“Μιζέρια”

Από τη μεταπολίτευση παρακολουθούσα τις συνεδριάσεις του Δημοτικού συμβουλίου Χανίων και αργότερα το 2010 όταν έγινε ο Καλλικράτης των καινούργιων δημοτικών συμβουλίων.
Οπως έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές σε ραδιοφωνικές εκπομπές ήταν απογοητευτικό το επίπεδο, καλώντας μάλιστα τους πολίτες να παρακολουθούν τα δημοτικά συμβούλια των δήμων που ανήκουν, ώστε να μπορούν να κρίνουν εάν οι εκπρόσωποι ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους ή απλά προσπαθούν να εξυπηρετήσουν δικά τους μικροσυμφέροντα που πολλές φορές μπορεί να είναι ενάντια στο γενικό συμφέρον.
Το μεγάλο πρόβλημα ήταν στους καινούργιους δήμους που δυστυχώς η ανεπάρκεια ορισμένων νέων δημοτικών αρχόντων ήταν εξοργιστική.
Πάρα πολλές φορές πολίτες διαφόρων διαμερισμάτων μας μετέφεραν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν από τους δημάρχους, οι οποίοι πολλές φορές λειτουργούσαν με γνώμονα όχι το δίκιο του πολίτη, αλλά το πόσους ψήφους έχει.
Τις περισσότερες φορές είναι αλήθεια πως η μεγάλη πλειοψηφία των νέων δημάρχων, όταν κάποια θέματα εδημοσιοποιούντο, τα αντιμετώπιζαν με αντικειμενικότητα, όμως υπήρχαν πάντα οι εξαιρέσεις.
Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Λ. Γρηγοράκου που αναφέρθηκε στην ανάγκη επέκτασης της αξιολόγησης δομών και υπηρεσιών στον χώρο της αυτοδιοίκησης σημειώνοντας πως «δεν πρέπει να αποτελούν ταμπού». Ολοι γνωρίζουμε ότι η λειτουργία τους στηρίζεται σ’ ένα ανορθολογικό μοντέλο, το οποίο μάλιστα έχει διαβρωθεί σε σημαντικό βαθμό από τις παθογένειες του λαϊκισμού, της κομματοκρατίας, του συγκεντρωτισμού, των πελατειακών σχέσεων και της ενός ανδρός αρχής»
Οταν κάποτε είχα επισκεφθεί έναν νέο Δήμαρχο με τον οποίο διατηρούσα φιλικές σχέσεις να τον ρωτήσω για κάποιες περίεργες αποφάσεις εις βάρος ενός νέου δημότη στην περιοχή του μου είχε απαντήσει «Εχει δίκιο αλλά αυτός που τον πολεμάει έχει πολλούς ψήφους και βέβαια είναι στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά θα κάνω ότι μπορώ….».
Τότε παρουσία τρίτου προσώπου του είχα πει «επειδή είσαι νέος άνθρωπος πρόσεξε γιατί η θέση του δημάρχου είναι προσωρινή και η αξία σου θα είναι να σε χαιρετούν οι άνθρωποι όταν δεν θα είσαι δήμαρχος και αυτό μόνο όταν λειτουργείς με εντιμότητα μπορεί να συμβεί».
Δυστυχώς ανήκε στην κατηγορία αυτών που ο κ. Γρηγοράκος αναφέρει, ευτυχώς ο δήμος αυτός σήμερα δεν υπάρχει.
Πολύ θα αναρωτηθούν, γιατί τώρα αναφέρομαι σε τέτοια περιστατικά, ο μόνος λόγος είναι πως οι παλιοί κομματάρχες         (ελάχιστοι αποδυναμωμένοι) δυστυχώς εξακολουθούν να υπάρχουν και να λειτουργούν ενάντια στο κοινωνικό συμφέρον.
Το ερώτημα είναι γιατί στις μικρές κοινωνίες υπάρχουν άνθρωποι που εξακολουθούν να ακολουθούν τέτοιους ανθρώπους που το μόνο τους κίνητρο είναι η ιδιοτέλεια;
Η μίζερη αυτή πραγματικότητα δυστυχώς είναι ανασταλτικός παράγοντας προόδου αλλά και κοινωνικής συνοχής. Κρίμα που ορισμένοι δεν μπορούν να το καταλάβουν.