«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζήσονται
και εν Κυρίω ο μισθός αυτών… παρά
Υψίστω. Διά τούτο λήψονται… και
το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου»
(Σοφ. Σολομ. 5, 15-16)
Πέρασαν τρία χρόνια από την εκδημία του μακαριστού Μητροπολιτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου. Ημέρα αποφράδα. Μεγάλη Τρίτη πρωί 30 Απριλίου 2013. Οι εκκλησιές μαυροντυμένες κι οι καμπάνες να προαναγγέλλουν τα πάθη του Θεανθρώπου.
Ετσι μαυροντύθηκαν οι καρδιές μας με το άκουσμα της εκδημίας του Δασκάλου και Επισκόπου μας Ειρηναίου. Χάσαμε ένα προσκυνητάρι που οι ασκητικές του ανταύγειες μας φώτιζαν, μας δίδασκαν, μας γαλήνευαν. Τον ζούσαμε και ως μαθητούδια κρεμόμασταν από τα χείλη του και αφυπνιζόμαστε από το προφητικό παράστημά του. Χείμαρρος γνώσεων με παιδαγωγικό ύφος και συναρπαστικότητα. Δεν μας ξεχνούσε και σ’ αυτές ακόμη τις διακοπές μας έγραφε μέσω του περιοδικού της τοπικής εκκλησίας βαθυστόχαστα γράμματα, που μετά την κοίμησή του εκδόθηκαν σε καλαίσθητο βιβλίο.
Εργάστηκε, έσπειρε λόγο πνευματικό ευεργέτησε, ομολόγησε, έθρεψε σώματα και ψυχές, ανάστησε ελπίδες, κτύπησε την αδικία, υπερασπίστηκε τα όσια και ιερά της πίστεως και της πατρίδας.
Παρά τη φήμη και το τηλαυγές κύρος του, παρέμεινε απλός, ταπεινός, μακριά από φαντασιώσεις και χρυσοπλούμιστες αμφιέσεις…
Και, θυμάμαι όταν πρωτοπήγε, μετά την ενθρόνισή του, επίσκεψη στην Παλαιόχωρα, όπου τον περίμενε πλήθος πιστών και τον περίμεναν με κάποια λιμουζίνα και ευφάνταστο, είδαν να καταφθάνει ένα φορτηγό (καράκα) και να κατεβαίνει ένας απλός κληρικός. Έτσι έμεινε ως τα έσχατά του. Είχε όμως τον πλούτο του Θεού και «το διάδημα του κάλλους διά χειρός Κυρίου».
Εθυσίασε τα πάντα για τον αγαπημένο του Χριστό και τον συνάνθρωπό του. Εγινε και εφήρμοζε πάντοτε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α’ Κορινθ. 9, 22).
Επρόσφερε τα πάντα, «εσκόρπισεν, έδωκεν τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Β’ Κορινθ., 9, 9). Προσφερόμενος και διαδιδόμενος, τύπος γενόμενος τοις πάσι, κατά την παραγγελία του Αποστόλου Παύλου «τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α’ Τιμοθ. 4, 12).
Αυτόν τον δρόμο βάδισε κι αυτόν μας παρέδωσε ο αγαπημένος Διδάσκαλος και Επίσκοπός μας μακαριστός Ειρηναίος. Αυτή τη λυτρωτική παρακαταθήκη μας άφησε η αγιασμένη αυτή μορφή.
Την έχουμε πάντα κατά νου και είναι σαν ν’ ακούμε τον Απόστολο Παύλο γράφοντα στα έσχατά του στον μαθητή του Τομόθεον. «Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον διά Πνεύματος Αγίου του ενοικούντος εν ημίν» (Β’ Τιμόθ. 1,14). Παρακαλούμε τον Θεό να φανούμε αντάξια παιδιά του φυλάσσοντες την άγια παρακαταθήκη του “εις τύπον και τόπον Χριστού” (Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος) μακαριστού Δασκάλου μας, πατέρα μας και Επισκόπου μας Ειρηναίου.
Μέσα στην αφ’ ημών απουσία του Μεγάλου Ιεράρχη Ειρηναίου, αισθανόμαστε και εκείνη του αειμνήστου κατά σάρκα αδερφού του Αθανασίου, του φιλόχριστου και φιλάγιου αυτού Χριστιανού ομολογητή και αφανούς φιλανθρώπου. Είχε δε την ευλογία να αποκτήσει μια εξαίρετη και ενάρετη σύζυγο τη σεβαστή και αγαπητή μας κα Αγγέλα, το γένος Σαριδάκη, από τον Κεφαλά Αποκορώνου και να δημιουργήσουν μια υποδειγματική πολύτεκνη οικογένεια με τα ευλογημένα παιδιά: Τον Γιώργο (επέθανε σε ηλικία 30 ετών), τον Μιχάλη, τη Σοφία, την Αθηνά, τη Μαρία, τον Γιάννη και τη Νεκταρία.
Τους καλοτυχίζουμε που είχαν θείο τους τον Άγιο Γέροντα Επίσκοπο Ειρηναίο και τους εαυτούς μας που υπήρξαμε παιδιά του και τον έχουμε παρρησία προς τον Θεό, που τόσο αγάπησε και διακόνησε.
