Μηνύματα των καιρών

Οι επιδημίες αναστατώνουν αλλά και ανασταίνουν τις ανθρώπινες συνειδήσεις να στοχασθούν ότι η κρίση δίνει την ευκαιρία να διερωτηθούμε, ποιοι είμαστε και πόση υπευθυνότητα δείχνουμε μέσα στην κοινωνία για να καταλήξουμε σε μια εντεινόμενη προσπάθεια αντιμετώπισης του κορωνοϊού, αποφεύγοντας τη δημιουργία πανικού. Αβυσσος η ανθρώπινη ψυχή!
Τα μέτρα, που λαμβάνονται τις κρίσιμες τούτες ώρες, υποχρεωτικά και δύσκολα, καθίστανται αναγκαία για τη διάσωση της ανθρώπινης ζωής κατά πρώτον και δευτερευόντως για την ενίσχυση των επιχειρήσεων που κλείνουν και των επαγγελματιών που το εισόδημά τους έφτασε στο ναδίρ με ένα γενναίο πρόγραμμα χρηματοδότησης και απαλλαγών. Φέρνουν χρηματοπιστωτική κρίση χειρότερη απ’ αυτήν του 2008· δημιουργούν δε και άλλα πολλαπλά τραύματα.
Γίνεται αναφορά στην “καραντίνα” εκ του γαλλικού “quarant”, που δεν επετρέπετο στα πληρώματα πλοίων ν’ αποβιβαστούν στα λιμάνια, αν δεν περνούσαν 40 ημέρες. Αυτό το μέτρο στοχεύει στην “αποφυγή συγχρωτισμού” των ανθρώπων που μπορεί ν’ ακούγεται ως στέρηση των ατομικών ελευθεριών. Μπορεί να περιορίζονται ελευθερίες και δικαιώματα, αλλά στο ερώτημα αν είναι νόμιμο, την απάντηση τη δίδει το Σ/γμα άρθρο 44, παρ.1. Προβλέπει: «Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης ο ΠτΔ μπορεί μετά από πρόταση του Υ.Σ. να εκδίδει Π.Ν.Π. Αυτή τη φορά, σίγουρα, εφαρμόζεται σωστά το άρθρο, διότι η περίπτωση είναι “έκτακτη”, “επείγουσα” και “απρόβλεπτη”.
Ο κορωνοϊός πλήττει την υγεία πρώτα των πλέον ευάλωτων πολιτών και εν συνεχεία τις ανθρώπινες σχέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση γίνονται δημοφιλείς οι ειδικοί επιστήμονες και ερευνητές. Ο πληθυσμός πλέον δεν ενδιαφέρεται για θεατρικές κριτικές και για μόδες, όταν δοκιμάζεται η υγεία του. Χρειάζεται, άρθρα διανοούμενων και επιστημόνων, που να μιλούν με υπευθυνότητα να μάθει ο κόσμος πώς πρέπει να οργανωθεί, αλλά και σκίτσα ευφυΐας, να γελάσει το χειλάκι του.
Οι άνθρωποι ν’ αναλάβουν την ευθύνη, να γίνουν αλληλέγγυοι, σ’ όσους είναι ευάλωτοι, να μην γίνουν θύματά τους, είτε εξαρτώνται από την αφοσίωσή τους, είτε από την εργασία τους. Και για ένα διάστημα απροσδιόριστο, προς το παρόν πρέπει να ξεχάσουμε τις προηγούμενες συνήθειές μας.
Η κρατική μηχανή, λόγω των χρόνιων παθογενειών της, έχει αδυναμίες. Παρά ταύτα, η κυβέρνηση δεν άφησε οτιδήποτε στην τύχη. Εδειξε ότι έχει τη δυνατότητα, να κάνει ένα βήμα μπροστά απ’ τον ιό και να μην τρέχει πίσω απ’ αυτόν, όπως και αντοχές, να προλάβει τις εξελίξεις. Οπως φαίνεται, αν συνεχίσουμε έτσι, δεν θα “ιταλοποιηθούμε”.
Τα μέτρα προφύλαξης που αποφασίζονται, έστω “αντιδημοφιλή”, στοχεύουν σ’ ένα ψυχολογικό παράγοντα, να γίνει ο φόβος του θανάτου μήνυμα για τη συνέχιση της ζωής.