Μίσος, βία και πολιτικό σύστημα

Τα φαινόμενα μίσους και βίας ολοέν και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Και δεν εννοώ μόνο τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
Αποκορύφωμα όλων ήταν η τελευταία απόπειρα κατά του τ. πρωθυπουργού, που παρ’ ότι δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο κλήθηκε να κυβερνήσει, όταν οι πολιτικοί μας δεν έπραξαν και δεν πράττουν τα αυτονόητα. Δηλαδή να συνεννοηθούν και να ομονοήσουν για το εθνικό συμφέρον. Δυστυχώς πρότασσαν και προτάσσουν το προσωπικό και κομματικό τους όφελος.
Το μίσος, η βία δεν κληρονομούνται. Οι νέοι μας δεν γεννιούνται αναρχικοί, τρομοκράτες ή φασίστες. Οι ακραίες συμπεριφορές αναπτύσσονται και ευδοκιμούν όταν οι κοινωνίες βρίσκονται σε κρίση και παρακμή.
Σε μια τέτοια παρατεταμένη κρίση βρίσκεται και η ελληνική κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα.
Αντί του ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου με επιχειρήματα και με σεβασμό της προσωπικότητας, της ελευθερίας του λόγου και της διαφορετικής γνώμης χρησιμοποιούνται μέσα κι έξω από το Κοινοβούλιο και στα ΜΜΕ ακατονόμαστες εκφράσεις, ύβρεις, απειλές, ενίοτε δε άσκηση λεκτικής ή σωματικής βίας.
Κοινωνικές ομάδες με διαφορετικά πολιτικά, θρησκευτικά ή κοινωνικά πιστεύω, ή οικονομικά συμφέροντα, καθώς και οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων συγκρούονται και βιαιοπραγούν σε βάρος της ζωής, της αξιοπρέπειας και της περιουσίας των άλλων.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε, πριν αρκετά χρόνια, τον πρωθυπουργό Γ. Ράλλη που μιλώντας προεκλογικά, αναφερόμενος στον αντίπαλό του Ανδρ. Παπανδρέου, το κοινό φώναζε “Ούου” αποδοκιμάζοντάς τον. Τότε ο Γ. Ράλλης φώναξε επιτακτικά: “δεν θέλω ούου”! Αυτό ήταν ένα δείγμα πολιτικής ήθους και ύφους στην ταραγμένη και τότε περίοδο. Οι περισσότεροι στη θέση του, ανέχονταν και ανέχονται τη λεκτική βία προς τους αντιπάλους.
Τα πολιτικά και γενικότερα τα δημόσια πρόσωπα αποτελούν τον καθρέπτη της κοινωνίας και οφείλουν να είναι παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.
Δεν είναι αρκετό να καταδικάζονται και να τιμωρούνται οι πράξεις μίσους και βίας αλλά και να ενισχύονται οι δημόσιες αρχές και οι θεσμοί. Να υπάρχει ισονομία, καθιέρωση και εφαρμογή της διαφάνειας και αξιοκρατίας, που είναι βασικές ηθικές αξίες, για την εδραίωση κράτους δικαίου και όχι πελατειακού – κομματικού. Και φυσικά κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και άλλων προκλητικών προνομίων και εξαιρέσεων.
Μόνο έτσι θα προκύψει σχέση εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού κράτους και πολίτη. Μόνο έτσι από το εγώ θα πάμε στο εμείς και θα μπει στον κοινωνικό ιστό ένα δίχτυ ασφαλείας για τις έννομες πράξεις. Αυτό είναι το χρέος του πολιτικού μας συστήματος.
Ας το τολμήσει, για να γυρίσουμε σελίδα, κράτος και πολίτες και να βρούμε τη χαμένη αξιοπιστία μας.
Έτσι θα ξεπεραστεί η κοινωνική κρίση με τις επιμέρους κρίσεις πολιτική και οικονομική.