«ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ αντίπαλοι της κυβέρνησης πρέπει να τοποθετηθούν με σαφήνεια απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών μας. Να τοποθετηθούν με σαφήνεια, αν ζητάνε από την κυβέρνηση να συνάψει συμφωνία όπου θα δεσμευόμαστε σε νέα φοροεπιδρομή ενάντια στα μικρά εισοδήματα, στην κατάργηση του ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων, σε νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε ομαδικές απολύσεις, σε διατήρηση του εργασιακού μεσαίωνα και σε άλλες ακρότητες. Δεύτερον, πρέπει να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό γιατί όταν κυβερνούσαν οι ίδιοι τον εξαπατούσαν συστηματικά με ανύπαρκτα success stories».
[Τα παραπάνω δήλωσε ο νυν υπουργός Επικρατείας κ. Αλέκος Φλαμπουράρης, σε συνέντευξη του στον «Ελεύθερο Τύπο» (6-6-15). Απορία μας: Οι προηγούμενοι κυβερνώντες, καλώς ή κακώς, ήταν σαφέστατοι σ’ αυτά που μας ζητούσαν. Και μας τα παίρνανε, θέλαμε δεν θέλαμε. Οι νυν -συριζαίοι- επιμένουν σε μια ακατανόητη και ατελέσφορη «δημιουργική ασάφεια» ροκανίζοντας τον διαθέσιμο για συμφωνία χρόνο! Έτσι, εδώ και 6 μήνες τώρα, «διαπραγματεύονται» χωρίς να ξέρουμε επακριβώς τι θέλουμε και τι αντιπροτείνουν οι δανειστές. Μάλλον γίναμε οπαδοί του παραφρασμένου ρητού, «σοφόν το α-σαφές»! Είναι, όμως, πολιτική αυτό;]
ΚΑΤΑ την τελευταία επίσκεψή του στο Υπουργείο Παιδείας, ο κ. πρωθυπουργός έκανε μια δήλωση που πέρασε απαρατήρητη. Είπε: «Ένας μεγάλος στόχος για το Υπουργείο Παιδείας, ένα μεγάλο όραμα για την κυβέρνηση, είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις οι νέοι άνθρωποι και ιδιαίτερα οι επιστήμονες να μπορέσουν να ζήσουν, να προκόψουν, να δώσουν στη χώρα, να ζήσουν με αξιοπρέπεια και σε συνθήκες δικαιοσύνης σε αυτή τη χώρα».
[Πολύ ωραία τα λεγόμενα του κ. Τσίπρα και φαινομενικά αισιόδοξα (!) για την Παιδεία και τους νέους. Όμως, πρόκειται για συνήθεις πολιτικάντικες βαρύγδουπες (κενές περιεχομένου) λέξεις, όπως «όραμα», «δημιουργία προϋποθέσεων», «προκοπή», «αξιοπρέπεια», «δικαιοσύνη». Που χάνουν τη σημασία τους, αφού οι νέοι μας, μόλις πάρουν το πτυχίο τους, ξενιτεύονται! Μα, πιστεύει πραγματικά πως με το «όραμα» για την Παιδεία (που έχουν οι Μπαλτάς και Κουράκης) που μεταφράζεται σε επαναφορά όλων των χρονίων, εγγενών και γνωστών αδυναμιών της -συν την κατάργηση της στοιχειώδους αξιοκρατίας- θα υπάρξει «προκοπή» και «αξιοπρέπεια»; Έχουμε ως χώρα ήδη αυτοαπομονωθεί και, ενώ η Παιδεία είναι η μόνη διέξοδό μας από το τέλμα, εμείς την περιθωριοποιούμε κι άλλο. Χρόνια γράφουμε για τη δημιουργία ενός μόνιμου διακομματικού Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας, μη επηρεαζόμενου από οποιαδήποτε κυβέρνηση, το οποίο θα χαράσσει μακροπρόθεσμα το μέλλον της Παιδείας. Μέχρι πότε, λοιπόν, η Παιδεία θα αποτελεί πιόνι (και πεδίο κομματικής ισχύος) στα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης; Εκτός κι αν τελικός σκοπός των κυβερνώντων είναι η πλήρης «αριστεροποίηση» της Παιδείας, οπότε κάθε δικό μας σχόλιο περιττεύει.
