Με σειρά εκδηλώσεων θα εορτάσει σήμερα την συμπλήρωση 90 χρόνων ιστορίας ο Μινώταυρος Μουρνιών με κορυφαία στιγμή την ονοματοδοσία του γηπέδου του σε “Ελευθέριος Πατακάκης” τιμώντας τον κορυφαίο παράγοντα που ήταν ο πρωτεργάτης της διαμόρφωσης και του εκσυγχρονισμού του ιδιόκτητου γηπέδου του σε ένα από τα ωραιότερα των Χανίων.

Θα διεξαχθεί ακόμα παιχνίδι παλαιμάχων μεταξύ Μινωταύρου-Γαλανόλευκου Φάρου, επίδειξη από τις ακαδημίες, αλλά και φιλικό παιχνίδι μεταξύ της σημερινής ομάδας του συλλόγου και των Χανίων.
Με την ευκαιρία αυτή κάνουμε μία μικρή διαδρομή στην πορεία του συλλόγου μιλώντας και με παράγοντες που έβαλαν την δική τους υπογραφή σε αυτή την πορεία

Το ξεκίνημα

Ο σύλλογος που ξεκίνησε ανεπίσημα το 1928 ως Αρης από τους Φάνη Χαραλαμπίδη, Γεώργιο Εμ. Μπιτσάκη και στη συνέχεια από Γενική Συνέλευση το 1930 εξελέγη 7μελές ΔΣ το οποίο κατέθεσε στο πρωτοδικείο το καταστατικό με νέο όνομα πλέον ως Μινώταυρος. Πρώτος πρόεδρος ο Ιωάννης Αθανασιάδης, αντιπρόεδρος Δημήτριος Χναράς, γεν. Γραμματέας ο Σ. Αρπακουλάκης, ταμίας ο Βασίλειος Μπιτσάκης και μέλη οι Ηλίας Κανιαννάκης, Ν. Καλιτσουνάκης, Ν. Ροβιθάκης (Αθλητικά Νέα 4/1/1932). Μάλιστα ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε ο νονός αφού το πατρικό του βρίσκεται λίγες μέτρα νοτιότερα του γηπέδου. Ενα γήπεδο που δημιουργήθηκε σε έκταση που ο Εθνάρχης φρόντισε να παραχωρηθεί στον σύλλογο.
Το 1932 λοιπόν ο Μινώταυρος έκανε και την πρώτη του εμφάνιση στο πρωτάθλημα της Β’ κατηγορίας της Α.Π.Ε. Χανίων μαζί με Κρητικό, Ανατολικό Αστήρ, Αφοβο και Ατρόμητο. Στη συνέχεια η δημιουργία του Εθνικού Σταδίου Χανίων αλλά και οι τεταμένες εποχές (δικτακτορία 4ης Αυγούστου κλπ) είχαν ως αποτέλεσμα να ατονίσει το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Η ομάδα των Μουρνιών συνέχισε να δίνει ανεπίσημα αγώνες όλη την δεκαετία του ‘30 πιθανότατα και την περίοδο της Κατοχής όπως οι περισσότερες. Αριθμό μητρώου ΕΠΟ (554) αποκτά στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 και το 1956-57 θα κάνει την παρθενική του εμφάνιση στο τοπικό πρωτάθλημα (Α’ ΕΠΣΧ). Ηταν 7ος τις δύο πρώτες σεζόν και το 1958-59 6ος επί 9 ομάδων στην Α’ κατηγορία. Το 1959-60 ξανά ως 7ος υποβιβάζεται στην Β’ στην οποία μετά από μία πενταετία κατακτά τον τίτλο στον 2ο όμιλο και επανέρχεται στην Α’. Εντυπωσιάζει άμεσα με την 2η θέση το 1965-66 και τον επόμενο χρόνο κατακτάει τον παρθενικό τίτλο που για πρώτη φορά καταλήγει σε σύλλογο εκτός πόλης! Την επόμενη σεζόν έρχεται ένας ακόμα τίτλος αλλά χωρίς αγώνες αφού ο ΓΓΑ της χούντας Ασλανίδης διέλυσε όλες τις υπόλοιπες ομάδες της Α’ ΕΠΣΧ. Πάντως η διάλυση του γειτονικού Ικάρου Πασακακίου “μπολιάζει” τον σύλλογο των Μουρνιών με αξιόλογους παίκτες και παράγοντες ενώ η αξιοποίηση των αθλητικών εγκαταστάσεων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα (τοποθέτηση χλοοτάπητα, σκέπαστρο στις κερκίδες κλπ) τον καθιέρωσε στα κορυφαία σωματεία των Χανίων αλλά και της Κρήτης. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν και το 1969-70 πρωταθλητής ενώ την δεκαετία του ‘80 κυριάρχησε όταν ανέτειλε το άστρο του Γιάννη Καμίτση που έγραψε σημαντική ιστορία στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Αλλωστε είναι το μοναδικό σωματείο που δεν υποβιβάστηκε ποτέ ξανά σε επίπεδο τοπικού από το 1965-66 έως σήμερα ενώ μέτρησε και 10 συμμετοχές σε εθνικές κατηγορίες από το 1982-83 έως το 2011-12, τις 3 συνεχόμενες (2007/8 έως 2009/10).

