-(Στου Αγίου Αλεξίου, στον Κάστελλο Κισσάμου) Οι άνθρωποι φεύγουμε. Το έργο τους μένει… Προχθές του Αγίου Αλεξίου (17/3) κι ο νους μας ξαναγύρισε στο μικρό κατάλευκο εκκλησάκι του Αγίου (φωτ.) που μας γνώρισε, σ’ ένα πανηγύρι, ο Κισσαμίτης πνευματικός άνθρωπος Αθανάσιος Δεικτάκης. Κτισμένο σ’ ενα ψήλωμα, δεσπόζει με τον Άγιό του που ευλογεί την περιοχή, τους ανθρώπους, τις αγροτικές εργασίες και τη φύση. Μιά φύση που μόλις λέει να “ξυπνήσει” από τον χειμερινό της λήθαργο. Και που τόσο ωραία περιγράφει ο αλησμόνητος Θανάσης (Γραμπουσιανοί Τόποι και Θρύλοι, 2016, σ. 197): «…Νιόφερτα χελιδόνια ψαλίδιζαν τον μυρωμένο ανοιξιάτικο αέρα. Μυρωμένα από τα τσιτερά άνθη του ασπαλάθου, από τα βελόνια του σπάρτου, από το έντονο μύρο της φασκομηλιάς. Κι η αγκαραθιά μπρούτζινα μανουάλια ύψωσε για τη μεγάλη γιορτή του ταπεινού ασκητή, μα και της φύσης που είναι στην καλή της ώρα…». Άρωμα Άνοιξης, άρωμα κισσαμίτικου σεβασμού στην παράδοση και τον Άγιο, άρωμα γραμπουσιανής λογοτεχνίας που κάποιος πρέπει να παρουσιάσειι σ’ ένα συνέδριο ή σε ένα φιέρωμα.
-(Ισολογισμοί) Μια λέξη ξεχασμένη από πολλούς φορείς, ειδικότερα του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ας πούμε, οι Δήμοι είναι ή δεν είναι υποχρεωμένοι να δημοσιοποιούν τους ισολογισμούς τους, αν όχι κάθε χρόνο τουλάχιστον ανά τετραετία; Βλέπουμε ένα σωρό έργα που έχουν ξεκινήσει, εδώ και μήνες, με ανεπίτρεπτες αναβολές αποπεράτωσής τους. Είναι φυσικό, ο κάθε δημότης να θέλει να μάθει πού πάνε τα λεφτά, δικά του ή των ΕΣΠΑ. Αρκούν οι λεκτικοί “απολογισμοί” στα δημοτικά συμβούλια; Μήπως θα έπρεπε, σαν τους καλούς νοικοκυραίους, ο Δήμος Χανίων να δημοσιοποιήσει τους ισολογιασμούς του και στον Τύπο, ώστε να μαθαίνουμε κι εμείς το τι συμβαίνει; Λέμε μήπως, επειδή έρχονται και εκλογές.
