-(Ο θάνατος της ποιήτριας, 22/2/2020) Πολλά λέγονται, πολλά προβάλλονται γύρω από την Κική Δημουλά (1931-2020), τη μεγάλη ποιήτριά μας που “έφυγε” το περασμένο Σάββατο. Και είναι μεγάλη επειδή έγραψε απλά και εκφραστικά, έστω και με “παιγνιώδη” αγωνία για τις λέξεις της. Στην ποίησή της, μπορείς, σαν σε καθρέφτη, να αναγνωρίσεις πολλές φορές τον εαυτό σου… Στον πολύ κόσμο την καλή ποίηση έφεραν πρώτα οι Μ. Θεοδωράκης και Μ. Χατζηδάκις, έπειτα άλλοι αξιόλογοι συνθέτες. Η Κική Δημουλά δεν χρειάστηκε τη μουσική “επένδυση” στους στίχους της. Ήδη η ποίησή της είχε τη μουσικότητα των λέξεων και τη σοφία της απλότητας των νοημάτων. Ασχολήθηκε με ό,τι απασχολεί τον καθημερινό άνθρωπο: τον έρωτα και το θάνατο, τα γηρατειά και τη νεότητα, την αγάπη και την προδοσία, την πληκτική καθημερινότητα και το θαύμα της. Συγκρίνοντας το λόγο της ποιήτριας με τις λεκτικές “κορώνες” των πολιτικών μας στη Βουλή, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο φτωχός είναι ο “δημόσιος” λόγος και πόσο θα μας λείψει ο τρυφερός και οικείος λόγος της.
-(Λέξεις πολέμου): Τελευταία οι Τούρκοι χρησιμοποιούν όλα τα μέσα πίεσης. Ένας απηνής “πόλεμος” ανακοινώσεων και ενεργειών θέτει υπό αμφισβήτηση ζωτικά κυριαρχικά μας δικαιώματα: ΑΟΖ, νησιά Αιγαίου, ανατολική Μεσόγειος, Κρήτη, θαλάσσιες ζώνες και υφαλοκρηπίδα επανέρχονται στο καθημερινό λεξιλόγιο και την ειδησεογραφία – κυρίως μετά τις τελευταίες εξελίξεις (ΟΗΕ) σχετικά με την υπογραφή του Μνημονίου Τουρκίας–Λιβύης. Πιθανόν, να μη παράγεται ακόμη κάποιο νομικό αποτέλεσμα (όπως ισχυρίζονται οι ημέτεροι διπλωμάτες). Ωστόσο, όταν αυτή η αμφισβήτηση γίνει πράξη (de facto) κι όταν συνειδητοποιήσουν έτσι οι σύμμαχοί μας τη νέα κατάσταση (αυτό επιδιώκουν οι Τούρκοι), τότε η απάντησή τους στις αιτιάσεις μας θα είναι το κλασικό “βρείτε τα μεταξύ σας”. Μια εθνική εξωτερική πολιτική χρειάζεται άμεσες απαντήσεις στην προκλητικότητα των Τούρκων-και όχι μόνο: Ας πούμε, γιατί μέχρι σήμερα δεν κηρύξαμε την ΑΟΖ που μας αναλογεί με την Κύπρο; Τί περιμένουμε; Να κηρύξει πρώτα η Τουρκία ΑΟΖ με Αίγυπτο ή και Ισραήλ και έπειτα να περιοριστούμε εμείς σε “ό,τι μείνει”;
-(Μια κρίσιμη δεκαετία: 2011-2020) Η δεκαετία που πέρασε ήταν μια κρίσιμη περίοδος πλήρης λαϊκών εξεγέρσεων και μεγάλης παγκόσμιας πολιτικοοικονομικής ύφεσης: διεθνής οικονομική κρίση που έπληξε θανάσιμα την Ελλάδα, άνοδος ακροδεξιάς, “αραβική άνοιξη”, νέες δικτατορίες, Brexit, κλιματική αλλαγή, ιώσεις κ.ά. Καθόλη τη δεκαετία πραγματοποιήθηκαν -και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται- μαζικές διαμαρτυρίες κατά της διαφθοράς (Λατινική Αμερική), του αυταρχισμού (Ερντογάν), των ανισοτήτων αλλά και της κλιματικής αλλαγής. Αυτό που σίγουρα άλλαξε μέσα στη δεκαετία είναι ο ρόλος των social media: τα fake news που (ΗΠΑ) συγκλονίζουν κυβερνήσεις και καθεστώτα. Αυτό που αναμένεται να αλλάξει δραματικά είναι ποιες θα είναι οι γεωπολιτικές επιπτώσεις, με τη στροφή της πολιτικής των ΗΠΑ σχετικά με τη διεθνή θέση τους. Σήμερα, παραχωρούν δικαιώματα σε άλλους (Τουρκία, Ρωσία) να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, πολλές φορές μη ελεγχόμενες (Συρία, Τουρκία). Το ερώτημα είναι πού πάμε;
-(Αριστερός και δεξιός “ριζοσπαστισμός”) «Στη ριζοσπαστική Δεξιά μπορεί να απαντήσει μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά, στη βάση προγράμματος, με ιδεολογικό μήνυμα. Αυτός είναι ο στόχος της αναδιοργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της διαμόρφωσης οργανικών σχέσεων με τους ψηφοφόρους του». Τα παραπάνω επεσήμανε, σε συνέντευξή του σε αθηναϊκή εφημερίδα ο βουλευτής της Α’ Αθήνας και Τομεάρχης Παιδείας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Φίλης. Απορία μας: Τόσο η Αριστερά όσο και Δεξιά φαίνεται να είναι “εραστές” ενός ριζοσπαστισμού που η καθε μια τους τον ερμηνεύει-και τον εφαρμόζει- όπως της βολεύει!
