Μικρό κείμενο (Μεγάλης Πέμπτης) με προεκτάσεις

» Ο,τι έγραψε ο μακαριστός Ειρηναίος, ο τ. Κισάμου και Σελίνου, αποπνέει -εκτός από ευλάβεια και πίστη- μια τρυφερότητα και αθωότητα ενός μικρού παιδιού. Στο βιβλίο του «Από τις εορτές της Εκκλησίας μας» -χαρούμενα μηνύματα Πίστης και Ζωής- (Κίσαμος 2000) διαβάζουμε στις σελ. 36 – 37 το παρακάτω απόσπασμα: «…Θυμάμαι ακόμη μια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ στα Δώδεκα Ευαγγέλια, όταν ο παπάς έβγαζε το Σταυρό κι έψελνε με θλιμμένη φωνή το: “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας…” μια πονεμένη συγκίνηση κρατούσε όλο το Εκκλησίασμα. Κι όταν τέλειωσε η Ακολουθία και φύγανε οι άνθρωποι, την ώρα που ο παπάς έκλεινε την πόρτα, εγώ (παιδάκι τότε) έρριξα μια ματιά κι είδα μοναχικό το Χριστό να κρέμεται στη μέση της Εκκλησίας στο σταυρό του και Τον λυπήθηκα. Εμείς πηγαίναμε να κοιμηθούμε στο σπίτι μας, μα ο Χριστός έμενε στη μέση της Εκκλησίας ολομόναχος όλη τη νύχτα κρεμασμένος στο Σταυρό του. Αυτό σκεφτόμουν πηγαίνοντας στο σπίτι μας και μια δυο φορές έκανα να γυρίσω πίσω να μείνω και γω μαζί του. Να μην είναι Μόνος… Το σκέφθηκα, μα δεν το έκανα τότε…». Αλλά, έτσι «σταυρωμένη, κρεμασμένη και μόνη» δεν είναι και η χώρα μας, εδώ και χρόνια, από τους δανειστές της; Έτσι, δεν βρισκόμαστε τελείως κατάμονοι να «τραβούμε των παθών μας», όχι βέβαια μόνο για τις δικές μας πολλές-πολλές αμαρτίες, αλλά και τις κρυφές των άλλων εταίρων μας;