Ο πρώτος τίτλος μίας χρυσής δεκαετίας
Αφού για πρώτη φορά λόγω covid-19 δεν υπάρχει ουσιαστικά τοπικό πρωτάθλημα από σήμερα στα χ.ν. θα κάνουμε μία προσπάθεια να παρουσιάσουμε τις κορυφαίες ομάδες στην ιστορία της ΕΠΣΧ. Δηλαδή τους συλλόγους που κατέκτησαν τα πρωταθλήματα στην Α’ κατηγορία και όχι μόνο.
Οποιαδήποτε ομάδα όμως ακόμα που παρουσίασε ένα από τα πιο δυνατά σύνολα στην ιστορία της ή πέτυχε μία σημαντική διάκριση θα γίνει προσπάθεια να παρουσιαστεί και ζητάμε την βοήθεια κυρίως σε φωτογραφικό υλικό.
Από την δεκαετία του ‘80 επιλέξαμε να παρουσιάσουμε τον Μινώταυρο καθώς ήταν ο κυρίαρχος με 3 τίτλους, ουσιαστικά 4 αν προσθέσουμε και το 1990-91. Από μία έρευνα που είχαμε κάνει παλαιότερα στα αρχεία της ΕΠΣΧ και τις αθλητικές εφημερίδες έχουμε συγκεντρώσει κάποια στοιχεία ενώ μεγάλη βοήθεια μας προσέφεραν ο Μ. Σχοινάς και ο Β. Πρόκος.
Ξεκινάμε λοιπόν με το πρώτο τίτλο της περιόδου 1981-82 που σηματοδότησε την αρχή της κορυφαίας δεκαετίας στην ιστορία του συλλόγου των Μουρνιών.
ΜΙΑ ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ
Να θυμίσουμε ότι ο Μινώταυρος έγινε το 1967-68 η πρώτη ομάδα από τις εκτός πόλης Χανίων που κατέκτησε τον τίτλο στην Α’ κατηγορία και αυτό το επανέλαβε άλλες δύο φορές στη συνέχεια (1967-68 χωρίς αγώνες πάντως, και 1969-70). Στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 είχε ένα πολύ ισχυρό σύνολο όπως μαρτυράνε και οι 3 φορές που τερμάτισε 2ος (78, 80, 81). Την προηγούμενη περίοδο ουσιαστικά ήταν μία ένσταση που του στοίχησε. Ενώ είχε νικήσει με 3-2 τον Πλατανιά οι ηττημένοι διεκδίκησαν και πήραν το παιχνίδι με 2-0 στα χαρτιά λόγω ενός προβλήματος που υπήρχε στο δελτίο του Αλ. Κατρατζόγλου. Μάλιστα ο Πλατανιάς κέρδισε για παρόμοιο λογο και ενα ακόμα παιχνίδι με τον Θησέα στο οποίο είχε ηττηθεί με 2-1 ενώ χωρίς αντίκρυσμα έμεινε μία τρίτη ένσταση απέναντι στον Ηρακλή. Με τους 4 αυτούς κερδισμένους βαθμούς οι “ερυθρόλευκοι” τερμάτισαν πρώτοι και άφησαν ισόβαθμους στην 2η θέση τον Μινώταυρο με τον Κισσαμικό με τους Μουρνιανούς να νικάνε σε αγώνα μπαράζ 2-1 την ομάδα του Καστελίου. Που διέθετε μία πολύ ισχυρή ομάδα που είναι χαρακτηριστικό ότι νίκησε τον πρωταθλητή Πλατανιά και στους δύο γύρους με 6-1 εντός και 2-0 εκτός έδρας !
ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ
Το χαρακτηριστικό της περιόδου 1981-82 τώρα ήταν το γεγονός ότι ο Μινώταυρος ξεκίνησε πολύ άσχημα την Α’ κατηγορία. Μόλις στην πρεμιέρα (25 Οκτωβρίου) γνώρισε την ήττα εντός με 1-0 από τον Ηρακλή Ν. ενώ είδε και τον Κοκκινάκη να αποβάλεται. Στη συνέχεια έφερε ισοπαλία 1-1 με την Ιωνία η οποία δύο εβδομάδες νωρίτερα τον είχε αποκλείσει στα πέναλτι από το κύπελλο και την 3η έφερε λευκή ισοπαλία με τον Ικαρο ενώ ο Βέρδος είχε αστοχήσει σε πέναλτι. Ετσι έχει κατρακυλήσει στην 7η θέση επί 10 ομάδων .
Ο προπονητής Βαγγέλης Πρόκος θυμάται: “για διάφορες ατυχίες είχαμε κάνει άσχημο ξεκίνημα ενώ ένας παίκτης από πάνω που υπηρετούσε την θητεία του στο Ναυτικό, ο Γιώργος Ιωαννίδης δεν με είχε πείσει ότι μπορεί να βοηθήσει. Τότε μετά από ανταλλαγή απόψεων με τον γενικό αρχηγό Αντώνη Χατζηγιαννέλη συμφώνησα να τον δοκιμάσουμε ως επιθετικό. Αυτό ήταν, ο παίκτης φάνηκε ότι ήταν πολύ καλός απλά λόγω της θητείας του δεν ήταν σωστά προπονημένος. Μπήκε λοιπόν στην 11άδα και δεν ξαναβγήκε”
Δίπλα στον Ιωαννίδη υπήρχε βέβαια μία φουρνιά πολύ σπουδαίων παικτών που είτε βάδιζαν προς το τέλος της καριέρας τους όπως τα σέντερ μπακ Βαρδαξής και Βουτσαδάκης, είτε άρχισαν να γράφουν την δική τους πλούσια ιστορία (Βέρδος, Καμίτσης Στ. κ.α.).
Στις 14 Νοεμβρίου για την 4η αγωνιστική οι “πράσινοι” των Μουρνιών νικούν εκτός έδρας τον Ιδομενέα με γκολ του Κακαβελάκη και το… νερό αρχίζει να μπαίνει στο αυλάκι. Με ένα αήττητο σερί 14 αγώνων ο Μινώταυρος καθιερώνεται στην κορυφή και από τους διώκτες του μονάχα ο Ηρακλής Ν. δείχνει να τον απειλεί άλλωστε είναι και ο μοναδικός που δεν ηττήθηκε εκείνη τη χρονιά από τον πρωταθλητή αφού το μεταξύ τους παιχνίδι στον β’ γύρο έληξε ισόπαλο 1-1.
Καθοριστική ήταν πάντως η εκτός έδρας νίκη με 1-0 επί του Παγχανιακού την 8η αγωνιστική με γκολ του Ιωαννίδη. Μέχρι τότε η ομάδα της Νέας Χώρας ήταν αήττητη (6 νίκες, 1 ισοπαλία) και αποτελούσε ένα πολύ υψηλό εμπόδιο. Βέβαια στο τέλος επειδή χρειώθηκε τους μείον βαθμούς που κουβαλούσε από την αποχώρηση του από το Ερασιτεχνικό ένα χρόνο πριν, ο Παγχανιακός αν και 3ος σε συγκομιδή βαθμών υποβιβάστηκε…
Στα τέλη Φεβρουαρίου προς στιγμήν το πρωτάθλημα απέκτησε νέο ενδιαφέρον αφού ο Μινώταυρος αρχικά με την λευκή ισοπαλία απέναντι στην Ατλαντίδα και στη συνέχεια με την ήττα με 3-2 εκτός από τον Κισσαμικό είδε τον Ηρακλή Ν. να μειώνει στους δύο βαθμούς από την κορυφή (23 με 21). Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις αρχές Φεβρουαρίου η ήττα του συλλόγου των Νεροκούρου στο Καστέλι (2-0) ήταν αυτή που είχε δώσει σημαντικό προβάδισμα στους Μουρνιανούς. Οι οποίοι δεν άφησαν να πάει χαμένη η ευκαιρία παρά τους 3 χαμένους βαθμούς. Ετσι επέστρεψαν στις νίκες στις αρχές Μαρτίου για την προτελευταία αγωνιστική υποδεχόμενοι τον Παγχανιακό (2-0) και στο φινάλε στη Σούδα με το ευρύ 4-0 εξασφάλισαν τον τίτλο.
