Το αλμανάκι μου, με ενημερώνει με ακρίβεια. Όταν θα διαβάζονται οι “Αφορμές”, θα συμπληρώνονται πενήντα χρόνια, δίχως τον Γιώργο Σεφέρη… Τόσα πολλά! Ναι:
Τον μέγιστο εθνικό ποιητή μας, που κατέστησε την Παράδοση “Γαλανόλευκη”, που πρωτοπόρησε κι άνοιξε μονοπάτια για να εμπνευστούν γενιές και γενιές, από ένα παραδομένο Ποιητικό Σύμπαν, το οποίο άνθιζε, “φυτρωμένο” στο γόνιμο χώμα της έντιμης Ελληνικότητας! Δυσνόητος, όμως, απαιτητικός. Με… εμμονή οι προσλαμβάνουσες του κόσμου, να είναι ενημερωμένες αναλόγως! Ν’ ακολουθούν τις Ιστορικές “τεθλασμένες” του Ποιητή, ώστε να κατανοούν το κοινωνικό εύρος, το θρησκευτικό εύρος, το υπαρξιακό εύρος, της έκφρασής του!
…Ήθελα λοιπόν να θυμίσω τον σπουδαίο δημιουργό, που, πρώτος κόμισε στην Πατρίδα το μέγα βραβείο της ΠΟΙΗΣΗΣ! Παγκοσμίως.
Κι επειδή ακόμη η συγκίνηση για την έξοδο του Μίκη συντηρεί τη δυναμική της, ήθελα ν’ αναφέρω την απαράμιλλη μελοποίηση της “Άρνησης” του ποιητή, από τον μέγα μελωδό του αιώνα μας.
«Στο περιγιάλι το κρυφό, λοιπόν,
κι άσπρο σαν περιστέρι, διψάσαμε
το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό…».
Ήταν λέει ιδιαίτερα επιφυλακτικός ο Σεφέρης -δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, μη θαρρείτε- επανέλαβε κι ο Ανδρουλάκης σε συνέντευξή του…
Όταν όμως, είδε, άκουσε, είδαν όλοι, άκουσαν την συγκλονιστική απήχηση του τραγουδιού αναγόμενο σ’ ένα έξοχο «ιδιόμελο», που διέτρεχε ευκλεώς, πόρτες και παραθύρια και στενορύμια και ξεκλείδωνε ταχύτατα τις καρδιές, κολακεύτηκε… Θαύμασε!
Αχ αυτή η άνω τελεία, η πολυσυζητημένη του τραγουδιού.
«Με τι καρδιά με τι ψυχή, τι πόθους
και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας λάθος·
κι αλλάξαμε ζωή».
Και πώς ν’ αποδοθεί τώρα ερμηνευτικά με το μέλος εν ηχητική δυνάμει! Ε; Πώς;
Πάντα άκουγα τις ερμηνείες όλων των διασκευών και των εκτελέσεων, να δω πώς θα τα καταφέρει ο ερμηνευτής σ’ αυτή τη δυσκολία.
Μέχρι που, σκεπτόμουν και μια… μικρή “αγυρτεία” ως δόκιμη! Ένα λέξημα, ας πούμε μικρό, τόσο δα, μικρή… παρέμβαση, ώστε να ενταχθεί στην οικονομία του στίχου, και να μην αλλοιωθεί το δωρικό μέλισμα.
Έχω βεβαίως μια εκδοχή, που θα μπορούσε ας πούμε ο Μουσικός να παρέμβει.
Έτσι ώστε να εννοεί ο καθείς, με σαφήνεια, πως δεν αλλάξαμε ζωή έτσι γενικώς, αλλά επειδή ακριβώς δώσαμε και καρδιά και ψυχή και πόθους και πάθος (μα όλα τα δώσαμε) κι ήταν λάθος αυτό. Γι’ αυτό αλλάξαμε ζωή!!
…Τώρα οι μέγιστοι, τα κουβεντιάζουν, με τα δάκτυλά τους να φωτίζει η σπίθα που σώθηκε κι ανάβει… Τη βρήκαν χαρούμενοι, στο «μαύρο μεθυσμένο καράβι» του Arthur Rimbaud…