Λευτέρης Πατακάκης

Ο Λευτέρης Πατακάκης μαζί με τους Τηλέμαχο Σχοινά και Χαράλαμπο Πουλάκη που δεν βρίσκονται πια κοντά μας έβαλαν τις βάσεις για την δημιουργία του ισχυρού συλλόγου. Σίγουρα βέβαια ο κύριος Λευτέρης υπήρξε ο πλέον καθοριστικός παράγοντας για να γίνει εκείνο το χωράφι δίπλα στον δρόμο το ιδιόκτητο γήπεδο που συνεχώς εξελίσσεται και σήμερα θα πάρει το όνομα του.
Ζητήσαμε και από τον ίδιο να μας πει με λίγες λέξεις τι σημαίνει για αυτόν το σωματείο των Μουρνιών. Οπως τονίζει:
«Ολη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στον Μινώταυρο. Αφιέρωσα σε αυτόν τα 62 από τα 84 χρόνια μου. Και βέβαια είμαι ικανοποιημένος που θα δοθεί το όνομα μου στο γήπεδο παρότι δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός η προβολή μου. Αλλά πράγματι έτρεξα αρκετά για να πάρει την μορφή που έχει…»

Μιλούν οι πρόεδροι…

Ζητήσαμε από προέδρους του Μινώταυρου να μας απαντήσουν σε μία απλή ερώτηση: τι σημαίνει για αυτούς ο σύλλογος. Οι απαντήσεις αλφαβητικά:

Γιώργος Βεργάκης
«Ο Μινώταυρος για μένα είναι η ομάδα της καρδιάς μου με την οποία με συνδέουν δεσμοί προσωπικοί, οικογενειακοί, τοπικοί και κυρίως συναισθηματικοι. Μια μεγάλη ομάδα – οικογένεια στην οποία ανήκω και για την οποία είμαι περήφανος. Μια ερασιτεχνική ομάδα πρότυπο λειτουργίας της οποίας είχα την τιμή να συμμετέχω και να υπηρετήσω στην διοίκηση για 20 χρόνια και να ηγηθώ αυτής τα 10 από αυτά και να βάλω το λιθαράκι μου στην μακρά ιστορική του πορεία και στην πρόοδο του.»