ΤΗΛ. ΣΧΟΙΝΑΣ: ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΜΕ
Πρόεδρος τη σεζόν εκείνη ήταν ο Λευτέρης Πατακάκης με αντιπρόεδρο τον αείμνηστο Τηλέμαχο Σχοινά. Ο τελευταίος σε αφιέρωμα της αθλητικής εφημερίδας “Μπάλλα” δήλωνε για τον τίτλο:
Επιτέλους δικαιωθήκαμε. Κάθε χρόνο χάναμε τον τίτλο στο “παρά πέντε” αλλά φέτος δεν μας ξέφυγε. Φέραμε στις Μουρνιές τον τίτλο. Καθαρά, χωρίς αθέμιτα μέσα, κόψαμε πρώτοι το νήμα του μαραθώνιου χανιώτικου πρωταθλήματος και κάναμε πράξη ένα όνειρο πολλών χρόνων…” Στη συνέχεια αναφερόταν στην πρόκληση του Ερασιτεχνικού που περίμενε την ομάδα και τις δυσκολίες και ήλπιζε ότι στην βοήθεια των Χανιωτών καθώς επίσης και την στήριξη των υπολοίπων ομάδων με την παραχώρηση έστω και δανεικών κάποιων ποδοσφαιριστών τους. Σε μία εποχή που το χανιώτικο ποδόσφαιρο είχε πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα όπως επεσήμανε.
Συνολικά ο Μινώταυρος χρησιμοποίησε 21 παίκτες με 4-3-3 από τους οποίους οι 12 αποτελούσαν τον βασικό κορμό ενώ άλλοι δύο (Σχοινάς Βλ., Βουλγαράκης) είχαν αρκετές συμμετοχές κυρίως ερχόμενοι από τον πάγκο. Αλλοι 7 έκατσαν στον πάγκο χωρίς να πάρουν συμμετοχή και από αυτούς οι 4 ήταν τερματοφύλακες. Πρώτοι σκόρερ ήταν οι Τσαφαράκης με 9, Βέρδος 5, Μπιτσάκης 4. Συνολικά 8 ήταν οι παίκτες που βρήκαν δίχτυα.
Στα 18 παιχνίδια που έδωσε συγκέντρωσε 27 βαθμούς με 11 νίκες – 5 ισοπαλίες και 2 ήττες. Πέτυχε 30 τέρματα και δέχθηκε μόλις 7 που αποτελούσαν και την καλύτερη άμυνα με διαφορά στο πρωτάθλημα. Αντίθετα η επιθετική του επίδοση ήταν η 3η καλύτερη μετά τους Ηρακλή Ν. (34 γκολ) και Ατλαντίδα (31).
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ
Ζητήσαμε από παίκτες εκείνης της ομάδας να καταθέσουν μερικές αναμνήσεις τους.
