“Μικροί θεοί”

«Η γραφή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα πότε ξεκίνησα. Iσως να έγραφα από πάντα. Από την ώρα που έμαθα τα γράμματα και πώς αυτά δημιουργούν τις λέξεις. Στο μυαλό μου από παιδί έγραφα συνεχώς. Τα στριφογύριζα στη σκέψη μου. Μάζευα συναισθήματα, ήμουν ένας συλλέκτης εμπειριών. Οδηγούμαι από την αγάπη, γι’ αυτήν γράφω! Για μια ιδανική αγάπη, ερωτική, φιλική, αδελφική. Ισως είναι λάθος που την χαρακτηρίζω. Οι ήρωες των βιβλίων μου είναι αγάπη. Είναι μια πάλη με την ιδιοτέλεια της ζωής. Οι “ΜΙΚΡΟΙ ΘΕΟΙ” είναι απέραντου χάους. Εμπνέομαι από εκείνους που τα δίνουν όλα για το όνειρο με θάρρος κόντρα στις κοινωνικές επιταγές. Σ’ εκείνους ανακάλυψα ένα κομμάτι μου που τους μοιάζει. Εγώ κι εκείνοι στο βιβλίο γίναμε ένα. Τους οδήγησα και με οδήγησαν στην αλήθεια. Μου αναζωπύρωσαν μια σβησμένη φλόγα και μαζί αναγεννηθήκαμε από τις στάχτες. Γίναμε δύναμη κι ελπίδα. Θεωρώ τη δικαιοσύνη τη σπουδαιότερη όλων των αρετών, στους λαούς, στις ψυχές, στους αδύναμους. Στη γυναίκα! Λατρεύω την υπόστασή της, τη δυναμική της και την ευαίσθητη ψυχική της ισορροπία. Είμαι γυναίκα. Με βιώνω, με αδικώ, με εξυψώνω. Σε αυτή τη γυναίκα είμαι αφιερωμένη. Η ευαίσθητη γυναίκα με την καλοσύνη της, με τις κακίες της, με την τετριμμένη της φύση παίρνει σάρκα και οστά στην επόμενη συγγραφική μου απόπειρα. Όνειρό μου είναι να βρεθώ πλάι στις γυναίκες των πολέμων στις τρίτες χώρες. Έμπρακτα. Να ζήσω μαζί τους, να κλάψω, να θεραπεύσω, να βιώσω τον πόνο τους και να τον απαλύνω όσο μου επιτρέπει η φθαρτή, ανθρώπινη φύση μου. Ευτυχία μου να κάνω έναν πονεμένο άνθρωπο να χαμογελάσει. Να γελάσει. Με την καρδιά του. Είναι μια σπουδαία κατάκτηση».
Αυτά μας λέει η πολλά υποσχόμενη, πρώτο-εμφανιζόμενη στα λογοτεχνικά πράγματα της πόλης μας Αρετή Καμπίτση που ζει κι εργάζεται στην Σπηλιά Κισάμου.
Την γνωρίσαμε στις 3 Νοεμβρίου, στην αίθουσα διαλέξεων του ξενοδοχείου “ΚΥΔΩΝ” στην παρουσίαση του πρώτο της βιβλίο “ΜΙΚΡΟΙ ΘΕΟΙ” όπου μας μίλησε μέσω του πνευματικού της παιδιού για την περιορισμένη γυναίκα του ανατολικών χωρών, αλλά και για τους καταναγκασμούς ψυχής της απελευθερωμένης του δυτικού μας κόσμου.
