Μνήμες αγώνων

Ο Γιώργης Πρασιανάκης είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη λόγιος. Αριστος τεχνίτης του γραπτού λόγου και του προφορικού λόγου. Είναι βέβαια και ένας από τους νομικούς που ξεχωρίζουν (δεν ξέρω αν τον ξεπερνά ο γιος του σ’ αυτή του την ιδιότητα). Ήταν και κάμποσα χρόνια βουλευτής. Από κείνους τους πολιτικούς που τιμούνε αυτό το λειτούργημα!
Νομίζω ή μάλλον είμαι βέβαιος, πως διετέλεσε για αρκετό διάστημα μέλος της Διοίκησης Λιμένος Πειραιώς. Σε όλα αυτά τα χρόνια “δε πήρε” το αφτί μου τίποτα μεμπτό για τον Γιώργη Πρασιανάκη!
Πρέπει να ήταν από κείνους τους πολιτικούς που μπήκε και βγήκε από την πολιτική φτωχότερος. Οπως και ο καλός του φίλος ο Λευτέρης Βερυβάκης. Πιστεύω πως και οι δύο ήταν κατασκευασμένοι από την ίδια πάστα, γι’ αυτό είχαν ταιριάξει απόλυτα.
Ο ένας από τους δύο, δυστυχώς, έφυγε νωρίς, για το Κοινοβούλιο του Παραδείσου. Φαίνεται πως ο Ύψιστος χρειαζόταν κάποιον έντιμο και σωστό για το Κοινοβούλιό του, για να του αναθέσει σπουδαίες υποθέσεις, επειδή το έχουμε παρακάνει εδώ κάτω και έπεσε το μάτι του στο Λευτέρη! Και τον διάλεξε να τον πάρει εκεί πάνω.
Ο παππούς και ο πατέρας του Γ.Ν.Π. ήταν δάσκαλοι και οι δυο. Ήξεραν ως εκ τούτου αρκετά γράμματα για να περιγράψουν με σαφήνεια και αντικειμενικότητα αυτά που έζησαν. Ο μεν πρώτος στα ξεψυχίσματα της Τουρκοκρατίας και ο δεύτερος τη Μικρασιατική Εκστρατεία μέχρι τη Γερμανική κατοχή.
Στα περισσότερα γεγονότα που περιγράφουν ήταν και οι δύο αυτόπτες μάρτυρες και σε πολλά ήταν πρωταγωνιστές, όπως η μάχη στο Δρομόνερο.
Στον πρόλογό του ο Γ.Ν.Π. δικαιολογεί την έκδοση του βιβλίου και όπως πιστεύει «η ιστορία πρέπει να συγγράφεται και όχι να γράφεται», γιατί όπως λέει πιο πάνω «εκείνο που απεχθάνομαι είναι η πλαστογράφηση της ιστορίας από τους απόντες»!
Έτσι λοιπόν ήταν πολύ τυχερός που οι πρόγονοί του -παππούς και πατέρας- άφησαν αυτές τις σημειώσεις, τις οποίες ο Γ.Ν.Π. πήρε με άπειρο σεβασμό στα χέρια του μετατρέποντάς τις σε ένα ιστορικό ανάγνωσμα, που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να υπάρχει σε κάθε σπίτι ή τουλάχιστον σε κάθε Σχολική Βιβλιοθήκη, ειδικά της Κρήτης! Ετσι εκπλήρωσε, όπως λέει, ένα χρέος προς τους συγγραφείς, προγόνους του, τον παππού και τον πατέρα του.
Νομίζω όμως πως το σημαντικότερο είναι πως στο βιβλίο αυτό, οι μελλοντικοί ιστορικοί των ιστορικών περιόδων που αναφέρει, θα βρουν χρήσιμα στοιχεία γραμμένα με αντικειμενικότητα και αληθινά! Γιατί όπως γράφει ο παππούς Πρασιανάκης «εις το βιβλίον τούτο εξιστορώ όχι όσα ήκουσα παρ’ άλλων αλλ’ όσα είδον ιδίοις οφθαλμοίς»!
Το βιβλίο είναι διανθισμένο με φωτογραφίες που αφορούν τα περιγραφόμενα, μα και αρκετά από τα χειρόγραφα, κείμενα των συγγραφέων προγόνων του.