Ξεκινάμε από τον αρχηγό Γιάννη Βαρδαξή που ήταν και ο συνδετικός κρίκος με τους πρώτους τίτλους της ομάδας αλλά και με την παρθενική άνοδο του συλλόγου στην Α’ ΕΠΣΧ το καλοκαίρι του 1965 όταν επικράτησαν στο 3ο παιχνίδι 1-0 του Πλατανιά που ήταν πρωταθλητής στον άλλο όμιλο της Β’ Εθνικής. “Είμαστε μία παρέα παιδιών που ξεκινήσαμε 15χρονα στον Μινώταυρο και ζήσαμε την πρώτη άνοδο στην Α’. Μαζί με τον Μαραγκουδάκη Μανόλη “Μανιμένο”, τα αδέλφια Νίκο και Μαθιό Στρατουδάκη, τον Βασίλη Σταυρίδη, τον Νίκο Καλλιτσουνάκη κ.α. Ακολούθως σε σύντομο χρονικό διάστημα ήρθαν και οι πρώτοι τίτλοι ενώ εγώ ήμουν ο μόνος που συνέχισα μέχρι την δεκαετία του ‘80 όταν μετά από 12 χρόνια ξαναπήραμε το πρωτάθλημα. Θυμάμαι την πολύ δυνατή άμυνα που είχαμε και ότι πέρασαν περίπου 900’ λεπτά να δεχθούμε τέρμα” Πράγματι από την 3η αγωνιστική έως τις αρχές του β’ γύρου η ομάδα κράτησε απαραβίαστη την εστία της.
Ο έτερος σέντερ μπακ Μάρκος Βουτσαδάκης σημειώνει: “Σε αυτή την 8ετία που έπαιξε στον Μινώταυρο από το 1977 έως το 1985, θυμάμαι ότι είχα δίπλα μου ως συμπαίκτες πολύ καλά παιδιά που είμαστε δεμένοι. Δεν είχαμε φασαρίες και γκρίνια. Επίσης νομίζω ότι ήταν ευτυχής σύμπτωση που βρέθηκαν τόσο καλοί παίκτες στην ίδια ομάδα και για αυτό και είχαμε τόσες διακρίσεις”
O Ανδρέας Κακαβελάκης τονίζει και αυτός ότι ήταν μία παρέα όλα τα παιδιά και αυτό το οικογενειακό κλίμα βοήθησε την ομάδα των Μουρνιών να φτάσει σε αυτό τον τίτλο αλλά και γενικότερα να το ευχαριστούνται οι παίκτες του ανεξάρτητα αποτελεσμάτων. “Καλά περάσαμε” λέει.
Από την μεριά του ο Ευτύχης Μπιτσάκης ως έξω αριστερά ήταν βασικότατο στέλεχος τόσο σε αυτό όσο και στα επόμενα πρωταθλήματα καθώς υπήρξε και αυτός ένας από τους παίκτες “σημαίες” με πολυετή παρουσία στον Μουρνιανό σύλλογο. Οπως μας λέει: “Θεωρώ ότι δεν πρόκειται να ξαναπαρουσιάσει τέτοια ομάδα ο Μινώταυρος. Πολύ σπουδαία ταλέντα που αν είχαν τις βάσεις από μικρή ηλικία και αν έκαναν την προπόνηση που κάνουν σήμερα θα μπορούσαν να παίζουν ακόμα και στη Β’ Εθνική. Εγώ έπρεπε να πάω 25 ετών για να μάθω κάποια πράγματα με προπονητές όπως τον Β. Πρόκο, τον Μ. Φραγκάκη που μας ανέβασαν σε άλλο επίπεδο”.
Βασικός τερματοφύλακας την σεζόν εκείνη ήταν ο Βαγγέλης Σχοινάς. “Είμαστε πολύ δυνατοί στα μετόπισθεν και και δύσκολα δεχόμαστε τέρμα. Αρκούσε να ψωνάξω το όνομα του αμυντικού και αυτός αστραπιαία να καλύψει τον επιθετικό και όποιον άλλο αντίπαλο βρισκόταν σε επικίνδυνη θέση κοντά στα δοκάρια μου. Πιστεύω δε ότι ήταν οι παίκτες κυρίως που έκαναν αυτό το δυνατό σύνολο και μετά η διοίκηση. Είμαστε μία παρέα που ανυπομονούσαμε να πάμε στην προπόνηση και πιο αργά το βράδυ συχνάζαμε στα ίδια στέκια κάναμε πολύ παρέα και εκτός γηπέδων” μας λέει.
