Μικρό λευκό κρίνο

Λευκό κρίνο. Κρυμένο στο λιόγερμα. Λευκό κρίνο. Κρυμένο σε καθαρτήρια βροχή. Λευκό κρίνο. Κρυμένο στα νέφελα. Το άρωμά σου βάλσαμο. Σε παλιές πληγές. Το άρωμά σου βότανο. Ασκληπιείου παλιού. Κρυμένου στ’ αγριόχορτα των καιρών. Κι είναι σφραγγίδα παλιά πάνω σε άρτο. Που μόλις εβλογήθηκε. Κι είναι σφραγγίδα παλιά, πάνω σε πόνους ξένους. Μη συνορίζεσαι τους καιρούς. Το χάδι είναι που τους λείπει. Κύκλος μικρός μέσα στο γαλάζιο των λογισμών. Κύκλος μικρός και φεγγοβόλος. Της Σελήνης το άγγιγμα. Μικροί οι λογισμοί. Μα πολλοί. Λες, δε χωρούν, μικρό λευκό κρίνο, μέσα στο άρωμά σου. Δεν έχει άκρη το γαλάζιο του μισεμού. Δεν έχει άκρη η πεθυμιά και το πάθος. Για τη καθαρότητα. Για τα κρυστάλινα λόγια, πηγής παλιάς. Πηγής αστέρευτης. Μιά σταγόνα της, όλα τα νέφελα μαζί. Μιά σταγόνα της, όλο το χαμόγελο του ορίζοντα. Μιά σταγόνα της πάνω στο λευκό κρίνο.Μιά βροχερή ώρα του θέρους. Κι είναι τα θέμελα του νου, βαθιά ριζωμένα μέσα της. Κι είναι τα θέμελα του νου, λιόγερμα και ανάσα. Κι είναι τα θέμελα του νου, ριζίτικο τραγούδι σε τραπέζι γλεντοκόπων. Πάνω στα όρη η γερακίνα κάθεται. Σε κορφή ψηλή και καθάρια. Σε κορφή πάνω από λογισμούς. Πάνω από τα μικρά. Μέσα στα αόρατα. Μικρό λευκό κρίνο. Έψαξα να σε βρώ. Σε δρόμους ξένους. Έψαξα να σε βρώ, σε δρόμους απάτητους. Στο λιθόστρωτο ακούγεται το κάλπασμα του Αη Μηνά και τ’ Αη Γιώργη. Και μου έρχονται στο νου τα λόγια της γιαγιάς σε παραμύθι παλιό, χαμένο στο χρόνο. Πως το καλπασμα το ακούς, μόνο όταν έχεις καθαρή καρδιά. Μικρό λευκό κρίνο. Ανταμωθήκαμε. Στα όρη. Μακριά από μονοπάτια. Πάνω στους κοφτερούς βράχους, πληγών παλιών. Μικρό λευκό κρίνο, πορεύομαι με το άρωμά σου.