Δημήτρης Δερουκάκης
«Για μένα ο Μινώταυρος είναι οικογένεια. Είχα την χαρά στις αρχές του 21ου αιώνα να αναλάβω πρόεδρος δίπλα σε ξεχωριστούς ανθρώπους όπως τον ιστορικό παράγοντα Κανάκη Φραγκιαδάκη, τον αείμνηστο προπονητή Σπύρο Ανδρεαδάκη και πολλούς ακόμα. Ανθρωποι όχι του χρήματος αλλά που υπηρέτησαν την ιδέα που λέγεται Μινώταυρος και πρόσφεραν με τον καλύτερο τρόπο»

Νίκος Κασιμάτης
«Νιώθω υπερήφανος που αποτελώ εγώ και η οικογένεια μου ένα μικρό κομμάτι στην ιστορία του Μινώταυρου αφού ο παππούς μου ήταν από τα ιδρυτικά μέλη και ο πατέρας μου πρόεδρος στις αρχές της δεκαετίας του ‘50. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αισθανόμαστε περήφανοι για την ιστορία μας. Γιατί ο Μινώταυρος είναι ιδέα, είναι ενότητα-φιλία-όραμα, είναι Μουρνιές. Σίγουρα οφείλουμε πολλά στον Ελ. Βενιζέλο αφού εκτός από νονός του συλλόγου ήταν και ο καθοριστικός παράγοντας που έχουμε αυτό το στολίδι, το γήπεδο μας. Γιατί Μουρνιές είναι Βενιζέλος αλλά και Μινώταυρος»

Γιώργος Κοτσάκης
«Πρώτα είναι ο Μινώταυρος και μετά εγώ. Αγάπησα κάτι που δεν ήμουν και το αγάπησα περισσότερο από τον εαυτό μου. Και αυτό το λέω διότι εγώ σε αντίθεση με όλους σχεδόν τους άλλους προέδρους δεν είμαι Μουρνιανός, δεν είχα δηλαδή από μικρός σχέση με την ομάδα αυτή…»

Γιώργος Παπαδάκης
«Ο Μινώταυρος σημαίνει οικογένεια, μέλος της οποίας έχω την τιμή να είμαι κι εγώ. Αυτό συνεχίζουμε όλες οι Διοικήσεις, όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι, μέχρι και σήμερα.»

Γιάννης Σπυριδάκης
«Ο Μινώταυρος είναι για μας μια δεύτερη οικογένεια, τα χρόνια της νεότητας μας τα οποία ζήσαμε και ζούμε μοναδικά συναισθήματα. Χαρές και λύπες. Αποτελεί σημείο αναφοράς και υπερηφάνειας της περιοχής των Μουρνιών. Προσωπικά και όλο το ΔΣ είμαστε πολύ χαρούμενοι να διαχειριζόμαστε την ομάδα και το γήπεδο και να προσφέρουμε μέσω του Μινώταυρου στην τοπική κοινωνία την νεολαία και τον αθλητισμό της πόλης μας.»

Το πρόγραμμα των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 90 χρόνια του Μινωταύρου

Ο ΑΟ Μινώταυρος ανακοινώνει το πρόγραμμα των δράσεων για τις εορταστικές εκδηλώσεις που αφορούν τη συμπλήρωση των 90 ετών από την ίδρυση του σωματείου μας οι οποίες θα λάβουν χώρα σήμερα Τετάρτη 5 Απριλίου στο γήπεδο των Μουρνιών.
Αναλυτικότερα το πρόγραμμα έχει ως εξής:
15:30 Προσέλευση παλαιμάχων Μινωταύρου -Γαλανόλευκου Φάρου.
16:00 Εναρξη αγώνα παλαιμάχων Μινωταύρου -Γαλανόλευκου Φάρου.
16:45 Προσέλευση Ακαδημιών.
17:00 Εναρξη επίδειξης Ακαδημιών.
17:30-18:00 Προσέλευση επισήμων, ανδρικών ομάδων.
18:00 Δοξολογία, χαιρετισμοί, τελετή ονοματοδοσίας γηπέδου. Παραδοσιακοί χοροί.
19:00 Φιλικός αγώνας ανδρών Μινωταύρου – Χανίων.
20:30 Παραδοσιακό κέρασμα, μουσικό πρόγραμμα.
Παρουσίαση – συντονισμός: Κατερίνα Ζομπανάκη – Μάκης Καρτσωνάκης.

