίνω αμέσως στο θέμα μας»
Ας ανάψω ένα τσιγάρο πρώτα για να εμπνευστώ.
Νά ’την η πικρή. Τώρα γιατί είναι κοπάνα; Απλά την κοπανάω από άλλες σκέψεις για να επικεντρωθώ στο θέμα» Κάθε μέρα και τις νύχτες, όλοι μας, έχουμε μια δικαιολογία, ο καθένας τη δική του» Καλώς κακώς, σωστό ή λάθος, δεν έχει σημασία, εμείς τη χρειαζόμαστε»
Για παράδειγμα, στη δουλειά, λέμε πάω για ένα τσιγάρο» Μπορεί να μην έχουμε τόση ανάγκη την πικρίλα, απλά χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα» Άντε καλά, αυτή η κοπάνα είναι δικαιολογημένη. Όταν κάνουμε κοπάνα απ’ τη δράση, είναι πικρή η κοπάνα. Αντί να σηκωθούμε να κάνουμε κάτι, που εμάς περιμένει να το κάνουμε, καθόμαστε και χαζεύουμε τα δαχτυλυδάκια του καπνού.
Να χαλαρώσουμε, ή να εκτονωθούμε, λέμε. Ε, καφές χωρίς τσιγάρο γίνεται;
ΓΙίνουμε κι έναν κουβά καφέ να τελειώσει το πακέτο, άντε το μισό. Μια χαρά παντρεύουμε, καφεΐνη, νικοτίνη και πίσσα».
Αχ καημένα μου πνευμόνια. Κι εσύ τασάκι παραγεμισμένο, είσαι η φρικτότερη θέα. Και σ’ άκουσα μια μέρα να μου λές μη μ’ αποστρέφεσαι, τα πνευμόνια σου τα είδες; Τόση πίσσα πούχουν μέσα τους, φτάνει για την ασφαλτόστρωση του χωριού σου. Είναι λέει το τσιγάρο κατά τις μοναξιάς, είναι παρέα. Το άκουσα κι αυτό.
Αλήθεια γιατί καπνίζουμε; Αναρωτιόμαστε;
Αναρωτιέμαι εγώ και ρωτάω. Και άκουσον, άκουσον την απάντηση. Εχω τους λόγους μου, μου απαντάει ο εγκέφαλός του εγκλήματος, δηλαδή το ξερό μου το κεφάλι. Με χαλαρώνει, με ξεκουράζει χωνεύω το φαΐ μου. Άσε που αν το κόψω θα παχύνω. Νάτες! νάτες! οι δικαιολογίες.
Θυμώνω κι εγώ και του φωνάζω. Εγκέφαλε, αυτά που λες ταχείς γραμμένα και περασμένα στη μνήμη; Μη μου πεις ότι τάχεις σε σκληρό δίσκο;
Ναι! μου λέει με αυθάδεια,
Σρήστα, σρήστα τώρα και γράψε άλλο, τον διατάζω. Δείχνει να μη με φ©ρ<άται και με ειρωνεύεται κιόλας. Σπόιστε τους κωδικούς μου λέει. μπες και γράψε εσύ ότι καλό νομίζεις. Έχεις τη δυνατότητα μου λέει και δείχνει να με λυπάται. Εντάξει του λέω, θα σκεφτώ να γράψω στο ξερό μου το κεφάλι, κάτσε πρώτος να ανάψω ένα τσιγάρο, εμ πως θα σκεφτώ; Γελάει σαρκαστικά ο εγκέφαλός του εγκλήματος. Και σκέφτομαι, καπνίζοντας, μωρέ, στο ξερό μας το κεφάλι είναι όλα. Δίνουμε το λόγο μας, ότι θα το κάψουμε; Τώρα όμως, ή μάλλον να το κόψουμε.
Βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα τσιγάρα;
Αχ καημένα μου πνευμόνια!!!
