[Πολιτικό και οικονομικό κόστος] Στην προμνημονιακή εποχή, το λεγόμενο πολιτικό κόστος ήταν παιχνίδι ανάμεσα στην πολιτική και τη δημοκρατία, ενώ αξιοζήλευτη παρέμενε και η “πελατειακή” σχέση πολίτη – πολιτικού. Στην τωρινή εποχή του οικονομικού κόστους το παιχνίδι λέγεται μόνο οικονομία, πραγματικότητα, αγορές, αν και η πελατειακή σχέση δεν εξέλιπε ποτέ. Υποθέσαμε πως θα έπρεπε να είχε πάψει αυτή και στη θέση της θα είχε ήδη μπει κάποια αξιοκρατία. Μάλλον κι εδώ διαψευστήκαμε. Εξάλλου, τι σημαίνει κράτος σήμερα, με την πλήρη εγκατάλειψη του ανήμπορου και μη “ημέτερου” πολίτη; Πόσο μπορεί να σταθεί σαν ευνομούμενη, δημοκρατική και δίκαιη πολιτεία; Ακούγοντας, ας πούμε, τις “θέσεις” που διατυπώνουν συχνά πυκνά διάφοροι ετερόκλητοι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αναρωτιόμαστε αν αυτές οι δηλώσεις εκφράζουν την κυβέρνηση (και το κράτος) ή είναι, όπως συνήθως λέγεται «προσωπικές»; Το κράτος (ό,τι απόμεινε απ’ αυτό), εδώ και 5 χρόνια άλλαξε υπόσταση: έχει μετατραπεί από πολιτικό μέγεθος που ήταν σε καθαρά οικονομικό! Από τη μια απομυζά τον πολίτη με φόρους επί φόρων και από την άλλη, σαν πίθος Δαναΐδων, συνεχώς χρωστάει στους δανειστές του! Κάποτε είχαμε κράτος, έστω κατ’ επίφαση (αλλά είχαμε). Τώρα δεν έχουμε ούτε κράτος, ούτε οικονομία. Όλα αυτά δεν αποτελούν άραγε μια πολύ καλή εξήγηση για το ότι οι πολίτες έχουν κατά μεγάλο μέρος αποστασιοποιηθεί από την πολιτική και ότι εφεξής ουδέποτε θα δώσουν, σε όσες εκλογές κι αν γίνουν, ισχυρές μονοκομματικές αυτοδύναμες κυβερνήσεις;
[Το προσφυγικό] «Θα ξεπεράσουμε την προσφυγική κρίση μόνον εάν εφαρμόσουμε στην Ευρώπη αυτά που έχουμε ψηφίσει και, βλέποντας την πραγματικότητα κατάματα, θα πρέπει να οργανώσουμε γρήγορα τα κέντρα υποδοχής και την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Αυτά τόνισε ο ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας, Βέρνερ Φάιμαν, σε συνέντευξή του στη δημόσια Αυστριακή Τηλεόραση (20-12-15). Να, λοιπόν, που επιτέλους γίνεται κατανοητό στην Ε.Ε. πως το προσφυγικό ζήτημα δεν αποτελεί αποκλειστικά εθνικό θέμα ενός κράτους μέλους της Ε.Ε., αλλά είναι ταυτόχρονα και ευρωπαϊκό. Δεν είναι δυνατόν η Ε.Ε. να καταργεί τα εσωτερικά σύνορα μεταξύ των κρατών μελών της και να αδυνατεί να φυλάξει τα εξωτερικά σύνορά της. Κι ούτε είναι δυνατόν να θεωρείται πως το προσφυγικό (κρισιμότατο για τη χώρα μας) είναι ευθύνη των κρατών μελών της Ε.Ε. που συνορεύουν με τρίτες χώρες. Διότι είναι σαν να λέμε πως ο εγκέφαλος του ανθρώπου ευθύνεται και φροντίζει μόνο τον εαυτό του παραμελώντας τελείως τα άκρα του, τα οποία όμως τον τρέφουν και τον μεταφέρουν! Τέτοια λογική δεν είναι συμβατή ούτε με τις αξίες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, που υποτίθεται ότι διακρίνουν την Ευρώπη, ούτε και με την έννοια της δημοκρατικής διακυβέρνησής της.
[Οι εκλογές στη ΝΔ] Ο παλιός χρόνος που φεύγει σε λίγο, μας αφήνει μια επιπλέον εκκρεμότητα: την εκλογή νέου προέδρου στη ΝΔ. Με δυο υποψήφιους διεκδικητές από τον α’ γύρο (20/12), τους Ευαγγ. Μεϊμαράκη και Κυριάκο Μητσοτάκη, η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση θα έχει αρκετό ενδιαφέρον. Εξάλλου, η πέραν πάσης προσδοκίας προσέλευση νεοδημοκρατών ψηφοφόρων στις κάλπες της Κυριακής, δείχνει τα εξής:
– Η σύγκρουση του παλιού με το νέο στο συντηρητικό κόμμα της ΝΔ παραμένει σκληρή και αδιευκρίνιστη. Οι “βαρόνοι” και τα “τζάκια” κρατούν καλά τα κλειδιά των εξελίξεων. Βέβαια, θα μου πείτε πόσο “νέα” μπορεί να είναι σήμερα μια καραμανλογενής ή (νεο)μητσοτακογενής πολιτική ιδεολογία, έστω και με ένδυμα νεανικό; Αλλά για την ώρα δεν φαίνεται -ή δεν επιτρέπεται να φανεί- τίποτε το πραγματικά νέο.
– Η αδιέξοδη, άπειρη και αλλοπρόσαλλη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μάλλον συσπειρώνει τους ψηφοφόρους των παλαιών κομμάτων, οι οποίοι και επιστρέφουν στη… γενέτειρά τους απογοητευμένοι πλήρως από ένα αριστερό (δήθεν) κόμμα που θα έφερνε, λέει, την Ελπίδα. Φρούδες όμως ελπίδες, προσφέρουν όπως πάντα, μόνο τα αστικά κόμματα.
