Η Παναγάπη, ο Χριστός, με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του εξαγνίζει, λυτρώνει, σώζει και ελευθερώνει τον κόσμο και τον άνθρωπο
«Όταν λέγη Ανάστασις, ο Ελληνικός λαός, κρυφία τις χορδή αναπαλλομένη εις τα μυχιαίτατα της καρδίας του, υπενθυμίζει εις αυτόν και του Γένους την ανάστασιν και ο Χριστός και η Πατρίς συναντώνται εν αυτώ ισοπαθείς και ισόθεοι. Και όταν λέγη Αγάπη ο Ελληνικός λαός εκφωνεί την γλυκυτάτην των λέξεων, ήτις κατ’ εξοχήν τονιζομένη εν τω Ευαγγελίω και ανακηρυσσομένη εν τη διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, παρέμεινεν εν τη γλώσση του το κατ’ εξοχήν περιπαθές και εγκάρδιον ρήμα, δι’ ου εκφράζει πάσαν στοργήν και πάντα έρωτα και πάσαν αφοσίωσιν»
(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, από το μελέτημά του «Το Πάσχα»)
Αδελφοί μου,
Η ζωή μας τους τελευταίους χρόνους και καιρούς μοιάζει με μια ατελείωτη Μεγάλη Εβδομάδα. Γύρω μας σταυρωτές, με ασύλληπτο μίσος και όχλοι, με αδικαιολόγητη πνευματική αναπηρία. Κι εμείς, σαν τους μαθητές του Χριστού, κάποιοι αρνούμεθα, κάποιοι εγκαταλείπουμε, κάποιοι ειρωνευόμαστε και χλευάζουμε, οι περισσότεροι κρυβόμαστε με φόβο η αμήχανα, παραμένοντας στην νάρκη της ολιγοπιστίας μας, θεατές του σταυρωμένου κόσμου και ανθρώπου. Συνεχίζουμε να σταυρώνουμε τους άλλους, κάνοντας επίδειξη της δύναμής μας και δείχνοντας την ασχήμια που κρύβεται μέσα μας. Σε αυτόν, λοιπόν τον ταραγμένο και πολύπαθο κόσμο μας, σε εποχές κρίσης, όπως μάθαμε να τις λέμε, λησμονώντας πως η ακρισία που κυριαρχούσε τόσο καιρό προκάλεσε όλο αυτό τον ζόφο.
Στο παραλήρημα της παγκόσμιας απελπισίας και στην βοή των ποικίλων απειλών, ανακατατάξεων και σκοταδιών ανέτειλε και πάλι το Άγιο Φως της Ανάστασης. Αντηχεί και πάλι η ομολογία των μαθητών «ότι Ανέστη όντως ο Κύριος», ενώ ακούγεται ο αντίλαλος σε όλη την οικουμένη ότι «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος». Η Παναγάπη, ο Χριστός, με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του εξαγνίζει, λυτρώνει, σώζει και ελευθερώνει τον κόσμο και τον άνθρωπο, καθώς ο δικός Του Σταυρός είναι το μέτρο της αγάπης Του και η Ανάστασή Του η ομορφιά και η δύναμη αυτής της αγάπης.
Όμως αδελφοί μου! Πόσοι από εμάς πιστέψαμε πως με την αγάπη μπορούμε «να αποκτήσουμε όλο τον κόσμο», όπως σημειώνει και ο Ντοστογιέφσκυ; Πόσοι από εμάς κρατάμε αναμμένη την λαμπάδα της πίστης μας; Πόσοι από εμάς κατανοούμε αυτό που λέει ο ίδιος μεγάλος συγγραφέας, μέσω των ηρώων του έργου του «Αδελφοί Καραμαζώφ», Ζωσιμά και Αλιόσα: «Η ζωή θα σου φέρει πολλές δυστυχίες και με αυτές ίσα – ίσα θα γίνεις ευτυχισμένος και θα ευλογήσεις τη ζωή και θα αναγκάσεις και άλλους να την ευλογήσουν. Η οδύνη είναι η οδός της μετάνοιας, αλλά και της χαράς. Της χαράς, που δίνει το ξεπέρασμα της αποτυχίας και της απελπισίας, που είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και το μοναδικό αδιέξοδο»; Πόσοι από εμάς πιστεύουμε ότι οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή, η υπομονή στον δοκιμασμένο χαρακτήρα και ο δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα· και η ελπίδα δεν απογοητεύει; Πόσοι από εμάς, τις ημέρες αυτές, δεν ανταλλάσουμε ευχές όπου η Ανάσταση συνδυάζεται με τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τις καρδιές; Φράσεις δηλ. δίχως νόημα για να καλύψουν απλά την αμηχανία και την ανάγκη έκφρασης μιας ευχής, σε μια γιορτή που πολλοί συμμετέχουν, σε ένα γεγονός που όλοι το γιορτάζουν, αλλά που λίγοι το αποδέχονται και ακόμα λιγότεροι το κατανοούν; Πόσοι από εμάς πιστεύουν τα λόγια του Χριστού: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. Εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει» (Ιωάν. 12,24). Πόσοι δηλαδή πιστεύομε ότι η θυσία και ο θάνατος έχουν αποτέλεσμα την Ανάσταση; Πόσοι κατανοούμε, συνειδητοποιούμε, ότι για τον Χριστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα και άλυτα προβλήματα. Δεν υπάρχουν εμπόδια ανυπέρβλητα και πάθη αξεπέραστα. Δεν υπάρχει απελπισία. «Κράτα την ψυχή σου στον Άδη και μη απελπίζεσαι» (άγιος Σιλουανός). Αφού η δική Του Ανάσταση άλλαξε τα πάντα και γέμισε την οικουμένη όλη με φως, χαρά, ελπίδα. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».
Αυτό το φως, αδελφοί μου, το φως της ελπίδας, της αγάπης, της χαράς, της ζωής, το φως που διαλύει τα σκοτάδια, νικά τον θάνατο και την παρακμή και μεταμορφώνει την ζωή μας, με την δύναμη και την χάρη του Αναστάντος Χριστού, αυτό το φως ας πλημμυρίσει και καταυγάσει τις ψυχές και τις καρδιές μας, μήπως και μυρίσει λίγο άνοιξη η ζωή μας, μήπως και ανατείλει και πάλι το χαμόγελο, μήπως και ανακαινιστούμε μέσα στην δική Του άληκτη και απέραντη Αειζωΐα.
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ο Κύριος! Αδελφοί και τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας μας.
Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω Αναστάντι αγάπης,
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
