Είναι κάποια αληθινά γεγονότα που πρέπει να γίνονται γνωστά, για να αποδίδουν έστω και καθυστερηµένα, την οφειλόµενη ευγνωµοσύνη σε ανθρώπους σπουδαίους. Ανθρώπους που υπηρέτησαν το καθήκον και έδωσαν αξία στις θέσεις τους. Επίσης να γίνονται γνωστά για να µας προάγουν.
Στις γραµµές που ακολουθούν, παλεύει ο νόµος της εκπαίδευσης και η αυστηρότητα του εκπαιδευτικού, µε την διάκριση και την ανθρωπιά, και άντε οι νόµοι να νικήσουν την δύναµη της Αρετής. Τότε δεν γινόταν, εύχοµαι ούτε και σήµερα.
Ένα µπουλούκι παιδιά ήµασταν, νυσταγµένα και κουρασµένα, από τον µόχθο της πρωινής δουλειάς, που σερνόµασταν στα θρανία του νυκτερινού Γυµνασίου να µάθουµε πέντε γράµµατα. Το ασθενικό φως της λάµπας, κι’ αυτό εναντίον µας, µεγάλωνε την νύστα.
Η φωνή του καθηγητού, αντηχούσε στα αυτιά µας σαν ξυπνητήρι, σαν να έλεγε κουράγιο, δυό ώρες µείνανε µέχρι το σχόλασµα. Μετά θα πάτε να ξεκουραστείτε, µέχρι τον αυριανό µόχθο πάλι. Λίγο πρίν τον ύπνο στο σπίτι, µας επισκέπτονταν πάλι τα λόγια του καθηγητού στα αυτιά µας. Ήταν σαν µια τελευταία επανάληψη και εδώ που τα λέµε, ήταν και η πιο διδακτική, µιας και είχε τελειώσει το µαρτύριο της ηµέρας.
Το πρωί λοιπόν ξύπνηµα νωρίς, πιο νωρίς κι’ απ’ τα κοκόρια που λένε. Γρήγορα για το λεωφορείο. Ευτυχώς δεν είχαν καλές αναρτήσεις και ξύπναγες για τα καλά. Μετά στη δουλειά ασταµάτητα µέχρι τις 6:30 το απόγευµα και ύστερα στο νυκτερινό 7τάξιο Γυµνάσιο ο Μέγας Βασίλειος, για να µορφωθούµε, να έχουµε µια καλύτερη σταδιοδροµία και µια καλύτερη ζωή.
Ήταν βέβαια και κάποιοι καθηγητές και καθηγήτριες, οι οποίοι µε την διδασκαλία τους, προβάλανε την αξία της µορφώσεως, το δικαίωµα αλλά και το καθήκον του κάθε ανθρώπου στην µόρφωση. Μερικοί κατάφερναν να µας κάνουν να ξεχνάµε την κούραση και µας µεταβάλανε, σε ένα είδος εραστών που ερωτεύονται την νύµφη τους την µόρφωση!!! Έτσι απορροφηµένοι πολλές φορές, όταν µας ξυπνούσαν αυτό τον έρωτα της µορφώσεως, η κούραση πήγαινε περίπατο.
Έκείνο το βράδυ όµως, φαινόταν πως η κούραση ήταν γενικευµένη. Ε, ήταν βλέπετε Παρασκευή και έσερνε µαζί της την κούραση όλης της εβδοµάδος. Στην έδρα παρέδιδε µάθηµα ο κύριος ∆ρανδάκης, φυσικοµαθηµατικός. Ένας ψηλός βροντόφωνος λεβεντάνθρωπος. ∆εν υπήρχε περίπτωση να αφαιρεθείς στο µάθηµά του, λόγω της βροντερής φωνής του, αλλά και της δραστήριας µε ζήλο παρουσίας του στον πίνακα.
Κι’ όµως, κάποια στιγµή διαπιστώσαµε πως άνευ ιδιαίτερου λόγου, χαµήλωσε ο τόνος της φωνής του κατά την παράδοση! Συνεχίσαµε να παρακολουθούµε και ο κύριος ∆ρανδάκης να παραδίδει µε χαµηλωµένο τον τόνο της φωνής του.
Σε αυτόν τον άνθρωπο όλοι οι µαθητές του οφείλουµε πολλά. Αρκετοί δε, ακολούθησαν τον κλάδο των µαθηµατικών και της φυσικοχηµείας εµπνεόµενοι από τον υπέροχο αυτόν καθηγητή και άνθρωπο. Ίσως στις ηµέρες µας, ο λόγος που ο κύριος ∆ρανδάκης χαµήλωσε τον τόνο της φωνής του να φέρει γέλιο σε κάποιον. Σε εµάς τότε έφερε συγκίνηση και µεγάλωσε ο σεβασµός µας προς αυτόν.
Ο Γρηγορόπουλος, ένας εκλεκτός συµµαθητής και φίλος, ήταν παιδί µε ιδιαίτερες σωµατικές ανάγκες και ήθελε να γίνει δηµοσιογράφος. Εργαζόταν σε µια εφηµερίδα της περιοχής που ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές. Ο Γρηγορόπουλος λοιπόν, είχε αποκοιµηθεί στο πρώτο θρανίο καθισµένος όπως ήταν. Ο καθηγητής σεβάστηκε τον κόπο της βιοπάλης του, και δεν θέλησε να προσθέσει σ’ αυτόν µια προσβολή και χαµήλωσε τον τόνο της φωνής του.
Όταν χτύπησε το κουδούνι, ο καθηγητής φώναξε τον Γρηγορόπουλο στην έδρα και πρίν φύγει, του έδωσε µερικά χειρόγραφα που αφορούσαν την παράδοση του µαθήµατος.
Έτσι ζούσαµε τότε µε αξίες ζηλευτές, δίνοντας σηµασία στην έκφραση της Αρετής που εν προκειµένω ήταν η διάκριση. ∆υστυχώς όπως αποδεικνύεται όµως, δεν καταφέραµε να φυλάξουµε αυτές τις αξίες. Το κυνήγι του χρήµατος, θυσίασε την µόρφωση στον βωµό του οικονοµικού κέρδους, και εξαφάνισε τις Αρετές. Ο Θάνατος της Αγάπης, θυσιάστηκε στον βωµό της ανταποδοτικότητας και του συµφέροντος και πέθανε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Φαίνεται πως για να ανακαλύψουν οι εκάστοτε νεώτεροι την φάτνη γεννήσεως της Αρετής, πού είναι η ηθική αριστεία, χρειάζεται και η κοινωνία να παραδίδει σκυτάλη παραδείγµατος και παραινέσεως, που είναι ο χάρτης για την ανεύρεσή της.
Σηµ. Ο Γρηγορόπουλος δεν έγινε τελικά δηµοσιογράφος. Σπούδασε χηµικός µηχανικός και εξ όσων γνωρίζω, έφυγε για να προσφέρει τις υπηρεσίες του έξω από την Ελλάδα. ∆υστυχώς τα παιδιά των ‘‘∆ρανδάκηδων’’ δεν τα θέλει η Ελλάδα. Το όνοµα ∆ρανδάκης είναι αληθινό, το όνοµα Γρηγορόπουλος µοιάζει µόνον ως προς την κατάληξη.
