• (τελική ευθεία) Μπήκαμε λοιπόν στην τελική ευθεία για την ανάδειξη νέου αρχηγού της πάλαι ποτέ ένδοξης Κεντροαριστεράς. Η οποία, από το 1981 και εντεύθεν μέχρι το 2009 αποτελούσε τον δεύτερο πόλο εξουσίας στη χώρα. Με πολλά επιτεύγματα και κοινωνικές ανακατατάξεις στο ενεργητικό της, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αλλά και με «κληρονομιά» πολλών δυσεπίλυτων προβλημάτων των οποίων τις συνέπειες ακόμη πληρώνουμε, προσπαθεί να ανανεωθεί και να παρουσιάσει νέο πρόσωπο. Το θέμα σήμερα είναι ότι, αν και οι υποψήφιοι για την αρχηγία είναι περισσότεροι από όσους θα ήθελε ο μέσος «κεντροαριστερός» ψηφοφόρος, ο αγώνας θα «διεξαχθεί» μάλλον ανάμεσα στο πολύ παλιό, το παλιό, και το πολύ νέο. Στα debates που διεξήχθησαν, λίγοι από τους υποψηφίους ξέφυγαν από παλαιοκομματικές τακτικές (σίγουρος δρόμος εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας). Ομως, αυτό που προέχει σήμερα είναι να επικρατήσει το νέο και όχι μόνο ηλικιακά. Η χώρα χρειάζεται μια «ρεαλιστική» μεταμνημονιακή πολιτική. Κι ας το έχουν υπόψη όλοι τους: ένα κόμμα γεννιέται, ανδρώνεται και επιβιώνει όσο υπάρχουν οι πολίτες/ψηφοφόροι του. Δεν επιβάλλεται άνωθεν, αλλά γεννιέται από τη βάση του. Υπάρχει δε, όσο υπάρχουν οι ανάλογες ανάγκες της κοινωνίας και όσο αυτό προσπαθεί να τις καλύψει. Οψόμεθα…
• (αριστερόστροφη “λογική”) Ειπώθηκε κι αυτό από το υπουργείο Παιδείας: «Ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία τέλειωσε! Η διαβούλευση όμως, συνεχίζεται»! Κι όποιος κατάλαβε τι υπονοείται με αυτό, κατάλαβε! Το λεκτικό και η στάση ορισμένων αρμοδίων (κάθε υπουργείου) μας θυμίζει εκείνο το αλήστου μνήμης συνδικαλιστικό -“αριστερό”- παλιό δυναμικό σύνθημα/σλόγκαν: «Είμαστε ανυποχώρητοι στα αιτήματά μας, αλλά το υπουργείο αρνείται το διάλογο μαζί μας»! Με τούτα και με εκείνα, πιστεύετε ότι θα αλλάξουμε μυαλά και συμπεριφορές; Οι συγκρούσεις αποδεικνύεται ότι μόνο καταστροφή φέρνουν. Θυμηθείτε μόνο τον «κοινωνικό αυτοματισμό» και την αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνήσεων. Ενας διάλογος πάντα δίνει κάποια λύση.
• (υπερόπτης γάτος) Τον βρήκαμε κάπου στη βόλτα μας, “φύλακα” σε μια κολόνα εισόδου μονοκατοικίας (φωτ.). Με ύφος σοβαρό, να μας κοιτάζει έτσι άφοβα και υπεροπτικά χωρίς καν να λογαριάζει την παρουσία μας. Κάπως έτσι δεν μας κοιταζουν κι αυτοί που μας κυβερνούν; Αφ’ υψηλού, βλέπετε, όλα φαίνονται μικρότερα από ό,τι είναι. Και η πραγματικότητα είναι σαν να μην υπάρχει, αφού δεν μας εγγίζει. Σήμερα περισσότερο από ποτέ η κοινωνία είναι διχασμένη: αυτοί (οι κυβερνώντες) κι εμείς (οι φορολογούμενοι). Καμιά σχέση μεταξύ μας, κανένα έλεος, καμιά ελπίδα. Η εξουσία καθιστά ανθρώπους, ιδέες και πολιτικές να αλλάζουν χίλιες φορές. Η δε υπεροψία είναι το πρώτο χαρακτηριστικό γνώρισμά της, ακριβώς όπως αποτυπώνεται στο πρόσωπο του γάτου μας…
