Ο Δημήτρης -όπως έκανε πάντα- προσπαθούσε να την παρηγορήσει.
– Μην κλαις καρδιά μου!
Θα περάσει και τούτο το κακό!!
Να χαρείς, μην κλαις!
Η Μαρία όμως δεν έλεγε να σταματήσει το κλάμα.
– Κι ο ουρανός να χαθεί εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου. Να μην ανησυχείς. Εχουμε το Αννιώ! Να χαρείς Μαρία μου, μην σε δει το παιδί να στεναχωριέσαι! Μην σε δει!
Και τι δεν σκαρφιζόταν ο Δημήτρης να τη συνεφέρει.
Της θύμιζε τις όμορφες κι ανέμελες μέρες της νιότης τους.
– Θυμάσαι ανάσα μου, το παγκάκι των ονείρων μας; Το δέντρο της υπόσχεσής μας; Θυμάσαι της συστροφής μας την άμμο; Εχουμε τα πλούτη του κόσμου, τον καρπό της αγάπης μας!! Τι είναι μπροστά σε όλα τούτα κάποια καθημερινά μικρά προβλήματα;
Αλλαξε τη συζήτηση και τη ρώτησε για το Αννιώ.
– Την μαλώνουν τα κορίτσια ακόμα; Να μιλήσεις, να της δώσεις δύναμη. Να μιλήσεις και με τη δασκάλα. Αυτό να κάνεις…
Η Μαρία σήκωσε το βλέμμα της μα δεν αποκρίθηκε!
Μονάχα έκλαιγε..
Σκιάχτηκε κι ο Δημήτρης…
Γιατί δεν του μιλά;
Μην και συμβαίνει κάτι που δεν ήξερε;
Σκοτείνιασε.
Η Μαρία έπρεπε να φύγει. Αφησε τα λουλούδια στο κρύο μάρμαρο, δίπλα στα χάλκινα γράμματα “Δημήτρης, Ετών 42” και έσυρε για την πύλη.
Σώπασαν τα πουλιά στα δέντρα, σώπασε κι ο Δημήτρης.
*Οικονομολόγος Ανωτάτης
Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης
E-mail : eurohania@yahoo.gr
