«Μία ταινία είναι πρωτίστως μία συλλογική εμπειρία γι’ αυτό και οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι αναντικατάστατες», λέει ο σκηνοθέτης Μίνως Νικολακάκης, ο οποίος κατάγεται από τις Καλύβες Αποκορώνου.
Ο Μίνως Νικολακάκης μίλησε στα “Χανιώτικα νέα” με αφορμή την προβολή της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινίας με τίτλο: “Αλυτη” στον Δημοτικό Κινηματογράφο: “Κήπος”.
Η πρώτη προβολή έγινε χθες και η δεύτερη και τελευταία θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τετάρτη βράδυ.
Η ταινία έχει κάνει λαμπρή φεστιβαλική καριέρα στο εξωτερικό και θα βγει διανομή στην Αμερική.
•Η πρώτη σας ταινία μεγάλου μήκους έχει προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ με επιτυχία. Μιλήστε μου για την ταινία, την υπόθεση και τις διακρίσεις της.
Η “Άλυτη” είναι η ιστορία ενός γιατρού, ο οποίος ενώ κάνει αγροτικό σε ένα απομονωμένο χωριό, παρά τις αντιδράσεις των δεισιδαιμόνων ντόπιων ερωτεύεται μια κοπέλα, η οποία πάσχει από μία σπάνια ασθένεια που κάνει το δέρμα της σαν φλοιό δέντρου. Συνειδητοποιεί σύντομα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, ιδιαίτερα όταν εκείνη του αποκαλύπτει τον παράδοξο τρόπο για να τη θεραπεύσει. Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από μύθους και θρύλους της Ελληνικής λαϊκής παράδοσης, οι οποίοι έχουν αποδοθεί µε µία “ρεαλιστική” προσέγγιση. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 44ο Διεθνές φεστιβάλ του Τορόντο, ακολουθώντας μία σειρά σημαντικών φεστιβάλ (Βαρσοβία, Θεσσαλονίκη, Ινδία, Fantaspoa – Βραζιλία, Bucheon – Κορέα) ενώ θα κάνει την πρεμιέρα της στις Αθηναικές αίθουσες στις 10 Σεπτεμβρίου και στις ΗΠΑ στις 28 Αυγούστου.
•Εχετε αποφοιτήσει από τη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών της Πάτρας αλλά σας κέρδισε η σκηνοθεσία. Τελικά, ο κινηματογράφος είναι το μεγάλο σας πάθος;
Η σκηνοθεσία με είχε κερδίσει προτού μπω στη σχολή Πολιτικών Μηχανικών και ήδη ενώ φοιτούσα έκανα τις πρώτες μου ταινίες μικρού μήκους. Είχα τον χρόνο να εξερευνήσω πως λειτουργεί η “διεθνής” αγορά και έτσι να στοχεύω σε ταινίες που παρότι εμπνευσμένες από Ελλάδα θα μπορούσαν να απευθυνθούν και παραέξω. Οι σπουδές μου έδωσαν ένα πολύτιμο μάθημα που με έκανε, θεωρώ, καλύτερο κινηματογραφιστή. Για να εξυπηρετήσεις ένα καλλιτεχνικό όραμα πρέπει να μπορείς να το “δομήσεις” αφηγηματικά αλλά και να το στήσεις “κατασκευαστικά” εντός προθεσμιών, budget σε συνεργασία με ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων. Η εμπειρία μου ως μηχανικός λειτούργησε καταλυτικά σε αυτά.
•Πως είναι ο χώρος του κινηματογράφου στην εποχή… του κορωνοϊού. Η πανδημία τι προβλήματα έχει προκαλέσει στη δουλειά σας;
Μία σειρά από πράγματα “πάγωσαν”, οι χρηματοδοτήσεις, τα φεστιβάλ, οι διανομές. Για παράδειγμα ήταν να βγούμε σε διανόμή στις 26 Μαρτίου. Οι κινηματογραφιστές όμως είμαι μαθημένοι στις αναμονές και τις ανατροπές, καθώς μια ταινία, ειδικά σε ένα εύθραυστο σύστημα σαν το ελληνικό, θέλει αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί. Η παύση αυτή είχε και κάποια θετικά, βρέθηκε ένας “νεκρός” χρόνος δίχως απαιτήσεις για να κυνηγήσω τα επόμενα σχέδια μου. Ο ελληνικός κινηματογραφικός χώρος και πριν τον κορωνοϊό ήταν σε μία δύσκολη θέση, καθώς είχε ήδη πληγεί από πολλές συνθήκες, όπως την πειρατεία και τον ανταγωνισμό από τον διεθνή κινηματογράφο. Ο κορωνοϊός έσπρωξε την κινηματογραφική εμπειρία σε έναν δρόμο πιο “επικίνδυνο” κατά τη γνώμη μου, αν και πιο επικερδή. Την ατομική θέαση των ταινιών στα κινητά και στο σαλόνι μας. Πιστεύω ακράδαντα ότι μία ταινία είναι πρωτίστως μία συλλογική εμπειρία γι’ αυτό και οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι αναντικατάστατες.
•Στα Χανιά έρχεστε συχνά; Και, τι σχέδια έχετε για το μέλλον;
Η καταγωγή μου είναι από τις Καλύβες Αποκορώνου, στις οποίες έχω περάσει ένα μέρος της ζωής μου. Μάλιστα η ιστορία της “Άλυτης”, είναι σε ένα βαθμό σμιλευμένη από τις ιστορίες του χωριού και της γιαγιάς μου. Είναι σαν τις αφηγήσεις που σιγοψιθυρίζονται με δέος δίπλα στο τζάκι ή κρυφά στα καφενεία. Επισκέπτομαι, με τη γυναίκα μου τα Χανιά κάθε χρόνο. Μακάρι στο εγγύς μέλλον να καταφέρω να περνάω πιο πολύ χρόνο εκεί και στα σχέδια μου είναι ένα ξενόγλωσσο πρότζεκτ, μία ταινία μυστηρίου, που σκοπεύω να γυρίσω στα Νότια του νησιού, ένα τοπίο μοναδικό και πνευματικό.
