“Μήνας του μέλιτος”

Κάθε κοινοβουλευτική περίοδος έχει “γεγονότα”. Αυτά που θεωρούσε ο Χάρολντ Μακμίλαν τον χειρότερο εχθρό κάθε κυβέρνησης.
Τώρα βρισκόμαστε στον “μήνα του μέλιτος” κυβέρνησης Μητσοτάκη. Παρά ταύτα μια πρώτη αξιολόγηση για το τι θα επακολουθήσει, μπορούμε να κάνουμε.
Ο πρωθυπουργός κ. Κυρ. Μητσοτάκης έχει μια διαφορετική αντίληψη του αξιώματος του από τον προκάτοχό του.
Επιχειρεί ένα τολμηρό μείγμα.
Κορυφαίοι κοινοβουλευτικοί μαζί με τεχνοκράτες με βαριά βιογραφικά, καλούνται να στέρξουν αλλά και να αποδείξουν αν οι «πολιτικοί έχουν τεχνογνωσία και αν οι τεχνοκράτες σκαμπάζουν από πολιτική».
Δύσκολο εγχείρημα, πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα που τουλάχιστον χρειάζεται κατ’ αρχάς μια περίοδο χάριτος.
Διαφωνώ με τον ίλιγγο μικροαστικού άγχους, κορυφαίων υπουργών περί “μηδενικής ανοχής”.
Οταν βιαζόμαστε να μάθουμε να κάνουμε κανό… μπορεί να πέσουμε σε βράχο.
Θέλει μια τάξη, μια αρμονία η μεταρρυθμιστική ενσωμάτωση.
Αλλο είμαι υπουργός, άλλο είμαι διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας.
Αυτή η πρεμούρα να αποδείξουν ότι πέτυχαν γρήγορα, μπορεί μερικές φορές να αποβεί μοιραία.
Ο οίσμος καλό είναι να υπάρχει σε επίπεδο διοίκησης και διαχείρισης.
Πάμε παρακάτω.
Ο ΣΥΡΙΖΑ της αξιωματικής αντιπολίτευσης ψάχνει εναγωνίως πολιτικό προσδιορισμό.
Ή “πεζοδρόμιο” ή δομική, κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.
Ο κ. Τσίπρας νομίζω ότι έχει διδαχτεί πολλά από τις αυταπάτες του.
Παραταύτα κρατά ένα κομμάτι μεσαίων στελεχών που δηλώνουν “κινηματικοί”.
Εκεί υπεισέρχεται η προσπάθεια “πασοκοποίησης” με το επερχόμενο συνέδριο.
Ο κ. Τσίπρας κατάλαβε ότι “με την λογική του 4% δεν μπορεί να μετρήσει σαν γεωπολιτικός παίκτης.
Δεν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά.
Λέω «πρέπει να κατάλαβε» διότι μόλις έχουμε “γεγονότα” μπορεί να πιεστεί από την “ψυχή” του ΣΥΡΙΖΑ.
Επικοινωνιακά τέλος φαίνεται ότι η μάχη των δύο θα είναι λυσσαλέα.