Ως γνωστόν δύο φορές μέσα σε τρία χρόνια, και κατά ανεξήγητη σύμπτωση την ίδια ημέρα, τα Χανιά έζησαν δραματικές ώρες με την αναγγελία απώλειας σοβαρού αριθμού συμπολιτών και αλησμόνητες θα μείνουν οι στιγμές και οι ώρες όσων από εμάς έζησαν το δράμα της αναμονής για δικούς τους ανθρώπους ή φίλους.
Θυμάμαι που τις αμέσως επόμενες ημέρες από την 8η Δεκεμβρίου του 1969, ατελείωτες ήταν οι, καθ’ όλη την ημέρα τελέσεις εκφοράς θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας. Αλησμόνητη θα μου μείνει η πλέον συγκινητική αυτή της δεκαεφτάχρονης πανέμορφης Χανιώτισσας, πρωτοχορεύτριας στα Κρητικά, με τον Τουριστικό Σύνδεσμο Κρήτης.
Αν δεν διαπράττω ασέβεια θα την παρομοιάσω με την πομπή όπως του Επιταφίου της Μεγάλης Εβδομάδας. Από την Τριμάρτυρη ως τον Άγιο Λουκά με προπομπό της τη μουσική του Δήμου Χανίων και ακολουθούν εκατοντάδες Χανιωτών. Η μουσική δεν παιάνιζε συνεχώς τα συνηθισμένα πένθιμα εμβατήρια, αλλά πεντοζάλη και άλλους κρητικούς σκοπούς και ο βηματισμός όλων θύμιζε βήματα χορευτικά από αυτήν τη μουσική.
Ήταν το τελευταίο αντίο στη Σεβαστή Καρτσωνάκη (φωτ.) και μέσα στα αμέτρητα κείμενα σε τοπικές εφημερίδες καταχωρήθηκαν και μοναδικά σε σύνθεση και συγκίνηση τραγούδια – ποιήματα. Αποσπάσματα από ένα από αυτά, της αλησμόνητης Αριούλας Ξενάκη, ιδρυτικού μέλους του Tουριστικού Συνδέσμου, αξίζει να καταχωρίσω.
Αλλοί μεγάλη καταχνιά· αλλοί βοή κι αντάρα
αλλοί φουρτούνα και φωτιά· αλλοί φριχτή κατάρα
που κύκλωσε και σκέπασε την πονεμένη Κρήτη
γιατί ο καινούργος Χάροντας της ξέσκισε τα στήθη.
Η μοίρα της κι ο Χάροντας γινήκαν εταιρεία
κι αφήρεσαν τα σπλάχνα της μεσ’ στην κακοκαιρία.
Κι από τα σπλάχνα η καρδιά ήταν η Σεβαστή μας
η πολυαγαπημένη μας κι η πολυλατρευτή μας!
Ήσουν αστέρι λαμπερό εις των Χανίων το θόλον
κι έσβησες και σκοτείνιασε βαθειά η ψυχή μας όλων·
Η ομορφιά, η λεβεντιά και η περίσσια χάρη
που όπου περνούσες κι έστεκες ήσουν κρυφό καμάρι
αλλοί δε θα ξαναφανής εις των Χανίων τις στράτες
να περπατής να σε θωρούν να χαίρονται οι διαβάτες.
Ω!… όνειρο μαγευτικό· ω θεία οπτασία
πως πέρασες απ’ τη ζωή εις την αθανασία;
Άνοιξες τις φτερούγες σου και πέταξες και πήγες
κοντά στο θείο Πλάστη σου μακρυά από καταιγίδες.
Εκεί θα σέρνης το χορό μεσ’ στους αγγέλους πρώτη
κι έτσι χαλάλι τ’ ουρανούη όμορφη σου νιότη…
