Μην αφήσεις τη μάνα σου,
όταν πια δεν προσφέρει
Να θυμάσαι, πως ήτανε
το δεξί σου το χέρι
Να θυμάσαι πως έτρεχε,
πως νοιαζόταν για ‘σένα
Μέρα-νύχτα στο πλάι σου,
με φτερά ανοιγμένα
Να θυμάσαι τ’ ατέλειωτα,
τα δικά της νυχτέρια,
Τότε π’ ήσουν παιδί,
με ανήμπορα χέρια
Το φαϊ σου, τα ρούχα σου,
τις σπουδές σου, τα πάντα,
Τα ‘χες όλα, γιατ’ ήτανε
πάντ’ εκείνη αβάντα
Όσα η μάνα δε μπόρεσε,
να τα κάνει δικά της,
Προσπαθεί κι αγωνίζεται,
να τα βρουν τα παιδιά της
Να θυμάσαι, η μάνα σου
έκαν’ ό,τι μπορούσε,
Για να δεις τα καλύτερα,
που εκείνη δε ζούσε
Τώρα π’ ήρθαν γεράματα,
δε μπορεί πιά να δώσει,
Μην αφήσεις περίλυπη,
τη ζωή να τελειώσει
Στην καρδιά και στο σπίτι σου
δως της ξέχωρη θέση
Αν την κλείσεις σε ίδρυμα,
τι ντροπή…θα πονέσει
Κι αν η μνήμη της χάθηκε
και δεν ξέρει, ποια είναι…
Την γνωρίζεις εσύ,
γι’ αυτό πλάι της μείνε
Μην αφήσεις τη μάνα σου,
κράτησέ την κοντά σου
Ό,τι κάνεις γι’ αυτήν,
θα το βρεις στα παιδιά σου
