Μυστική ενδοχώρα

Παλιά μουσική. Παλιός χτύπος. Στα συθέμελά μου. Μόνος έρχεται ο καθής. Και μόνος φεύγει. Πολλα΄λένε για το σκοτάδι. Μα τα δικά του λόγια είναι λίγα. Οι σοφοί λένε να μη γίνεις φίλος του. Μα εγώ έγινα. Και από τότε αγάπησα πιο πολύ τον Αποσπερίτη. Κι ακούω το θρόισμα των δρύδων καλύτερα τώρα. Καθώς οι άνεμοι κι οι δαίμονες βγήκαν στα ξάρτια της μυστικής ενδοχώρας. Σκληρή μουσική. Για σκληρές στιγμές φτιαγμένη. Κι είναι παράξενο βάλσαμο. Κάθε που το σκοτάδι ξανάρχεται. Με την εβένινη αγκαλιά του. Γαληνεύει ο νους. Κι η στιγμή αποκτά την ειλικρίνια της νύχτας. Είπες πως είσαι μόνος σ’ αυτό. Πως δε θα το μοιραστείς. Πως το θες όλο δικό σου. Θες να ‘σαι μόνος με το φωτεινό δρόμο του σκοταδιού. Χωρίς λόγια ξένα. Και αδιάκριτα. Το δακτυλίδι του Μύστη που, με κόπο, απέκτησες, μου το χάρισες μιά εαρινή ισημερία. Καθώς τέλειωνα το ταξίδι. Με αποχαιρετούσες και με καλοσόριζες ταυτόχρονα. Καθώς σήκωνα πάλι πανιά στο μικρό μου κα’ί’κι. Πάντα να ταξιδεύω όρτσα μου είπες. Και δε μπόρεσες να κρύψεις το μειδίαμα του Αρχιμάγιστρου. Το δακτυλίδι του Μύστη το φύλαξα. Και τώρα το φορώ πρώτη φορά. Τώρα που αρνήθηκες το μοίρασμα του σκοταδιού. Μα πάντα ειλικρινώς μονάχους μας δέχεται το σκοτάδι. Και δεν επιτρέπει τίποτα λιγότερο από την παραδοχή του αληθινού. Κι η γεύση του σκοταδιού είναι αλμυρή. Μα όχι από το νερό της ψυχής που σκαρφαλώνει στο βλέμμα. Μα από το ταξίδι στην απεραντοσύνη. Μέσα από τα χιλιάδες μυστικά πέλαγα, που σου έδωσε χάρισμα ο Αποσπερίτης. Όταν για πρώτη φορά τον αντίκρυσες. Και μοιάζει το ”τώρα” πιο μακρινό από ποτέ. Γιατί είσαι εσύ που ξεμακραίνεις. Τυλιγμένος το μανδύα της σιωπής. Σε βλέπω να χάνεσαι στο σκοτάδι. Που αρνήθηκες να μοιραστείς. Κι είναι στο θολό φως του δρόμου, που κρύβονται όλες οι σκιές σου. Με τις δικές μου αντάμα. Κι οι άνεμοι είναι θυμωμένοι απόψε. Και καταχτυπούν το βλέμμα μου. Στο τέλος όλα γίνονται ένα.