«Η ιστορία είναι συναρπαστική!» ανέφερε στην ομιλία της η φίλη δημοσιογράφος Μαρία Βούλγαρη. Και συνέχισε: «Μας τη διηγείται η συγγραφέας όπως την έζησε, χωρίς η ίδια να έχει ταξιδεύσει στη χώρα της ιστορίας της. Και όμως έχει καταφέρει να αποδώσει με λεπτομέρεια την κουλτούρα, την καθημερινότητα, τις ιδιαιτερότητες της θρησκείας με τρόπο αξιοθαύμαστο. Ο αναγνώστης συντονίζεται απόλυτα με τους ήρωες. Συμπάσχει, ξαφνιάζεται, θαυμάζει τις αντοχές τους, αγωνιά για τη μοίρα τους και συγκρίνει μοιραία μέσα του, πόσο διαφορετική και πιο εύκολη είναι η δική μας στη δυτική κοινωνία. Η συγγραφέας έχει εμβόλιμα κεφάλαια σε πρώτο βαθμό αφήγησης που φιλοξενούν την προσωπική της άποψη. Πραγματικά διαμάντια! Για να καταλήξει ότι ο καθένας μας έχει έναν μικρό θεό μέσα του. Στο χέρι μας είναι να συντονιστούμε μαζί του ώστε να βιώσουμε τα θαύματα που περιμένουμε να μας συμβούν…»
Η συμπαρουσιάστρια της βραδιάς, η εκπαιδευτικός-συγγραφέας Αγγέλα Μάλμου κατέθεσε τη δική της άποψη: «…Στην περίπτωση της Αρετής…», μας λέει «…η ιστορία ήλθε να τη συναντήσει, παίρνοντας υπόσταση από τα χείλη του ίδιου του πρωταγωνιστή της, και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Αυτή μάλιστα η εμπιστοσύνη του Αχμάντ -του πρωταγωνιστή ήρωα- στο πρόσωπο της συγγραφέως, δημιούργησε αυτόματα εντός της, εκτός των δυνατών συναισθημάτων, και μια βαθιά υποχρέωση απέναντι του. Γι’ αυτό και η Αρετή στο προλογικό της σημείωμα μας εκμυστηρεύεται λόγια καρδιάς, φυτεύοντάς μας από την πρώτη κιόλας στιγμή τον σπόρο της περιέργειας και του ενδιαφέροντος για το τι θα ακολουθήσει…»
Και έχει δίκιο αφού το βιβλίο, μελετημένο και καλά δομημένο, πλήρες συναισθημάτων, με συνεχή ροή γεγονότων, σου κρατά το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα, παρά του ότι διακόπτεται από μικρά κείμενα, τα οποία παρεμβάλλονται ανάμεσα στην μυθιστορηματική αφήγηση. Μέσα απ’ αυτά -όλα γραμμένα στο πρώτο πρόσωπο- προβάλλει πολύπλοκος αλλά κι ελπιδοφόρος ο αγώνας της δήθεν απελευθερωμένης γυναίκας της δύσης που παλεύει να βάλει σε μια σειρά όσα τη πληγώνουν και την κρατούν δέσμια στην άκρη του γκρεμού. Της γυναίκας που αγωνίζεται -μέσα από μια συνεχή, νοερή άσκηση αυτογνωσίας- να βρει τον εαυτό της και να πορευτεί στη ζωή χωρίς περιττές πιέσεις κι απογοητεύσεις.
«…Στο κύριο αφηγηματικό κομμάτι μας λέει σε κάποιο σημείο της ομιλίας της η αγαπητή μας Αγγέλα Μάλμου «…οι ήρωες λειτουργούν ως άτομα που δρουν με βάση την εσωτερική ψυχολογική τους κατάσταση και υπό την επίδραση των εξωτερικών συνθηκών. Η αφηγηματική ροή χαρακτηρίζεται από τη λεπτομερή απόδοση τής πραγματικότητας, ακόμα και σε σκηνές βίαιες. Καταγγέλλεται η κοινωνική εξαθλίωση και γενικά οι απαράδεκτες συνθήκες ζωής…»
Μας μιλά βέβαια για την κεντρική ιστορία, της οποίας οι πρωταγωνιστές, δυο παράνομα ζευγάρια τολμούν να σπάσουν τα δεσμά τους, να εγκαταλείψουν τον μικρό τους απομονωμένο τόπο, και να φύγουν για τη μεγάλη πόλη όπου φτάνουν μετά από περιπέτειες, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Κάτι δύσκολο, μια που κι εκεί τους κυνηγούν οι ανασφάλειες, οι τύψεις της ανυπακοής στις προσταγές του αφέντη πατέρα, ο φόβος ότι θα τους ανακαλύψουν οι δικοί τους, και βεβαίως ο τρόμος των συνεπειών της επαναστατικής τους συμπεριφοράς ενάντια στα σκληρά ήθη κι έθιμα του τόπου τους…
Πράγμα που δυστυχώς γίνεται μ’ οδυνηρές επιπτώσεις…
Εμείς διαβάζοντας το βιβλίο καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα ξεχωριστό πνευματικό δημιούργημα, ευκολοδιάβαστο, πέρα για πέρα ανθρώπινο και παρηγορητικό που απευθύνεται στον καθένα μας, σ’ όποια στιγμή της ζωής του -καλή ή κακή- και αν βρίσκεται.
Πιστεύουμε πως η Αρετή, μια νέα ταλαντούχος συγγραφέας γεμάτη ιδέες, δύναμη και διάθεση να μοιραστεί, έχει πολλά ακόμα να δώσει στα πνευματικά πράγματα της πόλης μας, αλλά και πανελληνίως.
Να της ευχηθούμε καλή δύναμη, καλή συνέχεια και στο άλλο με το καλό.