*Το ΔΣ του ΑΟ Μινώταυρος παρακαλεί όλους τους προσκεκλημένους, παλαιμάχους, γονείς και αθλητές να σταθμεύσουν τα αυτοκίνητα τους στο πάρκινγκ της ΔΕΥΑΧ ή στην οδό Μεγίστης Λαύρας
(δρόμος προς Νοσοκομείo)

Οι τίτλοι

Πρωταθλήματα

1966-67
Με 25 βαθμούς (6Ν.-3Ι.-1Η., 18-8 γκολ)
Καθοριστικό το τέρμα του Θ. Κατινάρη στις αρχές Απριλίου του 1967 που έδωσε τη νίκη στο ντέρμπι κορυφής με την Ιωνία (1-0)
1967-68
Χωρίς αγώνες αφού ο Ασλανίδης διέλυσε τις υπόλοιπες 5 ομάδες της Α’ κατηγορίας
1969-70
Με 25 βαθμούς (6Ν.-3Ι.-1Η., 19-13 γκολ)
1981-82
Με 27 βαθμούς (11Ν.-5Ι.-2Η., 30-7 γκολ)
1983-84
Με 43 βαθμούς (21Ν.-1Ι.-0Η., 60-13 γκολ)
1985-86
Με 50 βαθμούς (25Ν.-0Ι.-1Η., 109-10 γκολ)
1990-91
Με 64 βαθμούς (31Ν.-2Ι.-1Η., 125-16 γκολ)
1999-00*
Τελικός πλέι οφ με Κρ. Αστέρα: 2-1 νίκες (16Ν.-10Ι.-8Η. 53-33 γκολ)
2003-04*
Με 62 βαθμούς (19Ν.-5Ι.-3Η., 63-21 γκολ)
2010-11*
Με 69 βαθμούς (22Ν.-3Ι.-2Η., 82-20 γκολ)
2013-14*
Με 62 βαθμούς (20Ν.-4Ι.-3Η., 67-19 γκολ)

*Τις τελευταίες 4 χρονιές το πρωτάθλημα έγινε σε δύο φάσεις ενώ το 1999-2000 ακολούθησαν και πλέι οφ.

Κύπελλα

1984-85
Με Θύελλα Στερνών 4-2 στα πέναλτι (0-0 ο καν. αγώνας και η παράταση)
1985-86
Με Κισσαμικό 2-0
1987-88
Με Θησέα 3-0
2004-05
Με Πανακρωτηριακό 2-1 στην παράταση (1-1 ο καν. Αγώνας)
2011-12
Με Ιωνία 2000 3-0
Αλλες 11 φορές ήταν φιναλίστ.
Ειδική αναφορά αξίζει στον πρώτο τελικό της ΕΠΣΧ (1971-72) όταν ηττήθηκε με 2-0 από τον Παγχανιακό αλλά και στον πρώτο της εποχής του κορωνοιού (2019-20) όταν έχασε στην… κλήρωση με τον Πανακρωτηριακό. Πάντως το επόμενο φθινόπωρο ήταν αυτός που εκπροσώπησε τα Χανιά στο Κύπελλο Ελλάδας.

…και οι παίκτες

Ολοκληρώνοντας επιλέξαμε να κάνουμε την ίδια ερώτηση και σε δύο παλιούς παίκτες από την πλούσια ιστορία του συλλόγου. Τον Γιάννη Καμίτση με σημαντική καριέρα ενώ υπήρξε και κυπελλούχος Ελλάδας με τον Πανιώνιο τον Απρίλιο του 1998. Και τον Μιχάλη Σχοινά που τόσο ως παίκτης αλλά και ως προπονητής έζησε μεγάλες στιγμές με την ομάδα.

