Μιλούν τα βιβλία;

Τα ‘βλεπα χθες τα μαθητούδια όλο καμάρι, στην οδό Αποκορώνου με τα βιβλία στα χέρια.
Το χαμόγελο των παιδιών με έπεισε ότι η Ελλάδα έχει μια ελπίδα να σωθεί.
Είναι η πρώτη ημέρα του σχολείου μια ψυχική παλιγγενεσία, η απτή απόδειξη πως η χώρα δρα και αντιδρά.
Η μαμά έξω από το Αστυνομικό Μέγαρο ήταν σαφής: «πρώτα θα πας τα βιβλία στο σπίτι και μετά βόλτα με τους φίλους σου…»
Και πιο κάτω, στο 4ο Λύκειο, ο δ/ντής να παίρνει το μικρόφωνο και να κάνει ευγενικές παρατηρήσεις στα σχολειταρούδια να κάνουν ησυχία για τον Αγιασμό.
Τα σχολικά βιβλία, να το ξέρετε, έχουν ένα μυστικό βελούδο, το βράδυ στο δωμάτιο των παιδιών κουβεντιάζουν μεταξύ τους.
Μα μιλάνε τα βιβλία; Ο Ουμπέρτο Έκο επέμενε ότι μιλούν τα βιβλία στην βιβλιοθήκη.
Μιλούν και στενάζουν τους καημούς των μαθητών.
Ξεφύλλιζα προχθές ένα σχολικό μου βιβλίο. Αναρίγησα διαβάζοντας αυτά που έγραφα στο πλάι.
Βρήκα κι ένα τηλέφωνο μιας συμμαθήτριας που έχω να τη δω από το 1983.
Ετσι είναι τούτα τα βιβλία…