Μυθιστορίες τόπων και ανθρώπων

Η αγαπητή και αξιόλογη κα Αθηνά Κανιτσάκη, το πνευματικό καύχημα του τόπου μας, φαίνεται ότι ζει για να στοχάζεται και να γράφει και στοχάζεται και ζει γράφοντας. Κέντρο των λογισμών και των στοχασμών της είναι ο άνθρωπος και η φύση. Οι τόποι που ζει. Κι οι δύο έχουν την ομορφιά και την ιστορία τους. Προτερήματα και ανθρώπινες μικρότητες. Βέβαια, πάνω από όλα ο άνθρωπος. Ο όποιος άνθρωπος. Αλλωστε και το βλέπω φυσικό, γνωρίζοντας την ευαισθησία της κας Κανιτσάκη, το βιβλίο αυτό το αφιερώνει ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ… Κι αυτό κι από μόνο του, λέει πολλά.
Στα 50 διηγήματα, που αποτελούν το εκλεκτό υλικό του βιβλίου της, που ευγενικά μου έστειλε, κέντρο είναι ο άνθρωπος, ο θεοειδής, ο πίπτων και ανιστάμενος. Ο ωφέλιμος και ο επικίνδυνος και μη διαφυλάττων, ως επί το πλείστον, την παροιμιώδη “αγγελικά πλασμένος”. Η κα Κανιτσάκη αποτυπώνει τον άνθρωπο και τον τόπο μέσα στον χρόνο, όχι αόριστα και άπιαστα κι ας ντύνονται με μια συναρπαστική μυθοπλασία. Και, εδώ είναι το αισθηματικό και λογοτεχνικό μεγαλείο της συγγραφέως. Συγκεκριμένος άνθρωπος, συγκεκριμένες ανθρώπινες και κοινωνικές καταστάσεις. Η κα Κανιτσάκη δεν έχει την ιδεοληψία ότι θα λύσει τα ανθρώπινα προβλήματα και ότι θα ενώσει τα διεστώτα των ανθρωπίνων σχέσεων και ούτε κρατά το μαγικό ραβδί.
Εκείνο που κάνει και με υπεύθυνη επίγνωση, είναι ότι θέλει κι αυτή και το μπορεί, να αφυπνίσει τον κάθε τύπου και όποιας θέσης άνθρωπο.
Και το πετυχαίνει με τα ωραία πενήντα αφηγήματά της. Που, μόλις τελειώσεις το ένα και λες άσε και ύστερα συνεχίζω τα παρακάτω, κάτι σε σπρώχνει να πας στο επόμενο και στο τέλος καταλήγεις στο τελευταίο ξεκούραστος, γεμάτος από τους στοχασμούς της συγγραφέως και το κλείνεις με την επιθυμία να το ξαναδιαβάσεις, έστω και τμηματικά. Κι είναι κι αυτό μια από τις επιτυχίες της κας Κανιτσάκη, μπορεί να είναι “Μυθιστορίες” όχι όμως φαντασίες και παραμύθια.
Είναι ιστορήματα και μάλιστα από την καρδιά και την πράξη της ζωής βγαλμένα. Δεν είναι παραμύθια του παππού και της γιαγιάς για να νανουρίζουν τα εγγόνια τους. Είναι ζωντανές και αφυπνιστικές αφηγήσεις. Που αν δεν έχεις καρδιά, δεν μπορείς να τα ζήσεις και να τα εκφράσεις όπως η ταλαντούχος και αγαπητή σε όλους κα Κανιτσάκη που τακτικά την απολαμβάνουμε από τα βιβλία της και τα μεστά και αφυπνιστικά γραφτά της.
Η φτωχή, έστω, αναφορά μας στο συναρπαστικό αυτό βιβλίο της κας Κανιτσάκη, μας χαροποιεί γιατί είναι το δωδέκατο που έχει γράψει από το 1995 μέχρι σήμερα. Χαρά και ευχή μας να δούμε και άλλα της βιβλία, παρ’ όλο που ξέρουμε και μάλιστα με πολλή πικρία, πως κυκλοφορεί ένα βιβλίο και την αδιαφορία εκείνων που εκφύσεως και θέσεως θα έπρεπε να το υποστηρίζουν και να βοηθούν στην εξάπλωσή του.
Δεν πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο της. Και ζωντάνια έχει. Και θέληση διαθέτει. Και πλούσιον νουν κατέχει. Και, κακώς, μερικοί λένε ή γράφουν “έλαβα το τελευταίο σας βιβλίο” ή “κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο του/της…”. Θα πρέπει να λέμε “το νέο βιβλίο…”.
Ετσι, μαζί με την τιμή και τα συγχαρητήριά μας στην εκλεκτή κα Αθηνά Κανιτσάκη, ευχόμαστε επί έτη πολλά να μας προσφέρει τον όμορφο γλαφυρό ψυχαγωγικό και επαγωγικό της γραφτό λόγο.
Αλλωστε, μας αφήνει, κάτι που μας χαροποιεί, ένα ανοιχτό παράθυρο, όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο: «Θα επανέλθω σ’ αυτό σε κάποια άλλη εργασία κι ως τότε να έχουμε όλοι υγεία και να ‘μαστε καλά…».
*θεολόγος – τ. λυκειάρχης