Μια χώρα που γερνάει είναι η Ελλάδα σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία που έδωσε μέσα στο 2013 η Eurostat. Είναι ενδεικτικό ότι το 2012 ο πληθυσμός της χώρας μας μειώθηκε κατά 5,5% (τοις χιλίοις), τη στιγμή που ο πληθυσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυξήθηκε κατά μέσο όρο 2,2%. Από χρόνια κρούουν τον κώδωνα ειδικοί και μη, προτρέποντας τον κόσμο να κάνει παιδιά, πολλά παιδιά, φοβούμενοι όχι μόνον τον αφανισμό του έθνους μετ’ από λίγο, αλλά και τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε απ’ τους πολυπληθέστερους γείτονές μας σε περίπτωση κάποιας σύρραξης. Επομένως, κάντε παιδιά για να είμαστε πολλοί προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε τέτοιου είδους απειλές. Αλλά η κάθε κοινωνία δεν είν’ ένα σύνολο τσουβαλιών γεμάτα κόκκαλα, αίμα και κρέας που θέλουμε να τα πολλαπλασιάζουμε για να νοιώθουμε έτσι ασφαλείς από κάθε άποψη. Θέλω να πω ότι η ποσότητα των ανθρώπων δεν πρόκειται να μας σώσει από κανέναν κίνδυνο, ιδιαίτερα όταν αυτή είν’ εις βάρος της ποιότητας των ανθρώπων. Θέλουμε πράγματι να είμαστε ένα δυνατό έθνος που το υπολογίζουν και το σέβονται οι ευρωπαίοι εταίροι κι οι άλλοι λαοί; Θέλουμε να στεκόμαστε στα δικά μας πόδια κι όχι στα διάφορα «δεκανίκια» που μας προσφέρουν οι αυτόκλητοι «σωτήρες» μας εντός κι εκτός Ευρώπης; Ας προσπαθήσουμε να βρούμε την ψυχή μας και τον εαυτό μας κι ας ενδιαφερθούμε για την βελτίωση της ποιότητάς μας και το ανέβασμα των συνειδήσεών μας όχι μέσω της «παιδείας», μιας κι αυτή νοσεί εδώ και χρόνια κι οι μηχανισμοί της έχουν πια σκουριάσει, αλλά κυρίως μέσω της αυτοοργάνωσης του κόσμου σε παρέες όπου θα λειτουργεί έντονα το στοιχείο της αυτομόρφωσης και της αυτοπαιδείας.
Μήπως, έτσι, σε βάθος χρόνου ο καθένας αλλάξει πρωτίστως τον εαυτό του και την αμορφωσιά του, θεραπεύσει τα δικά του δεινά, απαλλαχτεί από κομματικές αγκυλώσεις, μασκαροσύνες και ψευτιές και γίνει εργατικότερος, ουσιαστικότερος στις συναναστροφές του, καλλιεργημένος και περσότερο άνθρωπος της πράξης. Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι ν’ αυξηθούμε σ’ αριθμό για ν’ αντιμετωπίσουμε την υπογεννητικότητά μας, αλλά ν’ αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, όσοι έχουμε απομείνει σ’ αυτόν τον παντερημασμένο τόπο, στα κρίσιμα της ζωής με προσωπικό μόχθο και προσπάθεια αποφεύγοντας ν’ απαλλάσσουμε τον εαυτό μας συχνά πυκνά απ’ τις ευθύνες και να περιμένουμε όλο απ’ τους άλλους να μας αλλάζουν και να μας καθοδηγούν ή να εναποθέτουμε πάντα τις ελπίδες μας σε κάποια μεταφυσική δύναμη (γκώσαμε μ’ εκείνο το «έχει ο Θεός»). Αν θέλουμε πράγματι να είμαστε πανέτοιμοι μπροστά σε κάθε κίνδυνο . . .