Ο Γιάννης Τσαφαράκης είχε έρθει στην ομάδα μία χρονιά πριν από τον Ιδομενέα με τον οποίο είχε γνωρίσει αρκετές διακρίσεις την προηγούμενη 8ετία. Διακρίσεις που συνέχισε και στο νέο του σταθμό ενώ ήταν και ο πρώτος σκόρερ της πρωταθλήτριας ομάδας με 9 γκολ.: “Θεωρώ ότι ήταν ευτυχής συγκυρία που βρεθήκαμε εκείνη την περίοδο όλοι αυτοί οι παίκτες στον Μινώταυρο. Δημιουργήσαμε ένα βασικό κορμό 7-8 παικτών ο οποίος με ορισμένες προσθήκες κάθε χρόνο έκαναν ένα πολύ ισχυρό σύνολο. Είμαστε σαν μία οικογένεια που αγαπούσαμε τη μπάλα ενώ σεβόμαστε πολύ τον προπονητή μας τον Βαγγέλη Πρόκο. Διότι έκανε τα πρώτα του προπονητικά βήματα μετά από μία πολυετή καριέρα στην Β’ Εθνική ως παίκτης και μας έδειξε πράγματα που πολλοί από εμάς δεν τα γνωρίζαμε. Αρχίσαμε να κάνουμε παιχνίδι πχ με τα πλάγια μπακ και για τον λόγο αυτό είχαμε τόσο καλά αποτελέσματα. Πιστεύω ότι η ομάδα αυτή θα μπορούσε να πραγματοποιήσει πολύ καλύτερη παρουσία και στην παραπάνω κατηγορία, όμως όταν έφθανες στον Πειραιά 12 το μεσημέρι με το πλοίο και στις 3 έπαιζες αγώνα ήταν αναμενόμενο να μην μπορείς να αποδόσεις, οι περισσότεροι ήταν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα…”
Το “δεκάρι” της ομάδας ο Θανάσης Βέρδος που έκανε τα πρώτα βήματα μίας σπουδαίας καριέρας και δοκιμάστηκε λίγο μετά και στον ΟΦΗ από τον Λες Σάνον θυμάται και αυτός ότι “είχαμε μία πολύ αγαπημένοι, είμαστε μία παρέα. Δεν χάναμε ούτε μία προπόνηση” λέει.
Μιχάλης Σχοινάς: “Βασικά η εκτόξευση του Μινώταυρου άρχισε από το γεγονός ότι εξηγχρόνιζε και αξιοποιούσε διαρκώς τις αθλητικές του εγκαταστάσεις -κάτι που συνεχίζει να κάνει. Επαιζα από 15 ετών στην ομάδα και όταν ήρθε ο πρώτος τίτλος της “φουρνιάς μας” το 1981-82 η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη. Κυριως γιατί θα παίζαμε πρώτη φορά εκτός νομού και γιατί καταλάβαινα ότι αυτή η ομάδα θα ήταν για χρόνια στην κορυφή. Από αυτήν την χρονιά θυμάμαι έντονα τον αγώνα του β’ γύρου με την Ιωνία. Τότε νικήσαμε 2-0 και αποσπαστηκαμε πολύ στην βαθμολογια. Θυμάμαι όταν ο Γιώργος Ιωαννίδης (συνωνυμία με τον γνωστό Χανιώτη παίκτη) έβαλε το δεύτερο γκολ, είπα μέσα μου “ είμαστε επιτέλους πρωταθλητές. Σαν επίλογο θα έλεγα ότι ο Μινώταυρος εκείνος είναι μέσα μας σε όσους συνυπήρξαμε τότε. Είτε συμπαίκτες, είτε παράγοντες, είτε προπονητές. Ακόμα και σήμερα όταν βρεθούμε ή όταν επικοινωνούμε είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε. Η συνεργασία και η φιλία στιγμάτισε ευχάριστα και ανεξίτηλα την ζωή όλων μας”
