Μικρή ωδή για τον “παππού”

Πίσω τη σκέψη μου γυρνώ και στην αρχή του χρόνου
αναμεσος στα ζωντανά της γης σε ξεχωρίζω,
μα σάμπως να το μάντεψες, Παππού, πως σε κοιτάζω
και ντροπιασμένος βάλθηκες, το πρόσωπο να κρύψεις.
Αλλά γιατί να ντρέπεσαι το πρόσωπο να δείχνεις
και το τραχύ σου το κορμί, και τη θολή ματιά σου
που λίγο πάνω από τη γη ν’ ασκώσεις δε μπορούσες;
Πείνα και δίψα, άγνοια και μοναξιά και φόβος
καθημερνοί σου σύντροφοι, Παππού μεγαλομάρτη!
Και μόνο που δεν κιότεψες και που δεν αφανίστεις,
μα πάλευες της κεφαλής τη σπίθα να συμπαίνεις
ο νήπιος νους σου ν’ ανδρωθεί και να σου μπει μπροστάρης
συμπαραστάτης κι οδηγός, κι η άναρθρη κραυγή σου
καθάριος λόγος να γενεί στο πέρασμα του χρόνου,
όχι μονάχα φτάνουνε, αλλά και περισσεύουν
κατάματα να με κοιτάς, πρωτοπαππού ερημίτη…
Εγώ είμαι τ’ αγγόνι σου. Το μακρινό σου αγγόνι.
Σήκωσε ορθή την κεφαλή να μ’ αποκαμαρώσεις!
Μπορεί, Παππού, τ’ αγγόνι σο, αλλά σουσούμια να ‘χει
στο πνεύμα και στην όψη του να ‘ναι ανώτερό σου,
να ‘ναι κυρίαρχο στη Γη και να “πετά” στ’ αστέρια,
μα μη ξεχνάς ούτε στιγμή, τα πρώτα σκαλοπάτια
που πάτησε για ν’ ανεβεί, συ τα ‘χες ετοιμάσει!
Πάψε λοιπόν να ντρέπεσαι, το πρόσωπο να κρύβεις
και μ’ αναγάλλια κοίταξε στου χρόνου τον καθρέπτη
πα στο δικό μου πρόσωπο, να δεις το πρόσωπό σου!