Τα τόσα επιτεύγματα του νου
αν κι έχουν ευκολύνει τη ζωή μας,
δεν μπόρεσαν ειρήνη αληθινή
να φέρουν μέχρι τώρα στην ψυχή μας…
Από τη μέσα ειρήνη ξεκινά
και η κοινή, παγκόσμια ειρήνη
κι όταν η πρώτη λείπει, δε μπορεί
μήτε κι η άλλη απά στη γη να μείνει.
Μα πως μπορεί σε τέτοιο ένα Καιρό
να στερεώσει μέσα μας ειρήνη
με τις κρυφές και φανερές πληγές
π’ η κάθε μέρα πίσω της αφήνει;
Μήπως ο τεχνικός πολιτισμός
που δε βαδίζει με το πνεύμα ομάδι,
ευθύνεται για τούτο το κακό
και για το μέσα κι έξω μας σκοτάδι;
Μήπως να εμποδίσει δε μπορεί
λογής – λογής τυφλές επιθυμίες
που μας σκλαβώνουν και μας οδηγούν
αστόχαστα σε τόσες ανομίες;
Καθ’ ένας χωριστά κι όλοι μαζι,
μήπως θα πρέπει εξ ίσου να γνοιαστούμε
τόσο για τις ανάγκες της ψυχής
όσο και για την ύλη μεριμνούμε;
Και πιο πολύ, οι άρχοντες της Γης
τα πάθη τους μην πρέπει να νικάνε,
τα πρότυπα να γίνονται αρετής
για να μπορούν σωστά να κυβερνάνε;
Ειν’ οι Καιροί μας δύσκολοι πολύ
τα “μαύρα νέφη” πρέπει να σκορπίσουν·
ύλη και πνεύμα να συνεργαστούν,
την πεθαμένη ελπίδα ν’ αναστήσουν…