Για τον πρώτο αυτό τίτλο στην καριέρα του ως διπλωματούχος προπονητής -είχε προηγηθεί και το κύπελλο με τον Κρητικό Αστέρα δύο χρόνια πριν στο γήπεδο των Μουρνιών- ο Βαγγέλης Πρόκος σημειώνει: “Βρήκα στον Μινώταυρο πολύ καλούς παίκτες οι οποίοι όμως έπαιζαν χωρίς κανόνες και για αυτό δεν είχαν πετύχει τις διακρίσεις που τους άξιζαν. Δέσαμε ως ομάδα, βάλαμε κανόνες αλλά και κανονισμό στην ομάδα και λειτουργήσαμε με διαφορετική φιλοσοφία. Ετσι μπορέσαμε να παίξουμε πιο ουσιαστικό ποδόσφαιρο. Να βάλουμε κάτω τη μπάλα, να χρησιμοποιήσουμε τα πλάγια μπακ για να οργανώσουμε παιχνίδι, χρησιμοποιήσαμε 1 και 2 αμυντικά χαφ ενώ οι θέσεις πολλές φορές ήταν κάτι σχετικό. Μας ενδιέφερε να καλύπτουμε τους χώρους στο γήπεδο και να μην αφήνουμε κενά αλλά να υπάρχει αλληλοκάλυψη ανεξάρτητα από τη θέση που είχε ο καθένας. Επίσης οργανώσαμε καλύτερα την β’ ομάδα και θυμάμαι πρώτος προπονητής της επελέγη ο Μιχάλης Σχοινάς”.
Η πορεία προς τον τίτλο
1981-82
30ο Πρωτάθλημα ΕΠΣ Χανίων
1η αγωνιστική (25/10/81)
Μ. – Ηρακλής Ν. 0-1
2η αγωνιστική (1/11)
Ιωνία – Μ. 1-1 (Δαγκλής)
3η αγωνιστική (7/11)
Μ. – Ικαρος Χ. 0-0
4η αγωνιστική (14/11)
Ιδομενέας – Μ. 0-1 (Κακαβελάκης)
5η αγωνιστική (21/11)
Μ. – Κρ. Αστήρ 3-0 (Βέρδος 2, Κακαβελάκης)
6η αγωνιστική (29/11)
Ατλαντίδα – Μ. 0-2 (Καμίτσης, Βέρδος)
7η αγωνιστική (6/12)
Μ. – Κισσαμικός 4-0 (Τσαφαράκης 2, Ιωαννίδης, Βέρδος)
8η αγωνιστική (13/12)
Παγχανιακός – Μ. 0-1 (Ιωαννίδης)
9η αγωνιστική (20/12)
Μ. – Αρης Σ. 0-0.
10η αγωνιστική (17/1/82)
Ηρακλής Ν. – Μ. 1-1 (Μπιτσάκης)
11η αγωνιστική (24/1)
Μ. – Ιωνία 2-0 (Μπιτσάκης, Ιωαννίδης)
12η αγωνιστική (31/1)
Ικαρος Χ. – Μ. 1-2 (Τσαφαράκης 2)
13η αγωνιστική (7/2)
Μ. – Ιδομενέας 2-0 (Βέρδος, Τσαφαράκης)
14η αγωνιστική (14/2)
Κρ.Αστήρ – Μ. 0-3 (Ιωαννίδης, Τσαφαράκης, Βουλγαράκης)
15η αγωνιστική (20/2)
Μ. – Ατλαντίδα 0-0
16η αγωνιστική (28/2)
Κισσαμικός – Μ. 3-2 (Τσαφαράκης 2)
17η αγωνιστική (5/3)
Μ. – Παγχανιακός 2-0 (Ιωαννίδης, Κακαβελάκης)