Γιάννης Καμίτσης
«Μινώταυρος είναι η ομάδα που έκανα τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα. Μινώταυρος είναι ο σύλλογος που με βοήθησε να αναδείξω το ταλέντο μου και να ξεκινήσω την διαδρομή μου στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο σύλλογος συμπληρώνει φέτος 90 χρόνια ποδοσφαιρικής ιστορίας. Εύχομαι και ελπίζω να υπάρχει για πάντα αυτός ο οργανισμός που λέγεται Μινώταυρος. Χρόνια πολλά Μινώταυρε!»

Μιχάλης Σχοινάς
«Όχι μόνο για μένα, μα για όλη την οικογένεια Σχοινά το γήπεδο ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Δεδομένου ότι εκτός εμένα στον Μινώταυρο αγωνιζόταν ο αδελφός μου Βλάσσης και ο ξάδελφος μου Βαγγέλης. Για τον πατέρα μου για ένα μεγάλο διάστημα από τα σαράντα περίπου χρόνια που ήταν στην ομάδα, μπορώ να πω ότι ήταν το κύριο σπίτι του. Θυμάμαι την μητέρα μου να του λέει αστειευόμενη “να πάρεις και το κρεβάτι σου να κοιμάσαι στο γήπεδο”. Ο Μάχος Σχοινάς συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην δημιουργία της μεγάλης ομάδος που κατέκτησε τους πολλούς τιτλους. Διοτι με το να διαλύσει η χούντα τον Ίκαρο έφερε στον Μινώταυρο παίκτες από αυτον. Καθώς και Πασακακιανακια όπως εμείς, οι Γ. και Π. Τόλιας, ο Γκούντελος, οι Καμίτσηδες, ο Βουλγαράκης ,οι Διαμαντάκηδες, οι Κοκκινακηδες , οι Αργυρούληδες κλπ. Εγώ στην ομάδα αυτή γνώρισα απίστευτα χαρούμενες στιγμές.Που δεν θα ξεχαστούν ποτε…Και έκανα φιλίες που θα κρατήσουν όσο ζούμε. Λυπάμαι μόνο που δεν είναι τα τελευταία χρόνια στους διεκδικητές του τίτλου.. Κάτι που εύχομαι να γίνει σύντομα…»

Οι απώλειες…

1 από 2

Αρκετοί που έγραψαν ιστορία με την πράσινη φανέλα ή στον πάγκο της ομάδας δεν υπάρχουν πλέον ανάμεσα μας. Εδώ θα θυμηθούμε κάποιους που έφυγαν ξαφνικά σε μικρή ηλικία.
Οπως τους παίκτες Παύλο Μεγαλακάκη, Νίκο Σούλιαρη ή τον Τέρπανδρο Διαμαντάκη που έπεσε θύμα δολοφονίας.
Επίσης τον τερματοφύλακα της δεκαετίας του ‘80 Μιχάλης Χατζηγεωργίου που χάθηκε σε εργατικό ατύχημα και τον Γιάννη Στρατουδάκη με τον νεαρό τερματοφύλακα της Ακαδημίας Γιώργο Φραγκιαδάκη περίπου 10 χρόνια μετά σε τροχαίο στην περιοχή της Αγιάς.
Σε τροχαίο χάθηκε και ο επίσης προερχόμενος από τα “δεύτερα” Μιχάλης Ξενάκης όπως και ο νεαρός φορ Γιώργος Τσιχλάκης που είχε πετύχει καθοριστικά γκολ στην πορεία για τον τίτλο του 2000. Αντίθετα η καρδιά ήταν αυτή που πρόδωσε τον μόλις 16 ετών Νίκο Μαρμαριτσάκη.
Και βέβαια μεγάλη και ξαφνική απώλεια ο Σπύρος Αμαραντίδης που τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής έβαλε την σφραγίδα του σε σημαντικές διακρίσεις πριν φύγει από κοντά μας μετά από σκληρή μάχη με την επάρατο νόσο…