Στο άλλοτε μεγάλο ορεινό χωριό Αερινό της ορεινής ενδοχώρας του Δήμου Κισσάμου σήμερα, βρεθήκαμε πρόσφατα θαυμάζοντας τη μνημειακή ελιά του χωριού για την οποία πριν από λίγα χρόνια ξεκίνησε η διαδικασία αναγνώρισής της ως μνημειακού δένδρου με ό,τι άλλο συνεπάγεται ούτως ώστε να είναι προσβάσιμη οδικώς.
Ιδιοκτήτης της ελιάς είναι ο Αντώνης Καστρινάκης πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Κεφαλίου τον οποίο συναντήσαμε σε αγροτική περιοχή για να μας εξηγήσει μαζί με την καταγόμενη από το χωριό Ελπίδα Σκυλουράκη – Χαλκιαδάκη, πως ήταν ο Αερινός στην ακμή του.
Ο κ. Καστρινάκης μας οδήγησε στο μνημειακό δέντρο λέγοντας: «Η ελιά ανήκει σε μένα και προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ ούτως ώστε να αναδειχθεί. Υπήρξαν πολλές δυσκολίες αλλά με την επιμονή μου και την ασχολία μου στα κοινά, μπόρεσα να κάνω μια καλή αρχή. Έτσι, λοιπόν, η μεγάλη ελιά του Αερινού ανακηρύχτηκε από τον ΣΕΔΗΚ ως μνημειακή, κυρίως λόγω της μεγάλης ηλικίας της και του μεγάλου υψομέτρου 700 μέτρων σχεδόν στην κορυφή του βουνού “Κουτρούλης” στο οποίο βρίσκεται. Το δέντρο συνδέεται και με τοπική ιστορία καθώς η μεγάλη κουφάλα του, αποτέλεσε κρησφύγετο αγωνιστών την περίοδο της Τουρκοκρατίας».
Συνεχίζοντας ο ίδιος, επεσήμανε ότι «σκοπός μας είναι να μπορέσουμε να ανοιξουμε δρόμο μέχρι την ελιά κάνοντας ταυτόχρονα μια μικρή πλατεία για να μπορούν να σταθμεύσουν ορισμένα οχήματα. Αν και η μόνιμη κατοικία μου είναι στα Χανιά βρίσκομαι τακτικά στο χωριό και την περιοχή προσφέροντας όσο μπορώ περισσότερο στις κοινές ανάγκες αλλά και διατηρώντας την περιουσία μου. Μάλιστα αυτή την περίοδο ανακαινίζω το πατρικό μου σπίτι. Το χωριό μας όπως και όλα δυστυχώς τα ορεινά χωριά δεν κατάφερε να κρατήσει τον πληθυσμό του και σήμερα από τις πέντε γειτονιές δύο κατοικούνται έχοντας 5-6 μόνιμους ηλικιωμένους κατοίκους. Η απόσταση από τα Χανιά μέχρι τον Αερινό είναι 65 χιλιόμετρα».
ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ
Για τα παιδικά της χρόνια στο χωριό, αναφέρθηκε η κα Ελπίδα Σκυλουράκη υπογραμμίζοντας: «Στον Αερινό γεννήθηκα και μεγάλωσα προλαβαίνοντας τον στην καλύτερη περίοδο με όλες τις γειτονιές να έχουν πολλές οικογένειες και πολλά παιδιά. Από τον πέρα Αερινό ή Καλυβάκια πηγαίναμε στο δημοτικό σχολείο στα Περβόλια 20 παιδιά και άλλα τόσα από τις απέναντι γειτονιές στο δημοτικό σχολείο του Αγίου Αθανασίου μεταξύ των χωριών Κεφαλίου, Παπαδιανών και Κούνενι. Τα χωράφια μας τα καλλιεργούσαν οι γονείς μας και ο θερισμός γινόταν για πολλά χρόνια στ’ αλώνια, ενώ τα σπίτια είχαν αργαλειούς, πατητήρια και φούρνους με ξύλα. Οι μανάδες μας έπλυναν τα ρούχα τους σε δύο πλύστρες που υπήρχαν πηγές με άφθονο νερό. Την μία από αυτές θα την επισκεφτούμε για να δείτε πως ήταν εκείνα τα χρόνια η ζωή στο χωριό. Η μόνιμη κατοικία μου είναι στο Κεφάλι αλλά στον Αερινό πηγαινοέρχομαι φροντίζοντας την περιουσία μας».
