Μνήμες από τα παλιά: Τα καλοκαίρια εκείνα

Τέτοια εποχή που έκλειναν τα σκολιά, ανηφορίζαμε κι εμείς τα μαθητούδια εκεί ψηλά στο οροπέδιο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές… με ποικίλες δραστηριότητες ηρεμίας κ χαλάρωσης…
-Πήγαινε χαρώτο νά ’χεις την ευκή μου να μου φέρεις ένα γομάρι κατσοπρίνια ν’ ανάψω τον φούρνο… μού ’λεγε συργουλευτά η μάνα μου.
-Πάρε μπρε Γιωργιό το συγκλί να πάεις να ποτίσεις τον γάιδαρό μας στο πηγάδι να μην κορακιάσει με τόση κάψα.. μού ’λεγε ο αφέντης μου.
-Aντε δα μικιό μα εσένα σ’ ακούει καλιά από μένα να πάεις να ξεστραλίξεις τα ωζά μας από τσι αζιλάκους να τα λαλείς μέχρι την στέρνα να τα ποτίσουμε… με καλόπιανε κι ο μεγάλος μου αδερφός.
Ιντα να κάνει και το μικιό δεν εμπόριε να κάνει κι αλλιώς… έπαιρνε τον σκύλο του τον Ρόμελ για παρέα, το λάστιχό του μπας και πιάσει κάνα πιπιόνι κι ανηφόριζε με το σίσιλο τση μέρας στα όρη… αλλά με κακή του όρεξη.
Είχα και τον μπάρμπα μου τον Γιάννη που δεν είχε κοπέλια και με έστελνε στο μπακάλικο να του αγοράσω μια κούτα τσιγάρα των 88, και μετά με έβαζε να του διαβάσω την εφημερίδα σιγά-σιγά και καθαρά… θυμούμαι το καλοκαίρι του ’65 με τα Ιουλιανά που κάπνιζε κι εβλαστήμα.
Την υπόλοιπη μέρα παίζαμε ξυπόλυτοι στους δρόμους μπάλες, ξυλίκια, χωστό και κάναμε ομαδικές επιδρομές στα κάθε λογής φρούτα του χωριού που μα το θεό πολύ λίγα πρόκαναν να ωριμάσουν.
Το βραδάκι ξεθεωμένοι τση κούρασης ξαπλώναμε ανάσκελα στη ζεστή από τον ήλιο ταράτσα τση κουζίνας, βάζαμε τα χέρια μας προσκέφαλο, και μετρούσαμε τ’ άστρα… σαν κατσαρόλα μας φαινόταν τότε η μεγάλη άρκτος.
Ήταν θυμούμαι απόλυτη η σιγαλιά τ’ απόβραδα εκείνα… κι άκουγες μόνο τα λέρια των οζών από τα γύρω βουνά, το γαύγισμα των σκύλων της γειτονιάς, το κλάμα τση κουκουβάγιας και κάτι βλαστημίδια από την πέρα ρούγα.
Ηταν η ώρα που κατέβαζε τα καντήλια ο μπάρμπα Μανούσος.
Αξέχαστα καλοκαίρια.