Eκατό ένα Χρόνια πριν, καταγράφονται τα πλέον σκοτεινά κεφάλαια της παγκόσµιας ιστορίας, λόγω της γενοκτονίας µεθόδου των Τούρκων σε βάρος των Ασσυρίων, Αρµενίων και Ελλήνων, µε εκτοπισµους, λεηλασίες, σφαγές, βιασµούς, µε τραγικό επίλογο το γνωστό « ολοκαύτωµα « της µάνας Σµύρνης, υπό τα « όµµατα « των Ευρωπαίων συµµάχων.
Οι ίδιες σελίδες καταγράφονται επίσης ως οι µελανότερες και τραγικότερες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας, καθώς ο Μικρασιατικος Ελληνισµός « κατέβηκε στον Άδη «, κατά την χαρακτηριστική έκφραση του Εθνοµαρτυρος Χρυσοστόµου Σµύρνης.
Οι Έλληνες της Μ. Ασίας από τα « παραλία του Ανατολικού Αιγαίου « µέχρι τον Πόντο και την Καππαδοκία, αυτές οι πανάρχαιος πατρογονικές εστίες χάθηκαν στον βωµό του εθνικισµού.
Μια ιδέα, που ξεκίνησε το 1908 µε το Κίνηµα των Νεοτούρκων. Σκοπός τους, η εθνική οµογενοποιηση της πολυεθνικής τότε Οθωµανικής αυτοκρατοριας και ο µετασχηµατισµος της, σε αµιγώς µουσουλµανικό Τουρκικό Έθνος – Κράτος, απαλλαγµένο από τις µη τουρκικές εθνότητες, τους µη µουσουλµανικους λαούς.
Προς επίτευξη αυτού του σκοπού, διαπραχθηκε η γενοκτονία των χριστιανικών λαών της Ανατολής και ο ολοκληρωτικός ξεριζωµός των επιζώντων, βάσει της Συνθήκης της Λοζάνης το 1923, στην οποία περιλαµβάνεται η « Σύµβαση περί ανταλλαγής των ελληνικών και τουρκικών πληθυσµών.»
Σηµειωτέον, ότι για πρώτη φορά παγκοσµίως, επιβλήθηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή του συνόλου των µειονοτικών πληθυσµών δύο χωρών ( πλην των Ρωµιων της Κωνσταντινούπολη, Ίµβρου και Τενέδου και των µουσουλµάνων της ∆. Θράκης ), µε µοναδικό κριτήριο το θρήσκευµα, παρά την έντονη αντίδραση των προσφύγων ξεριζωµενων, που διαµαρτυρηθηκαν µε συλλαλητήρια στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις, εκφράζοντας την αντίθεση τους « στην διαπρατοµενη ανθρωποεµπορια των λαων»ζητώντας µε ψήφισµα τους την παλλινοστηση στα πάτρια εδάφη, τονίζοντας σ ‘ αυτό, οτι « εν ενάντια περίπτωση, θα διαµαρτυρονται αέναως αυτοί και τα τέκνα αυτών, κληροδοτουντες το συναίσθηµα τούτο της οδύνης και διαµαρτυρίας εις τας επερχοµενας γενεάς! «
Το συναίσθηµα της οδύνη του ξεριζωµό, του θανάτου και της προσφυγιας όντως υπάρχει στα γονίδια όλων των απογόνων των προσφύγων Μικρασιατων, µέχρι και και σήµερα.
Όλοι µας, δεύτερης, τρίτης και Τετάρτης γενιάς απογονοι, δηλώνουµε το δικό µας παρών, δείχνοντας µε κάθε τρόπο, ότι δεν λησµονήσεις ούτε τους προγόνους µας, ούτε τις πατρογονικες µας εστίες, ως ανάγκη δική µας ψυχική κατ ‘ αρχήν, αλλά και ως χρέος απέναντι τους, αλλά και απέναντι στις επερχόµενες γενεές, που οφείλουν, να φυλάσσουν στο νου τους και στην καρδιά τους, ως πολύτιµη παρακαταθήκη, ότι η Μικρα Ασια µπορεί να µην µας ανήκει σήµερα, όµως µας ανήκει η ιστορία της και ο πολιτισµός της, καθώς και ότι η Μνήµη είναι µονόδροµος, που µαζί µε την γνώση της ιστορίας, αποτελούν µια µοναδική δύναµη, που θα µας στηρίζει και θα µας καθοδηγεί στην Ειρήνη, στην δικαιοσύνη και στην ανεξαρτησία, χωρίς να λησµονήσεις το άσχηµο παρελθόν µας, ώστε να µην το ξαναζήσουµε ποτέ.
Όσα κι αν γραφτούν, όσα και αν ειπωθούν για την Μικρασιατική Καταστροφή, όσο καίρια κι αν αυτά είναι, δεν µπορούν πότε να µεταφέρουν το βίωµα του ξεριζωµό, την αίσθηση της απώλειας, την οδυνηρή περιπέτεια της νέας αρχής, το ξεκίνηµα από το µηδέν.
Έχοµε χρέος στην ιστορία και τον Πολιτισµό, το χρέος απέναντι στους προγόνους µας, αλλά και απέναντι στη νεα γενιά να µεταλαµπαδευοµε την αγάπη µας για την Μικρασιατική Ιδέα.
Είναι ένας αέναος αγώνας γνώσης, δύναµης και σεβασµού. Ένα χρέος για την αναγνώριση της αλήθειας. Συνεχίζουµε να θέτουµε το πάγιο, διαρκές αίτηµα στην Πολιτεία, για άµεση ίδρυση έδρας Μικρασιατικων σπουδών σε Ελληνικό Πανεπιστήµιο. ∆εν ξεχνάµε. Θυµόµαστε. Τιµούµε. Προχωράµε!
