Το “μένουμε σπίτι” είναι ευκαιρία για αναστοχασμό: Ενας Ιρλανδός μοναχός, ο Richard Hendrick (φωτ.) (περιοδ. “Εντευκτήριο”, Μάρτιος 2020), στέλνει το δικό του μήνυμα με το ποίημά του “Κλειδωμένοι” (απλόσπασμα):
«…Σε όλον τον κόσμο οι άνθρωποι
ξανακοιτούν τους εαυτούς σαν σε καθρέφτη
Σε όλον τον κόσμο οι άνθρωποι
κοιτάζουν τους γείτονές τους με νέο τρόπο
Σε όλον τον κόσμο οι άνθρωποι
ξυπνούν σε μία νέα πραγματικότητα.
Για το πόσο σημαντική είναι η ζωή./
Για το πόσο χάσαμε τον έλεγχο
Κι αποδεχόμαστε απ’ την αρχή /
O,τι πραγματικά έχει σημασία.
Ποια είναι η ουσία /Κι αυτό είναι:/ Το να αγαπάς.
Ναι, υπάρχει φόβος./ Αλλά δεν χρειάζεται να υπάρχει μίσος.
Ναι, υπάρχει απομόνωση./ Αλλά δεν χρειάζεται να υπάρχει μοναξιά.
Ναι, υπάρχει πανικός/ Αλλά δεν χρειάζεται να γίνεται κακία.
Ναι, υπάρχει αρρώστια./ Αλλά δεν χρειάζεται να υπάρχει αρρώστια στην ψυχή μας
Ναι, υπάρχει ακόμη και ο θάνατος./ Αλλά μπορεί πάντα να υπάρξει μια αναγέννηση της αγάπης…»
Οταν η δύναμη της ποίησης εκφράζει όχι μόνο το αντικαθρέφτισμα της τραγικότητας της ζωής, αλλά και την αυτογνωσία που μας λέιπει. “Μένουμε, λοιπόν, σπίτι”, αγαπάμε τους γύρω μας, αγαπάμε τη ζωή.
