– (Mια αποχώρηση) Λαμβάνοντας υπόψη την τετραετία του Κώστα Καραμανλή (2004-2008), η αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή, δεν νομίζουμε ότι στοιχίζει κάτι -πλήν εις τους βαθιά καραμανλικούς. Ο Καραμανλής το 2004 που σχημάτισε κυβέρνηση και “δοξάστηκε” με τους Ο.Α., τα βρήκε όλα έτοιμα από τον κ. Σημίτη. Εκτός από το βέτο που έθεσε στη γειτονική βόρεα χώρα (Σκόπια) και την κουμπαριά με τον Ερντογάν, δεν νομίζουμε ότι έπραξε κάτι το σημαντικό ώστε να τον αναζητούμε. Και ενώ η οικονομική κρίση έφτανε απειλητική από την Αμερική, και ενώ οι οικονομικοί υπουργοί τού συνιστούσαν τη λήψη άμεσων αυστηρών οικονομικών μέτρων, αυτός επέλεξε
-θα το θυμάστε!- να πει εκείνο το περίφημο, “άστο, για αργότερα”. Έτσι φόρτωσε στο διάδοχό του, τον ΓΑΠ (ΠΑΣΟΚ), ένα δυσβάστακτο χρέος το οποίο μας κόστισε δέκα χρόνια κρίσεων. Ίσως, λοιπόν, να μην είναι διόλου τυχαίο ότι στο τέλος της πρωθυπουργικής θητείας του, αυτό φαινόταν στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του, έδειχνε με κάθε τρόπο ότι ήθελε να φύγει. Παρέμεινε σιωπηλός, ως απλός βουλευτής, για άλλα 14 χρόνια. Στην πραγματικότητα όμως είχε ήδη φύγει από το 2008.
– (Κυβέρνηση συνεργασιών;) Άρχισε σιγά-σιγά να εμφανίζεται στο προσκήνιο ο νεοφανής όρος για μετεκλογική “κυβέρνηση ηττημένων”. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα κόμματα που στις εκλογές θα έρθουν δεύτερα, τρίτα κ.λπ. σε ψήφους, θα πρέπει να σχηματίσουν οπωσδήποτε κυβέρνηση μεταξύ τους, ώστε να φύγει το πρώτο από τη μέση! Αλλά μια τέτοια τακτική δεν είχαμε-και έχουμε-στο συνδικαλιστικό κίνημα στο οποίο πάντα κάποιες “δυναμικές μειοψηφίες” έλεγχαν και ποδηγετούσαν τις πλειοψηφίες των σωματείων τους;
