Η ζωή των Μικρασιατών προσφύγων στις γειτονιές της παλιάς πόλης, ο αγώνας για ζωή, οι πολιτικές διώξεις, το χθες και το σήμερα μέσα από τη μυθιστορηματική- βιογραφική αφήγηση της Μαρίας Αντωνιάδου- Μαριόλη, ζωντάνεψε το βράδυ της Δευτέρας στην οδό Τσουδερών.
Στην παρουσίαση του βιβλίου “Λασπωμένοι Ονειρόκηποι- Αλήθειες που θάφτηκαν” η συγγραφέας καταθέτει τη δική της κοφτερή ματιά στα γεγονότα που σημάδεψαν τον προηγούμενο αιώνα.
«Όσα έγραψα με τη μορφή μυθιστορήματος είναι καθαρά βιωματικά. Δεν κατάφερα να το κάνω τόσα χρόνια γιατί με πονούσαν οι αναμνήσεις, μάτωναν οι θύμισες, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι πρέπει κάποια πράγματα να ειπωθούν. Το βιβλίο το έγραψα περισσότερο από πείσμα και από θυμό, ήθελα να μεταφέρω τι πέρασαν οι Μικρασιάτες που δεν είχαν φράγκα και δεν ήταν αστοί γιατί τους αστούς Μικρασιάτες μια χαρά τους βόλεψε το σύστημα της εποχής» δήλωσε η συγγραφέας.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός των Μικρασιατών από τους ντόπιους, η μετέπειτα ένταξη των περισσότερων από αυτών στην αριστερά και οι σκληρές διώξεις με εξορίες, φυλακίσεις περιγράφονται από τη συγγραφέα που ως παιδί μεγάλωσε με τον πατέρα της να είναι μόνιμος “θαμώνας” των ξερονησιών και τη μητέρα της να προσπαθεί να ζήσει την οικογένεια. «Ο πατέρας στη Μακρόνησο ,στον Αι Στράτη η μητέρα στους δρόμους για ένα μεροκάματο ως πλύστρα, για να μαζέψει λίγα χόρτα. Και εμείς ως παιδιά με το “στίγμα” του κράτους, τους ασφαλίτες να πιάνουν τα άλλα παιδιά και να τους λένε μην κάνετε παρέα αυτά, με την οικογένεια να μην δικαιούται λόγω πολιτικών φρονημάτων ούτε το επίδομα της πρόνοιας. Έτσι μεγαλώσαμε… Τι μας κράτησε ζωντανούς; Το γέλιο! Βλέπεις σήμερα έχουν κάποιοι βίλες 500 τετραγωνικών και δεν είναι ευχαριστημένοι και εμείς τη βγάζαμε με μια φέτα ψωμί με λάδι που τη μοιραζόμασταν. Ήμασταν τυχεροί που μεγαλώσαμε στις γειτονιές όπως η Σπλάντζια γιατί παρόλο που ήθελαν να μας περιθωριοποιήσουν να μας εξαφανίσουν κοινωνικά δεν το κατάφεραν» τόνισε η κ. Μαριόλη που επισήμανε ότι παραμένει όλα αυτά τα χρόνια «υπέρ των αγώνων για την κοινωνική απελευθέρωση».
Στο βιβλίο αναφέρθηκε ο διδάσκων φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας κ. Χαράλαμπος Μαγουλάς υπογραμμίζοντας πως «η γλώσσα που χρησιμοποιεί η Μαρία δεν έχει “φιοριτούρες”, δεν έχει λογοτεχνικά τερτίπια. Είναι σκληρή όσο και η πραγματικότητα που περιγράφει, Οι εικόνες που φτιάχνει είναι τόσο βαθιά ανθρώπινες που νομίζεις πραγματικάότι τις βλέπεις μπροστά στα μάτια σου!»
Για την συλλογικότητα Terra Verde που οργάνωσε την παρουσίαση του βιβλίου ο κ. Βαγγέλης Μαρκάκης υπογράμμισε πως οι Μικρασιάτες «αδικημένοι και κοινωνικά κατατρεγμένοι, παρ’ όλες τις αναμφισβήτητες ικανότητες και γνώσεις τους, από τις καλλιέργειες των αμπελιών μέχρι τις γραμματικές γνώσεις, κατάφεραν σιγά-σιγά να εδραιωθούν και να συμπλεύσουν με τους κάτοικους των περιοχών που τους εγκατέστησαν. Η πλειοψηφία τους πολιτικά τοποθετήθηκαν προς την αριστερά λόγω και της κατάστασης τους, κυνηγήθηκαν ακόμη περισσότερο για αυτό από το τότε άκρως συντηρητικό και φοβικό κατεστημένο. Κατάφεραν όμως να επιβιώσουν δίνοντας στον τόπο μας μια νέα πιο φρέσκια ματιά σε πολλά πράγματα που μέχρι τότε θεωρούνταν δεδομένα».
Μετά το τέλος της παρουσίασης ακολούθησε ρεμπέτικη μουσική από τους Δημήτρη Βουρλώτα και Γιάννη Πετράκη.
