Είχα την ατυχία να μένω με την οικογένεια μου στην Αθήνα, συγκεκριμένα στο Θησείο. Μόλις καταλαμβάνουν οι Γερμανοί την Αθήνα εξαφανίστηκαν τα τρόφιμα από την αγορά. Τότε εμφανίστηκαν οι μαυραγορίτες με τους δοσίλογους και εκμεταλλεύτηκαν κάθε φτωχό οικογενειάρχη. Πούλαγαν τα χρυσαφικά τους και ό,τι άλλο πολύτιμο είχαν για να πάρουν μισή οκά λάδι, αυγά, ψωμί, για να ταίσουν τα παιδιά τους. Έπεσε μεγάλη πείνα. Κάθε βράδυ άκουγες παιδάκια και γέρους να φωνάζουν πεινάω…πεινάω! Τότε από πείνα, πέθαναν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους και τους έπαιρνε το κάρο του Δήμου. Ο ΕΛΑΣ Πόλης επιστράτευσε όλα τα παιδιά και μας έμαθαν πως να σκαρφαλώνουμε στα γερμανικά αυτοκίνητα, που μετέφεραν τρόφμα στα φυλάκια των Γερμανών και μας έλεγαν “σαλταδόρους”. Αρχίζαμε από την οδό Ηρακληδών του Θησείου, μέχρι την εκκλησία Τριών Ιεραρχών Άνω Πετραλώνων. Έπρεπε να κατέβουμε πριν την εκκλησία γιατί μετά είχαν στρατοπεδεύσει οι Γερμανοί. Αυτά τα παιδιά βοήθησαν σημαντικά τοςυ φτωχούς ανθρώπους και τις οικογένειες τους. Πέταγαν κουραμάνες, πατάτες, κρεμμύδια, φρούτα και ό,τι μετέφεραν τ’ αυτοκίνητα. Τότε έτρεχαν οι φτωχοί οικογενειάρχες, που μας περίμεναν, να τα μαζέψουν.
Αυτή η περίοδος έχει μείνει στη μνήμη μου και δεν ξεχνιέται εύκολα.
