Μυστήριο μέγα….

Είναι μια χαμένη υπόθεση το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.; Θαρρώ πως όχι, αφού το θέατρο διατηρεί (ακόμη και πληγωμένο) την κοσμοπολίτικη του αύρα.
Γιατί νοιαζόμαστε όλοι, για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.; Πιότερο για τη μαγεία, να ξεκινήσεις από το σπίτι για να πας να δεις μια παράσταση.
Ο “μαινόμενος Βασιλιάς Ληρ” στον Χερσότοπο, όμως, τούτο το καλοκαίρι άλλαξε τα δεδομένα.
Ετρώθη η αξιοπιστία του θεάτρου, θεμέλιο διείσδυσης στην τοπική κοινωνία.
Λίγο με νοιάζει -αφού έχασε τον κοινωνισμό της- αν οι φετινές “Θεσμοφοριάζουσες” στην “περίλυπη” Τάφρο, ήταν μια καλή ή μια κακή παράσταση;
Με νοιάζουν όσα προηγήθησαν και όσαν ακολούθησαν…
Το 2011 όταν έγραφε ο κ. Γεωργουσόπουλος κριτικά σημειώματα για τον “Υπηρέτη δύο αφεντάδων” δεν συνέβαιναν αυτά.
Ρωτώ, πώς θα πείσει το θέατρο εφεξής;
Οποία θλίψις στους θεατρόφιλους. Και τώρα σιωπή. Ο “πορσελάνινος” κουρνιαχτός έκατσε. Τι γίνεται από δω και κάτω με την αξιοπιστία του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ.;
Διότι είναι θεσμός. Και ως θεσμός ανδρώνεται από τις αποφάσεις τους.