Κλείνω τα µάτια, τα αυτιά!
Για τόσο, όσο χρειάζεται η προετοιµασία µιας µικρής προσευχής…
Το ξέρω πως δεν αρκεί…! Πως είναι δύσκολο να ‘‘ξεβγάλεις’’ όλα τα γήινα, να καθαρίσεις όλες τις σκέψεις, να ξεσκονίσεις τη µικρή παιδική καρδιά που µόνο αυτή ταπεινά, αγνά µπορεί και κτυπά δίχως τα βάρη ενός µυαλού πολυβασανισµένου από µύριες ανίερες σκέψεις που δεν αφήνουν να καταλαγιάσει η τρικυµία!
…Οι θάλασσες αλλάζουν χρωµατισµούς τον Απρίλη· είναι φυγή η θάλασσα, είναι καηµός η φυγή. Και να προσπαθείς να ψάχνεις τη θάλασσα που… κάπου έχει βυθιστεί µέσα σου, είναι ανίατη ασθένεια του νου και της καρδιάς!
Κι εσύ στέκεσαι ψηλά σε ένα βράχο και µπορείς µονάχα να παρακολουθείς τα συµβαίνοντα στον κόσµο, τα εδώ στη γειτονιά µας αλλά και έξω από αυτήν, σε όλο τον πλανήτη!
Το ξέρω πως δεν αρκεί!
Μα… κλείνω τα µάτια, κλείνω τα αυτιά κι ας προσπαθήσω απέλπιδα προσπάθεια να φέρω πίσω στο νου εδω ’να, το Πάσχα το Ρωµέϊκο! Τους ανθρώπους που βρίσκονται σε τόπους πολύ µακρινούς µα… τόσο κοντά µου!
Να φέρω µε τον νου τις εικόνες εκείνες που κάθε Μεγάλη Εβδοµάδα επιζητώ να κυριαρχούν στη σκέψη! Ποιος το ’πε πως είναι εύκολο κάτι τέτοιο;
Καλή Ανάσταση παππούδες, ’σείς άνθρωποι απλοί αλλοτινών µου χρόνων!
Τούτο το δάκρυ µη φτάσει έως εκεί που βρίσκεστε τώρα!
Τώρα πια χαµογελώ, κι ας µην το δείχνουν τα µάτια µου!
Καλή Ανάσταση…
