Μια ξεχωριστή τιμή επεφύλαξε στα αγαπημένα της Χανιά, η νέα δημιουργός Φένια Χρήστου. Επέλεξε την πόλη μας για την πρώτη παρουσίαση του CD της, με τίτλο Εl3ven (11) την Δευτέρα 16/7 στο θέατρο Κυδωνία.
Η ανερχόμενη πολυτάλαντη μουσικός, είχε πολύπλευρη συμμετοχή στην δημιουργία του, αφού, πέρα από το τραγούδι και το πιάνο, ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου την σύνθεση, τους στίχους, την ενορχήστρωση και την επιμέλεια της μίξης, βάζοντας την προσωπική της σφραγίδα στο έργο, που συστήνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις της καλής μουσικής.
Η βραβευμένη το 2014 με Α’ βραβείο δημιουργίας τραγουδιού από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, και εκ του ομφαλού της Γης ερχόμενη, όπου παρουσίασε στο φεστιβάλ Δελφών μελοποιημένα από την ίδια ποιήματα του Άγγελου Σικελιανού, έχοντας πια κατακτήσει την τέχνη της με εξέπληξε ευχάριστα πολλές φορές εκείνο το βράδυ, με την εξαίσια φωνή της άλλοτε να χαϊδεύει τα αυτιά μας στις λυρικές μπαλάντες, κι άλλοτε να αποκτά μια στεντόρεια ηχητική ποιότητα, θυμίζοντάς μου την Κατερίνα Νιτσοπούλου, την ξωτικιά περφόρμερ των ΑΝΕΜΟΣ.
Το πρώτο δυνατό άκουσμα αποτέλεσαν οι “Σειρήνες”, όπου κυριολεκτικά αφέθηκα να ταξιδέψω, βοηθούμενος από τα εκπληκτικά ηχητικά εφέ (παφλασμούς κυμμάτων, φωνητικά, κρωξίματα γλάρων) και για μερικές στιγμές ένοιωσα ότι ήμουν δεμένος στο κατάρτι του πλοίου, όπως ο πορθητής της Τροίας, αλλά τιμωρημένος απ’ την θεϊκή Νέμεση Οδυσσέας, με τις στρουθόμορφες γυναικίες μορφές να περιίπτανται γύρω μου. Στον “Αυτοσχεδιασμό” δε, η ετερόφωνη μουσική συνομιλία, όσο και στον “Τρόμο” με την τρομώδη ατμόσφαιρα, οι εντυπώσεις μένουν στο υποσυνείδητο αρκετή ώρα αργότερα.
Όμορφες και αισθαντικές οι διασκευές των έτερων δυο ποιημάτων του Καβάφη (“Σύγχυσις”, “Δυνάμωσις”) από την σχετικά άγωνστη έμμετρη περίοδο του Αλεξανδρινού ποιητή, με τη δημιουργό να αντιπαραθέτει στο πρώτο την δική της ποιητική εκδοχή – διασκευή.
Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει ζωντανό πρόγραμμα, μπαλάντες για πιάνο και φωνή, πάνω σε μελοποιημένα από την ίδια ποιήματα διαφόρων Ελλήνων ποιητών, στον αίθριο χώρο του θεάτρου, σε μια ακόμη όμορφη στιγμή της εκδήλωσης. Το καλύτερο πάντως για μένα, ήταν το τελευταίο κομμάτι της ακρόασης, η λυρική “παράκληση”, μια κατάθεση ψυχής, που φανερώνει με την στάση ζωής που πρεσβεύει, μια ανθρώπινη ψυχή που δεν μένει αμέτοχη μπροστά στην δυστυχία της εποχής μας, αλλά αναζητεί συνεχώς έναν τρόπο να κάνει καλύτερο τον κόσμο που ζούμε. Κι όπως είπε η ίδια, κάποτε πρέπει να αποτολμήσουμε το άλμα στα αστέρια. Ίσως, προσθέτω, μέσα από τις διαστάσεις, που σύμφωνα με τη θεωρία των Υπερχορδών είναι έντεκα (τυχαίο;) Ad Astra Per Aspera, Φένια!
Υ.Γ. Απαραίτητη αποσαφήνιση του γράφοντος: οι παραπάνω αράδες δεν έχουν επ’ ουδενί θέση κριτικής: ο υπογράφων, στερούμενος μουσικής παιδείας, δεν δύναται να ασκήσει οποιαδήποτε κριτική σε οποιονδήποτε δημιουργό που εκθέτει το έργο του, απλά παραθέτει τις εντυπώσεις, τα ηχοχρώματα και τα βιώματα που αποκόμισε σαν απλός ακροατής.
