Οταν τα παιδιά εμπνέονται, δημιουργούν, όταν έχουν το κίνητρο σε εκπλήσσουν! Σου λένε τα όνειρά τους και σε ταξιδεύουν στον δικό τους αληθινό κόσμο που ζωγραφίζουν με τη φαντασία τους. Εναν κόσμο όπως θα τον ήθελαν, αγνό, ειρηνικό, ανθρώπινο, χωρίς πολέμους, φτώχεια και δυστυχία! Σε μια εποχή όπου δεν είναι τίποτα αυτονόητο, αλλά είναι ζητούμενο η διαρκής αναζήτηση κάθε ανθρώπινης αξίας! Μας δίνεται η ευκαιρία, μέσα απ’ αυτή τη στήλη να πούμε ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στους μαθητές που κάθε φορά μας δείχνουν ωραίους δρόμους και αληθινούς, χωρίς να παραλείψουμε να εκφράσουμε συγχαρητήρια και στην εμψυχώτρια δασκάλα τους!
Με αφορμή και ως πηγή έμπνευσης το απόσπασμα από το βιβλίο «Ονειρο με χαρταετούς» του Φ. Φάραντ που βρίσκεται στο Ανθολόγιο της Ε’ τάξης και το όραμα για μια παγκόσμια ειρήνη, οι μαθητές της Ε’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Νεροκούρου, καβαλάνε το ποδήλατό τους με πυξίδα τον ήλιο και την ειρήνη και με κουράγιο την ελπίδα ξεκινούν το ταξίδι τους…
…Φτάνω ως τα απέραντα ουράνια… κι ακόμη παραπέρα. Σκέφτομαι και λέω «τη γη ή τα ουράνια;». Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σοβαρή μου σκέψη και η απόφαση ήταν τα ουράνια. Δεν το επέλεξα εγώ αυτό. Αν κάτω στη γη δεν είχε μαύρα σκοτάδια, ρατσισμό, όλα θα ήταν αλλιώς. Ακόμη και στα όνειρα κρατάει αυτός ο πόλεμος. Τότε παίρνω το ποδήλατο και φεύγω για κάπου πιο ειρηνικά… Ζώση Σπαθαράκη …Φεύγω στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και θέλω να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους να πάνε εκεί που θέλουν. Συναντώ έναν μετανάστη, μου διηγείται πως περνάνε εκεί «το φαγητό είναι λίγο, γι’ αυτό προτιμώ τα παγκάκια». Μετά πάω σε ένα γήπεδο και πετάω στον ουρανό άσπρα όμορφα περιστέρια για να συμβολίσουν σε όλο τον κόσμο την ειρήνη. Νίκος Μαραγκουδάκης …Πετάω στα ουράνια προς την Αφρική. Στο πέρασμά μου φυτρώνουν λουλούδια, νερό παντού, όλα τα παιδιά χαίρονται. Τελευταία μου στάση να βοηθήσω τα παιδιά που πεινάνε. Πολλά παιδιά ξαναβρίσκουν τη ζωντάνια τους, το χρώμα και τη λάμψη τους… Δημήτρης Γιαννούδης …Πηγαίνω προς την Αφρική. Εκεί που όλα είναι μέσα στη δυστυχία, μέσα στη λύπη, στο μίσος, στη μιζέρια. Ολοι είναι δυστυχισμένοι. Κανείς δε χαίρεται για τίποτα ποτέ. Κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτούς. Μακάρι να μπορούσα να τους δώσω λίγη από τη χαρά μου, λίγη από την ευτυχία μου, λίγη από την κατοικία μου, αλλά δεν μπορώ. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να κοιτούσαν προς τον ορίζοντα, προς τον ουρανό, σε ένα καλύτερο αύριο… Μαρία Σταυρουλιδάκη …Στα αστέρια, που είναι σαν πολύ μικροί πλανήτες, παρέα με περιστέρια γύρω μου σε κύκλους. Ταξιδεύω σαν αεροπλάνο που κάνει στάσεις και αφήνει λίγα περιστέρια. Ρίχνω μικρά χαρτάκια που γράφουν «Ειρήνη σε όλο τον κόσμο». Όσο ταξιδεύω βλέπω με τη δύναμη των ροδών μου, δηλαδή τον ήλιο και το φεγγάρι. Περνάω από όλη τη γη. Σε όσους ζουν ειρηνικά τους δίνω κι άλλο ήλιο, σε όσους κάνουν πόλεμο σαν τιμωρία τους δίνω πολύ φεγγάρι, γίνονται όλα σκοτεινά και λυπητερά. Παίρνω ενέργεια από τον ήλιο και το φεγγάρι, γυρνάω στη γη και πάλι από την αρχή… Νίκος Παπαφιλιππάκης
