Απειλή από το …μέλλον; Ζούμε σε περίοδο πανδημίας του κορονοϊού, η οποία σχεδόν ένα χρόνο, τώρα, ταλανίζει τον πλανήτη μας και τη χώρα μας! Ζούμε μια άλλη εποχή που πριν μερικά χρόνια δεν θα φανταζόμαστε ούτε στα όνειρά μας! Ζούμε μια άλλη καθημερινότητα με τον εφιάλτη να είναι πάνω από τα κεφάλια μας που όπως φαίνεται δεν θα μας αφήσει εύκολα! Το λεξιλόγιό μας έχει αλλάξει και περιστρέφεται γύρω από πρωτόγνωρους ιατρικούς όρους! Covid 19, κορονοϊός, κρούσματα, διασωληνωμένοι, υποκείμενα νοσήματα, πανδημία, διασπορά, μετάλλαξη κ.ά. είναι από τις καθημερινές λέξεις με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε από τα ΜΜΕ και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης! Αλλά και τα μέτρα που συνεχώς προστίθενται και το …ακορντεόν του κλείσε, άνοιξε τα σχολεία και τα μαγαζιά, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αλλιώτικη και τροφοδοτούν ένα κλίμα φόβου και ανασφάλειας στον κόσμο! Η καραντίνα, ιδίως στις κόκκινες περιοχές, όπου η διασπορά των κρουσμάτων είναι μεγάλη, ο περιορισμός των μετακινήσεων, αν μη τι άλλο θυμίζουν εμπόλεμη κατάσταση! Μια κοινωνία που κοχλάζει στο ζουμί της και υποφέρει από τις κάθε λογής ενδοοικογενειακές …μεταλλάξεις, που κλείνεται ολοένα στον εσωτερικό της μοναχικό μικρόκοσμο, ψάχνει να βρει τα πατήματά της και να ισορροπήσει πάνω σ’ ένα λεπτό, τεντωμένο σχοινί! Μια κοινωνία που ανακυκλώνει ίδια πράγματα και προσπαθεί να βρει διεξόδους σ’ αυτή τη δίνη της κρίσης, μέσα σ’ αυτό το ρευστό και ασταθές περιβάλλον!
Μισή …ζωή είναι αυτή που βιώνει κάποιος που στερείται την ελευθερία του, που βομβαρδίζεται με σενάρια συντέλειας του κόσμου, που δέχεται διαρκώς ένα είδος τρομοκρατίας από τα ΜΜΕ! Μισή …ζωή είναι εκείνη που ζει κάποιος όταν κλείνεται στο καβούκι του και για να βγει έξω θα πρέπει να πάρει… άδεια! Μισή ….ζωή είναι αυτή που σου επιβάλλουν τι θα πρέπει να κάνεις, που σου ελέγχουν την προσωπική σου ζωή μέσα από ένα καταιγισμό ταυτοποίησης του τύπου ποιος είσαι πού πας, τι κάνεις!!!
Μισή… ζωή ζούμε όλοι, κατά κάποιο τρόπο, τώρα στην εποχή της πανδημίας, ελπίζοντας πάντα σε μια ολόκληρη, ελεύθερη ζωή, χωρίς περιορισμούς, χωρίς δεσμεύσεις! Προσδοκούμε ένα μέλλον πιο ελπιδοφόρο, πιο δημιουργικό, πιο ασφαλές, αφού μάθαμε από το παρελθόν, πλέον, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο! Όλοι μαζί θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια ασπίδα αλληλεγγύης, συναίνεσης και αγάπης, «όπλα» με τα οποία θα θωρακιστεί η κοινωνία μας και έτσι σιγά σιγά θα επανέλθει η χαμένη αισιοδοξία με ολόκληρα τα χαμόγελα!