18η αγωνιστική (13/3)
Αρης Σ. – Μ. 0-4 (Μπιτσάκης 2, Ιωαννίδης, Τσαφαράκης)
Κύπελλο Χανίων
Α’ φάση (27/9):
Μ. – Αρης Σ. 3-0 (Μαρτσάκης 2, Τσαφαράκης)
Β’ φάση (18/10):
Ιωνία – Μ. 1-1 και 7-6 στα πέναλτι (Μπιτσάκης)
Οι πρωταθλητές
Παίκτης Ετος Γεν. Συμ.(11άδα). Θέση
Βαρδαξής Ιωάννης 1947 18 (18) Α
Βουτσαδάκης Μάρκος 1954 18 (18) Α
Καμίτσης Σταύρος 1963 18 (18) Α
Μπιτσάκης Ευτύχης 1957 18 (16) Ε
Βέρδος Αθανάσιος 1962 17 (17) Μ
Κακαβελάκης Ανδρέας 1955 17 (17) Ε
Τσαφαράκης Ιωάννης 1957 17 (17) ΜΕ
Ιωαννίδης Γιώργος 1960 15 (14) Ε
Σχοινάς Ευάγγελος 1963 13 (13) Τ
Κοκκινάκης Μηνάς 1963 13 (12) ΜΑ
Σχοινάς Μιχάλης 1956 13 (8) Μ
Κλωθάκης Αγγελος 1960 12 (13) Μ
Σχοινάς Βλάσης 1958 12 (4) Μ
Βουλγαράκης Νίκος 1960 9 (2) Ε
Χατζηγεωργίου Μιχάλης1958 5 (5) Τ
Ηλιάκης Παναγιώτης 1958 5 (1) Μ
Δαγκλής Ανδρέας 1960 3 (3) Ε
Στρατουδάκης Νίκος 1958 3 (1) Α
Καψωμενάκης Στέφανος 1957 3 (1) Α
Μαρτσάκης Αντώνης 1959 2 (0) Ε
Κλωθάκης Ανδρέας 1957 1 (0) Α
Στον πάγκο έκατσαν χωρίς όμως να πάρουν συμμετοχή οι τερματοφύλακες: Στουπάκης Κώστας (1963-8 φορές), Γιαλυράκης Γιώργος (6), Καρακατσάνης Σταμάτης (1962-1), Μουστάκας Εμμανουήλ (1956-1) καθώς επίσης και οι: Τοράκης Κώστας (1963-2), Γκούντελος Ελευθέριος (1962-1), Παπαδάκης Γιώργος (1956-1).
Προπονητής: Πρόκος Βαγγέλης
Οι κορυφαίοι
Σε κάθε παιχνίδι ο Βαγγέλης Πρόκος έβαζε δίπλα σε κάθε παίκτη μία βαθμολογία που αντικατόπτριζε την παρουσία του στον αγώνα αλλά και το κατά πόσο ακολούθησε τις οδηγίες του. Σύμφωνα με αυτήν ο 19χρονος τότε Στ. Καμίτσης ήταν ο κορυφαίος με 7,50- με άριστα το 10. Τον ακολούθησαν ο Βουτσαδάκης με 7,28 και με 7,00 οι: Βαρδαξής, Βέρδος, Ιωαννίδης αλλά και ο Ανδρ. Κλωθάκης -ο τελευταίος σε 1 μόνο παιχνίδι. Ακολούθησαν: Μ. Σχοινάς με 6,85, Αγγ. Κλωθάκης με 6,83, Κακαβελάκης 6,76, Τσαφαράκης 6,71, Βλ. Σχοινάς 6,70. Εκεί κοντά και οι υπόλοιποι και μόνο δύο ποδοσφαιριστέες είχαν κάτω απο 6 μέσο όρο.
Η καλύτερη απόδοση συνολικά της ομάδας ήταν στο τελευταίο παιχνίδι με τον Αρη που σφράγισε τον τίτλο με 8,38. Αντίθετα στο ίδιο παιχνίδι του α’ γύρου (0-0) η ομάδα συγκέντρωσε την χαμηλότερη με μόλις 6,07.
Οι σκόρερ
9 γκολ: Τσαφαράκης
6: Ιωαννίδης
5: Βέρδος
4: Μπιτσάκης
3: Κακαβελάκης
1: Καμίτσης Στ., Βουλγαράκης, Δαγκλής.
